ตอนที่ 8 ปะทะคารม
885 Words
วันต่อมา...
ร่างบางในชุดนักศึกษาปล่อยผมยาวสีน้ำตาลถึงเอวคอด ก้าวเท้าเล็กมานั่งลงที่โต๊ะอาหารเช้า มีเพียงเธอคนเดียวที่มาก่อนทุกครั้ิง
"คุณหนูแน่ใจว่าไปไหวหรือป่าวคะ" ป้าแหวนถามขณะมือเหี่ยวถือถาดข้าวต้มพร้อมยาทานในช่วงเช้า เล็งมองหน้าหญิงสาวสำรวจจนคนถูกมองต้องยิ้มเขินออกมา
"ไหวสิคะ โนวาถึกและบึกบึนค่้ะ" เธอแกล้งล้อเลียนทำท่าทางให้ป้าแหวนหลุดขำตามการกระทำ ฮิวที่รออยู่ระหว่างประตูอมยิ้มตาม
"ยังมียาต้องทานอยู่ ป้าเอาใส่ไว้ในรถแล้วนะคะ" เสียงเน้นย้ำกระชับตามคำสั่งนายหญิงที่มาส่งคุณหนูกลับจากโรงพยาบาล ถือว่าห้ามผิดพลาดประการใด
"ค่ะป้าแหวนน่ารักที่สุดเลย" มือบางกอดเข่าแขนเหี่ยวย่นราวกับนิสัยเด็ก เอียงหน้าซบเข้าอก หาไออุ่นเหมือนกับแม่ของเธอถ้ายังอยู่ตอนนี้
"คงจะอยู่เกาะสมบัติพ่อแม่ฉันอีกนานสิ" น้ำเสียงเรียบพูดขึ้นแฝงไปด้วยคำด่าจิกบั่นทอน ร่างกายกำยำนั่งลงหัวโต๊ะอาหาร ป้าแหวนรีบไปนำอาหารมาเสิร์ฟ ละตัวไปเข้าครัวต่อ
"คำทักทายตอนเช้าของพี่สกายทำวาสดชื่นจังค่ะ" แม้จะรู้ดีว่าเป็นคำเหยียดหยาม นิสัยไม่ยอมคนสั่งปากเรียวอ้าออก หลอกประชดประชันต่อทันที
"งั้นขอบคุณฉันสิ" เขาไม่ได้ใส่ใจคนที่พูดออกมา คว้าช้อนอาหารตักขึ้นทาน อย่างรวดเร็ว มีเอทินที่ยืนอยู่ด้านข้าง เข้ามารายงานเรื่องงานของวันนี้
"แน่นอนค่ะ วาต้องขอบคุณที่พี่สกายทำวาเกือบตาย" ใจดวงน้อยเต้นรัวเมื่อนึกถึงวันนั้น เธอค่อนข้างจะทำดีกับเขาตั้งแต่เด็กด้วยซ้ำไป เหตุใดถึงจะได้ทำร้ายกันไม่หยุดหย่อน หากช้าไปกว่านี้คงได้สิ้นชื่อโนวาแล้ว
"ไม่สำเร็จ" สกายชายตามองใบหน้าเนียนเท่านั้น คำประชดประชันแค่นี้ ไม่กระทบใจแกร่งสักนิด
"อ้าววาจะไปเรียนหรอไปกับพี่ก็ได้นะ" กาว์นลงบรรไดมานั่งลงร่วมโต๊ะอาหาร ตรงข้ามกับพี่ชาย เลือกยกกาแฟดำที่มาเสิร์ฟขึ้นจิบ หรี่ตามองร่างบางทั่วตัว เผยแววนิสัยเจ้าชู้
"ทำหน้าที่คนขับรถหรือไง" น้ำเสียงเขร่งขึมของสกายย้อนถาม จิบกาแฟดำเม้มปากหนาเก็บคราบ
"จะไปคอนโดมันทางเดียวกัน" กาว์นตอบแบบไม่สนใจ เลือกมองน้องสาวในสถานะที่ถูกแม่บีบบังคับไว้ ไม่งั้นคงจะเป็นเหมือนของเล่นทั่วไปของเขาแล้ว
"ถ้าทางเดียวกันไปกับพี่กาว์นก็ได้ค่ะวาอิ่มพอดี" เธอกระดกนมจืดหมดแก้ว ลุกขึ้นยืนก้มหน้าลงเคารพสกาย เอื้อมเก็บหนังสือเรียนโอบใส่อก รอกาว์นนำหน้า
"ให้โนวาไปรถฉัน" กาว์นหันไปบอกกับฮิว เพราะเขาเตรียมจะเดินตามมา หากต้องเข้าบ่อนอีกคงไม่สะดวก ให้ลูกน้องคอยรับส่งตามนิสัยรักสนุก
"จะดีหรอครับ" ฮิวย้ำถาม ทว่าสบตามาเฟียหนุ่ม แม้กาว์นจะพาโนวาเดินนำไปแล้ว
"ขี่รถตามไปอย่าให้คาดสายตา" น้ำเสียงเข้มขึงขัง บีบแก้วกาแฟในมือแน่น หารู้ว่าจักอันตรายในรูปแบบอื่นไม่ กล้าดียังไงถึงกล้าขัดคำพูดของเขาในสถานะผู้ปกครอง
บนรถสปอร์ตหรู_
"พี่ขับเร็วไปหรอ" กาว์นถามขึ้นหันใบหน้ามองปรายตา หลังเห็นร่างบางนั่งเบาะข้างคนขับมีอาการนิ่งเกร็ง แข่งกับความเร็วของรถคงเกิดความกลัว ตาโตจ้องถนนไม่กระพริบ
"เร็วขนาดนี้ เรียกว่าซิ่งเถอะค่ะ" เธอตอบอย่างเป็นกันเอง จับกระชับสายเข็มขัดบริเวณหน้าอกแน่น หัวใจแทบจะเต้นทะลุออกมา
"มีนิสัยตลกตั้งแต่เมื่อไหร่ แสดงว่าไปอยู่ที่ฝรั่งเศสคงจะดื้อน่าดู" น้ำเสียงเข้มถาม พร้อมยิ้มมุมปากหนาให้
"ไม่เลยค่ะวาเรียบร้อยจริงนะพี่กาว์น" เธอตอบอย่างหน้าตาใสซื่อ ตรงข้ามกับเสียงหวานออกห้าว ทำคนฟังให้หลงเชื่อยาก
"แล้วไม่มีแฟนหรือไงโตขนาดนี้" สายตาเข้มเล็งท้องถนน สลับกับมองกระจกหลัง ที่เห็นรถประจำคฤหาสน์ตามหลังติด คงไม่พ้นคำสั่งพี่ชาย
"มีแต่นักธุรกิจที่แม่พยามยัดเหยียดอยู่ค่ะ" สิรินภาพยามหาคนมีชื่อเสียงเพื่อฝากฝั่งเธอไว้ ยามที่ไม่มีคนสามารถดูแลโนวาได้
"พี่ว่าถึงมหาลัยลงไปทักทายคันหลังซะหน่อยนะ" กาว์นเอียงตัวส่งสายตาไปด้านหลัง ให้หญิงสาวมองตาม
@ ณ มหาลัย
"ทำไมพี่ฮิวตามมาล่ะคะ" เธอบอกให้กาว์นส่งก่อนถึงทางเข้าเหมือนทุกครั้ง ครั้นเห็นรถที่ฮิวรับส่ง ขับตามมาจึงรีบเดินมาดูอย่างอดสงสัยไม่ได้
"คือคุณหนูลืมยาไว้ครับ" เขายื่นถุงยาใบเล็กให้คุณหนู
"วานี่ขี้ลืมซะแล้ว ตอนเย็นอย่าลืมมารับตามเวลานะคะ"
"ครับ" เธอยกมือขึ้นเกาหัวเบาๆ ดวงตากลมเหลือบมองนาฬิกาในข้อมือ เร่งฝีเท้าเข้าประตูมหาลัย
.........................
ทำไมเฮียชอบทำให้น้องเกลียด!!!!
- Writer
