ตอนที่ 6 รับบทพี่เลี้ยง
1056 Words
"วันนี้จะดีหรอคะ?" โนวาทวนคำถามกับฮิวทำหน้าที่พี่เลี้ยงตามที่แม่บุญธรรมสั่งมา ร่างบางในชุดสูทประโปรงสั้นสีนู้ด ทานนมจืดบนโต๊ะอาหาร หลังได้รับสายคำสั่งให้เข้าดูงานบริษัทเครื่องยนต์รถวันนี้
"ดีสิครับคุณหนู นายหญิงรออยู่ที่บริษัทแล้วครับ" ฮิวย้ำตอบ ยืนอยู่ด้านข้างเก้าอี้ ไล่ทำสร้างกิจวัตรประจำของคุณหนูในไอแพดเครื่องใหญ่
"แม่ฉันน่าจะรู้นะว่าเลือกคนผิด" สกายในชุดสูทสีดำเนียบเดินก้าวขายาวนั่งลงตรงหัวโต๊ะอาหาร มีป้าแหวนกับลูกมือถือถาดอาหารมาเสิร์ฟเพิ่ม
"วาแค่กลัวจะทำพ่อแม่เสียหน้าต่างหาก" เธอเอ่ยบอกตามความจริง เงยหน้ามองใบหน้าหนาชั่วครู่ ก้มลงกัดแซนวิชในมือต่อ
"แสดงว่าที่ผ่านมาไม่มีสมองในหัวเลยสิ" มาเฟียหนุ่มไล่สายตามองทางอื่น เขาเองก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรตัวเธออยู่แล้ว เพียงเพราะวันนี้มีประชุมใหญ่ อย่างเลี่ยงไม่ได้
"มีค่ะ วาก็เป็นคน เผื่อพี่สกายลืม" โนวาเถียงกลับยอกย้อน ในเมื่อถูกสอนให้ไม่กลัวคน หนึ่งในนั้นก็ควรมีเขารวมด้วย
"จำไว้ว่าพ่อแม่ฉันสั่งสอนให้สืบทอดบริษัทต่อเผื่อลืม!" มือหนากระแทกแก้วน้ำในมือวางเสียงดัง ทำลูกน้องสะดุ้งตามกัน สายตาเข้มจ้องเด็กน้อยที่กล้าเถียงผู้ใหญ่
"ขอบคุณค่ะที่เตือนสติ" จะฝืนกินต่อไปคงไม่อร่อย โนวาลุกขึ้นก้มหัวขออนุญาตออกไปก่อน โดยมีฮิวเดินตามประตูเบาะหลัง และเป็นคนขับรถให้
"วาทำบาปไว้เยอะหรอพี่ฮิว" น้ำเสียงหวานปนความโมโห หากไม่ติดว่าแม่มีบุญกับเธอมากขนาดไหน คงไม่ต้องมาทนอยู่กับคนแบบนี้
"งานบุญต้องเข้าแล้วครับ" ฮิวพูดออกตลกเพื่อให้คุณหนูของเขาไม่เครียดก่อน ที่จะเจอเรื่องกดดันภายในบริษัท เงยหน้ามองตอบผ่านกระจกหลังเท่านั้น
"เฮ้อ!"
บริษัทสหธิฤดีการยนต์....
"แม่จะให้เอทินสอนงานในบริษัทนะ" สิรินภาโอบไหล่ลูกสาวไว้ เอ่ยบอกภายในห้องทำงานของประธานให้รับรู้
"พึ่งรู้ว่าตำแหน่งรองประธานไม่ใช้ผู้ช่วย" สกายพูดขึ้น เหลือบสายตามองใบหน้าแม่ ไม่มีความหมายผ่านสายตาคู่นั้น
"งั้นเอาอย่างนี้ โนวาไปเรียนรู้งานในห้องพี่ดีไหม จะได้เก่งแบบพี่ด้วย" อาจเพราะสกายต้องรับหน้าที่ดูแลแทนเธอกับสามี ย่อมมีความเก่งกว่าใครในบริษัททั้งสิ้นอยู่แล้ว
"หนูจะไม่โดนกินหัวหรอคะ" โนวาหันไปกระซิบเข้าหูสิรินภา ทำเธอยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู ทว่าน้ำเสียงหวานทำคนภายในห้องได้ยินเช่นกัน
"ในหัวไม่มีสมองจะเอาไว้ทำไม" สกายพูดถากถาง ตีสีหน้านิ่ง เขาเองไม่ชอบให้คนอ่านความรู้สึกจากสีหน้า มือสองข้างเท้าเอวหนาไว้ มันช่างเสียเวลาและน่ารำคาญเวลาเดียวกัน
"ดูเหมือนคุณหนูจะซ้อมตกนรกเลยเนอะพี่เอทิน" ฮิวหันไปกระซิบใกล้หูรุ่นพี่ ยืนรอหน้าห้องรอคอยเจ้านาย เอทินเองเห็นโนวามาตั้งแต่เล็กๆ จนบัดนี้กลายเป็นเจ้านายซะแล้ว
"กูสิเหมือนอยู่กลางนรก ก้าวทางไหนมีแต่ตายกับตาย" เอทินส่ายหน้าราวกับเห็นภาพตามคำพูด
แอร๊ด!!!
"พึ่งรู้ว่าผู้บริหารไม่มีมารยาท" สกายเอ่ยปากคล้ายคำด่าด้วยซ้ำ วางปากกาในมือลง จ้องมองหาคำตอบนัยน์ตาน้องชายเจ้าเล่ห์
"นึกว่าพี่ไม่อยู่ซะอีก" กาว์นเดินมาพิงตัวตรงโต๊ะทำงานของโนวา อันที่จริงโต๊ะนี้ถูกวางไว้ในห้องของสิรินภาเอง หากจะแยกตัวเอทินมาคงทำให้สกายไม่พอใจ พาลไม่เข้าประชุมอีก
"สนใจเรื่องงาน?" น้ำเสียงเข้มเยือกเย็นถามตอกย้ำ หากไม่โดนตามตัวน้องชายตัวดีแทบจะไม่มาเหยียบที่นี่สักครั้ง เขาไล่ปรายตามองหญิงสาวพึ่งฉีกยิ้มหวานออกตั้งแต่เข้ามาในห้องนี้
"ป่าวแต่จะมาดูพนักงานคนใหม่" นิสัยกึ่งล้อกึ่งเล่นตอบ ก้มลงมองแฟ้มเอกสารบนโต๊ะที่โนวาอ่านอยู่ การกระทำทั้งคู่อยู่ในสายตาเข้ม
"ยังไม่ค่อยเข้าใจเลยค่ะพี่กาว์น" หากหวังดีเกี่ยวกับเรื่องบริษัทก็ควรไม่ตั้งข้อครหากันเอง เธอควรจะให้เกียรติพี่ชาย ในเมื่อเขาดูหวังดี มือเรียวกำปากกาชี้ตรงข้อเจรจาที่เอทินพึ่งสอนไป
"เหมือนเรื่องที่บ่อนยังเคลียร์ไม่จบนะ" สกายยังลดสายตามอง หากน้องชายยังทำเรื่องไร้สาระอยู่ คงต้องเอ่ยเรื่องงานเพื่อเตือนสติ คำพูดของเขาทำกาว์นหยุดชะงัก น้อยครั้งจะถูกตักเตือน
"อ้อลืมเลย ไว้พี่จะแวะมาสอนแล้วกัน" กาว์นเงยหน้าลูบหัวเล็ก ยืนลำตัวตรงมองหน้าพี่ชาย ก่อนเดินออกจากห้องรองประธาน
"อ่อยเก่งสินะ" ใบหน้าก้มลงส่ายไปมา จดจ่อกับเอกสารการประชุมในวันนี้ ขีดเส้นลายมือลงประจำตำแหน่ง โนวาไม่ได้โต้ตอบ เพียงเอ่ยบอกกับเอทินว่าจะไปเดินพักสายตาชั่วครู่
"ปากว่างไปด้วยสินะ" โนวาเร่งเท้าเล็กโซนห้องอาหารของชั้น หยิบช้อนตักกาแฟใส่แก้วหลายรอบตามอารมณ์ขุ่นมัว
"พอเถอะครับคุณหนู มีหวังคุณสกายได้พ่นไฟในห้องแน่" หลังเห็นคุณหนูออกจากห้อง ฮิวก็เดินตามบอกเตือนสติ แต่ความดื้อดึงไม่อาจหยุดได้ ถือแก้วกาแฟสีเข้มเข้าห้องไป เขาทำได้เพียงส่ายหน้าเท่านั้น
"วาชงกาแฟมาเผื่อค่ะ"
"ฉันไม่ได้ขอ กินเองสิ" สกายวางปากกาลงบนกองเอกสารหันมาจ้องกดดันให้เธอดื่ม จะมาทำดีในตอนนี้ไม่แปลกหน่อยหรอ ดูเหมือนเธอจะอ่อนหัดในเรื่องนี้
"โนวาแพ้กาแฟ" น้ำเสียงหวานตอบอ่อนลง เพราะมันคือเรื่องจริง การเข้าบริษัทกับพ่อแม่ในต่างประเทศทำเธอต้องเผลอชิมแล้วเข้าโรงพยาบาลบ่อยๆ
"ฉันไม่ได้ถาม"
...........................................
ต้องถามตัวเองแล้วล่ะ เฮียใจร้ายขนาดนี้ไม่รักได้ไง
- Writer
