แม่ผัวมหาภัยลูกสะใภ้สารพัดพิษ

2025 Words
กว่าสามวันกับการหายไปของน้ำหอมอคิราห์พยายามออกตามหาทั้งจุดที่เธอเคยไปกระโดดน้ำหรือที่ที่คิดว่าเธอจะไป ความจริงมันก็มีเพียงไม่กี่ที่เท่านั้นน้ำหอมไม่ได้รู้จักคนเยอะและไม่มีใครที่ไหนมีก็แค่บ้านญาติใกล้ๆ นี้แต่เธอก็ไม่เคยกลับไปเหยียบอีกเลยตั้งแต่มาอยู่กับอคิน ร่างสูงเดินกลับเข้าบ้านด้วยความสิ้นหวัง คราวนี้คงเสียเธอไปจริงๆ แม้แต่ร่างก็ไม่เหลือให้เห็น น้ำตาลูกผู้ชายไหลหยดลงพื้นอย่างสุดกลั้นเขาทำอะไรไม่ได้แล้วจริงๆ ที่บ้านก็วุ่นวายเพราะแม่เข้ามาอยู่ด้วยแถมยังพยายามจะเอาลูกสาวของเพื่อนที่ชื่อแอมป์เข้ามายัดเยียดเป็นเมียเขา ในตอนนี้ไม่มีแก่จิตแก่ใจจะคิดอะไรทั้งนั้น เรื่องเดียวที่ติดอยู่ในหัวตอนนี้คือทำยังไงถึงจะได้น้ำหอมคืนมามากกว่า “อคินไปกินข้าวได้แล้ว น้องรอนานแล้ว” เจ้จวงเดินมาตามลูกชายเมื่อคนใช้วิ่งไปรายงานว่าอคิราห์กลับเข้าบ้านแล้ว “แม่กินเลยผมไม่หิว” “ไม่เอาน่า ไปเถอะจะได้กินกันพร้อมหน้าพร้อมตา” “แม่ ผมขออยู่คนเดียวได้มั้ย” อคิราห์โวยลั่นด้วยความหงุดหงิด “กูแม่มึงนะอคิน” “หอมมันก็เมียผมนะแม่ มันหายไปทั้งคนจะไม่ให้ผมรู้สึกอะไรเลยหรือไง” “ใครจะไปรู้มันอาจจะหนีตามผู้ชายไปก็ได้” “ไม่มีทาง มันหนีไปก็เพราะแม่พาแอมป์มายัดเยียดว่าท้องกับผมนั่นแหละ” “ก็น้องมันท้องกับแก แกจะให้แม่ทำยังไง น้องมันร้องไห้มาบอกว่าลูกแม่ทำมันท้อง แม่กับอีปูก็เพื่อนกันลูกเราทำลูกเพื่อนท้อง จะไม่รับผิดชอบได้เหรอ” อคิราห์ได้แต่ถอนหายใจขี้เกียจจะเถียงกับแม่เหลือทน เถียงให้ตายยังไงก็ไม่มีทางชนะได้เลย “มีอะไรกินบ้างอะ” เสียงใสที่ดังขึ้นมาจากประตูทำให้สีหน้าหงุดหงิดเปลี่ยนไปอย่างปลิดทิ้ง ตาคมหันไปจ้องมองคนที่ยืนอยู่หน้าประตูด้วยสายตาแสนดีใจ “หอม” “อีน้ำหอม” ตรงกันข้ามคนที่อยากขับไล่ไสส่งเธอแทบบ้าอย่างเจ้จวงกลับเกรี้ยวโกรธขึ้นมาราวไฟที่กำลังติดน้ำมัน “โนค่ะ นี่ต้นหอม” ทันทีที่อคิราห์ได้ยินแบบนั้นขาที่กำลังก้าวเข้าไปหาหมายจะดึงร่างบางเข้ามากอดก็ชะงักลง แววตาและคำพูด บวกกับความรู้สึกของเขาแล้ว หอมตรงหน้าคือต้นหอมจริงๆ “อะไร จะไปแล้วทำไมไม่ไปให้ลับจะกลับมาอีกทำไม อ๋อเค้าก็เก่งอยู่แล้วนี่นะเรื่องเรียกร้องความสนใจ” “เดี๋ยวนะคะป้า เรารู้จักกันเหรอ” ต้นหอมฟาดฟันวาจาสู้กับป้าตรงหน้าอย่างไม่เกรงกลัวแต่อคินก็พยายามส่งซิกห้าม เพี๊ยะ!! มือข้างหนึ่งของเจ้จวงง้างขึ้นจนสุดแรงก่อนตบเข้าปะทะกับแก้มนวลของต้นหอมจนเสียงดังสนั่น “โทษฐานที่แกมาก้าวก่ายฉัน อีเด็กไม่มีมารยาท” “อีป้านี่ใคร” ต้นหอมหันไปโวยกับอคินทันที “แหม หายไปสองสามวันสมองฝ่อเลยเหรอ ตอแหล” “อ้าว อีบ้าอะไรเนี่ย เอะอะด่าเอาด่าเอากูไปแย่งผัวมึงรึไง” ต้นหอมกอดอกสู้อย่างมีอารมณ์นี่เห็นว่าแก่รุ่นป้าเฉยๆ หรอกนะถึงไม่ได้ฟาดคืนที่มาตบหน้ากันไม่มีเหตุผลแบบนั้น “อีหอม มึง ว้ายย” “หอมมม” เมื่อเจ้จวงพุ่งตัวเข้าไปหมายจะตบซ้ำอีกรอบขาเรียวของต้นหอมก็ยกขึ้นออกแรงถีบเข้าที่กลางตัวของสาวใหญ่จนล้มตึง แม้อคินจะโวยลั่นแต่ก็ไม่ทัน “แม่” “อ้าว แม่มึงเหรอตายละ ขอโทษทีค่ะตีนมัน…ไม่มีตาอะเนอะใครสุ่มสี่สุ่มห้าเข้ามามันก็จะประมาณนี้” คำพูดยียวนกวนประสาทกับท่าทางยั่วโมโหของต้นหอมสร้างความโกรธเกรี้ยวให้กับทั้งเจ้จวงและอคิน “มึงขอโทษแม่กูเดี๋ยวนี้เลยนะ” “ให้แม่มึงขอโทษกูก่อนสิ แม่มึงเริ่มนะ” “แต่แม่กูแก่กว่ามึงนะ” “แก่กว่าแล้วยังไง แก่ก่อนก็ตายก่อนควรจะทำตัวให้มันน่าเคารพนับถือมั้ย” “ต้นหอม!!!” “อะไร จะโวยวายทำไมน่ารำคาญ แม่มึงมึงก็ดูไปแล้วกัน ก็ไปหาอะไรกินละ โทษนะคะ” พูดจบขาเรียวยาวก็ยกขึ้นก้าวข้ามหน้าร่างสาวใหญ่ที่นั่งกองอยู่ที่พื้น ทันทีที่เข้ามาถึงต้นหอมก็ตกใจเล็กน้อยที่เห็นผู้คนในบ้านดูเยอะกว่าปกติ แถมยังมีหนึ่งในในห้องทานอาหารนั่งรออยู่ที่โต๊ะ “มึงเป็นใคร มานั่งทำอะไรอยู่นี่” แน่นอนว่าคนอย่างอีผีนั้นอยากรู้อะไรก็ถามกันตรงๆ ไม่อ้อมค้อม “แอมป์ไงคะ เมียใหม่ พี่อคิน” แม้การแต่งตัวและหน้าตาจะดูใสใสแต่ผู้หญิงด้วยกันดูออกเสมอว่าใครดอกฟ้าใครดอกทอง “เป็นกะหรี่เหรอ” “เอ่อ….” คนถูกถามถึงกับไปไม่เป็นเมื่อเจอคำถามแบบนี้จากปากของคนที่เคยคิดว่าอ่อนแอ “กูถามเนี่ย ตอบสิ” “คือแอมป์ท้องกับพี่อคิน แล้วแม่ก็ให้มาอยู่นี่รอแต่งกับพี่เค้า พอดีเห็นว่าเธอหนีไปแล้วไม่คิดว่าจะกลับมาอีก” “เดี๋ยวนะ กูไม่อยู่ไม่กี่วันไอ้อคินมีลูกมีเมียแล้วเหรอ นี่ปล่อยตัวให้ท้องกับผู้ชายเฮ็งซวยแบบนี้น่ะเหรอ แล้วนี่คิดยังไงถึงได้ปล่อยตัวมีลูกกับมัน หรือว่าไม่ได้คด แต่เอไอ้อคินมันก็รวยถ้าจะจับมันก็คุ้มอยู่อ่ะนะ แต่เดี๋ยวนะใช้มุกท้องจับผู้ชายเนี่ยมันไม่เชยไปหน่อยเหรอ เปลี่ยนมุกมั้ยแบบเน้นลีลาบนเตียงให้เค้าติดใจจนขอแต่งอะไรแบบนี้อะ” ต้นหอมมัวพฝฝุดเพ้ออยู่คนเดียวจนลืมสนใจคนที่นั่งจ้องมองด้วยท่าทางประหลาดใจ “อิจฉาเหรอ” คำถามสั้นๆ แต่จุดชนวนความโมโหในตัวปีศาจร้ายได้เป็นอย่างดี “อะไรนะ” “ถามว่าอิจฉาเหรอที่อยู่กับพี่อคินมาตั้งนานพี่เค้าไม่มีลูกด้วย” “อิจฉา ฮ่าๆๆๆ อิจฉาเหรอ โอ้ยกูไม่โง่ไปมีพ่อเฮ็งซวยแบบนี้ให้ลูกหรอกมีแต่คนโง่เท่านั้นแหละที่จะมีลูกกับมัน ลูกออกมาเป็นครึ่งเหี้ยครึ่งความน่ะสิแม่เป็นควายพ่อเป็นเหี้ย” “กรี๊ดดดด” อคิราห์ที่เพิ่งเดินเข้ามาถึงห้องอาหารต้องปวดหัวอีกรอบเมื่อได้ยินเสียงกรี๊ดสนั่นหวั่นไหวของแขก บ้านกูมันวุ่นวายจังวะ เข้าได้แต่บ่นในใจ “มีอะไรกัน” สาวใหญ่ที่ถูกประคองเดินมาถึงก็นั่งลงแล้วถามขึ้น “ ก็หอมน่ะสิคะ มาด่าหนู” “ตอแหล ถ้ามึงไม่ยั่วโมโหกูกูจะด่ามึงมั้ย” “อีหอม” “ไงคะ อีแม่ผัว” จิกมาก็จิกกลับไม่มีโกง ต้นหอมตอกกลับแม่ผัวอย่างหน้าตาเฉย “อคิน แม่ว่าเมียแกมันบ้าไปแล้วนะจับส่งโรงพยาบาลบ้าเถอะ” “หอม ขอโทษแม่กูเลยนะ” “มึงก็แคร์แต่แม่มึง แม่มึงผิดก็ว่ากันตามผิดสิวะ” “มึงเป็นอะไรของมึงอีหอม” “ก็เป็นลูกสะใภ้คุณแม่ไงคะ” “ไม่ กูไม่รับ คนไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างมึงกูไม่เอา” “แหม ไม่เอาก็เห็นทีจะไมอยู่กินกันมาตั้งนาน ได้กันจน….ไม่รู้จะเล่นท่าไหนแล้ว” “ว้ายตาย น่าเกลียดที่สุดอีบ้า” อคินมองดูปฏิกิริยาของแม่เมื่อเจอกับต้นหอม จริงๆ มันก็ดีไปอีกแบบนะพอแม่ทนไม่ได้เดี๋ยวคงจะออกไปเอง “ทำไมคะ เรื่องธรรมชาติทั้งนั้นหรือคุณแม่จะบอกว่าตัวเองยังซิงอยู่” “อีหอมอี….อีโอ้ยกูจะด่าอะไรมึงดี” “ด่าไปก็เท่านั้นแหละค่ะหอมชอบ ว่าลาที่ยั่วใครแล้วโดนด่าเนี่ย มันเท่ากับเราทำภารกิจสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี” “พอเถอะ กินข้าวกันดีกว่า” อคิราห์แทรกขึ้น “แต่เรื่องของเรายังไม่เคลียร์เลยนะคะ” แอมป์พูดขึ้นบ้างหลังนั่งดูทุกอย่างมานาน “เคลียร์อะไร อยากอยู่ก็อยู่ แต่ท้องให้จริงด้วยนะ ไม่จริงเดี๋ยวเรารู้กัน” ต้นหอมชี้หน้าบอกกับว่าที่เมียน้อยในบ้าน “เฮ้ย ต้องไม่ยอมดิวะ” อคินหันไปกระซิบบอก” “เอาน่า มึงได้กับมันจริงมั้ยล่ะ” “ก็…ได้แหละ” “เหี้ยจริงๆ” “อ้าว” “กล้าได้ก็ต้องกล้ารับ กินข้าวกันให้เรียบร้อยเดี๋ยวคุยเรื่องนี้กันอีกที” แอมป์ไม่กล้าจะเงยหน้ามองสายตาเช้าเล่ห์ของต้นหอมเลย ดูก็รู้ว่ามันต้องมีแผนอะไรแน่ๆ แต่เพราะมีบารมีแม่ผัวหนุนหลังเลยทำให้เบาใจลงบ้าง เจ้จวงเอื้อมมือไปลูบมือเล็กๆ ที่กำลังสั่นพร่าด้วยความหวาดกลัวของแอมป์เพื่อบอกเป็นนัยๆ ว่าเราทีมเดียวกันไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น หลังจากกินข้าวเสร็จอคิราห์รีบลากตัวต้นหอมออกมาคุยก่อนที่จะนัดรวมเพื่อตกลงกันให้เป็นเรื่องเป็นราว “อะไร!!!” “มึงต้องช่วยกูนะ กูไม่อยากรับเป็นพ่อเด็ก” “แหม ไม่คิดจะถามถึงอีหอมเลยนะเอาเรื่องตัวเองก่อนเลย เลวจริงๆ” “เออ แล้วหอมไปไหน ทำไมมึงมาอยู่ได้” “เรื่องมันยาวไว้จะเล่า” “เอ้าพอกูถามมึงก็เป็นแบบนี้” “มันควรเป็นเรื่องที่มึงจะถามก่อนมั้ยล่ะ” “ช่างมัน มึงจะช่วยกูมั้ย” “ไม่” “หอม!!!” “กูจะช่วยอะไรมึงได้ ก็มึงได้กับอีนั่นจริงๆ” “แต่กูป้องกันไง” “ของแบบนี้มันร้อยเปอร์เซ็นต์หรือไง ยิ่งมันอยากจะจับมึงอยู่แล้วด้วยใครจะรู้มันอาจจะแอบเจาะถุงมึงก็ได้” “ไม่มีทางกูเตรียมไปเอง” “แล้วทำไมมึงไม่เถียงไปล่ะถ้ามั่นใจขนาดนั้น” “ก็แม่กูอะ” “ถ้ามึงกลัวแม่มึงก็รับไปแค่นั้น” “หอมกูขอเหอะช่วยกูนะ เดี๋ยวกูทำบุญให้” “กูไม่ใช่ผีนะ!!” “นะหอม ช่วยกูนะ ทำยังไงก็ได้ให้กูไม่ต้องรับแอมป์เป็นเมียอีกคน” “แล้วถ้ามันท้องกับมึงจริงๆ ล่ะ” อคิราห์เงียบไปสักพัก “กูได้คำตอบละ เป็นตายยังไงมึงก็ไม่เอาสินะ” “กูจะส่งเงินให้มัน” “มึงควรแสดงความเป็นพ่อด้วย เงินไม่ได้เป็นสิ่งเดียวสำหรับเด็ก ไม่มีปัญญาเป็นพ่อก็อย่าห้าวไปเอามั่วซั่ว” “มึงจะบ่นอีกนานมั้ย สรุปจะช่วยกูหรือเปล่า” “เออ ช่วยแต่มึงต้องรับให้ได้นะวิธีการของกูมันอาจจะรุนแรง” “ถึงตายมั้ยวะ” “โอ้ย มึงจะบ้ารึไง” “เออ เอาไงก็เอาเถอะ” “แต่จำไว้ว่าที่กูช่วยเนี่ยเพราะกูไม่ชอบขี้หน้าแม่มึงนะ เข้าใจ๊” “ไม่ชอบแม่กู แล้วมึงมาบอกกูเนี่ยนะ” “ทำไมอะ จะให้กูบอกแม่มึงเหรอ โอ้ยไม่ต้องบอกหรอกเค้าก็น่าจะรู้” “เฮ้อ เออเรื่องของมึงเถอะ ตามนี้นะตกลงมึงช่วยกูนะ” “เออ เลี้ยงเหล้ากูด้วย ค่าตอบแทน” “กูไม่ให้กิน!!” "งั้นกูไม่ช่วย" อคิราห์นิ่งอยู่นานจนในที่สุด "เออ กินก็กิน" "น่ารักที่สุด" ต้นหอมว่าพร้อมกับยกมือทั้งสองข้างขึ้นไปหยิกที่แก้มของร่างสูงตรงหน้าอย่างเอ็นดู ความชิบหายกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD