ตอนที่ 10 ผลการหนีเที่ยว
917 Words
คฤหาสน์สหธิฤดี
"หวังว่าพี่สกายยังไม่มาถึงนะคะ" น้ำเสียงหวานเอ่ย หันหลังกลับไปราวกระซิบแผ่วเบา
"ไม่เห็นรถจอดแสดงว่ารอดครับ" ฮิวมองสำรวจโดยรอบ รถคันเมื่อเช้าของเจ้านายยังไม่กลับเข้ามาพร้อมกับคนขับ
"บุญของวานี่เยอะจริง" เธอยกมือทาบหน้าอกอวบชื่นชมตัวเอง สีหน้าดีใจเบิกบานยิ้มแย้ม อย่างกับโลกทั้งใบเป็นเจ้าของเพียงผู้เดียว ก้าวขาเรียวเตรียมเข้าบ้าน
"ลองทำบาปดูไหมล่ะเผื่อจะโตขึ้น" ทว่าเสียงที่โนวาเกลียดที่สุดก็ดังขึ้น น้ำเสียงเรียบเยือกเย็นทำคนฟังสะดุ้งกวาดดวงตากลมมองหาต้นตอ ใจดวงแทบหยุดเต้นไม่หายใจ
"พี่สกาย!" เธอเอ่ยอย่างตกใจน้ำเสียงติดขัด ร่างบางยืนแข็งทื่อไม่กล้าขยับแม้แต่ปลายผมที่ลมโบกพัด สายตาไร้ความรู้สึกมองมาอย่างคาดโทษ จ้องตาเข้มกระพริบถี่รัว
"สมควรเป็นบาปจริงล่ะ" ฮิวที่เห็นเหตุการณ์พึมพำกับตัวเอง ตบหน้าผากตัวเองคล้ายจิตตก เรื่องของเจ้านาย เขาควรจะปลีกตัวออกไปอย่างเงียบๆ
"ถ้าไม่ลงโทษคงไม่จำสินะโนวา!" สกายตะคอกเสียงดังก้อง แม้แต่บอดี้การ์ดไม่กล้าสบตา เวลาที่มาเฟียหนุ่มมีอารมณ์คลุกกรุ่น หายนะย่อมตามมาคนอยู่ใกล้มักเจอดี
"แค่วาไปเที่ยวเอง ไม่ได้ทำไรผิดนี่" โนวาตอบราวไม่ได้รู้สึกผิด เสียงหวานโต้แย้ง ทำสีหน้าเย้ยยัน
"ไม่ผิด? แล้วเพื่อนที่คบอยู่เลือกดีแล้วหรอ" เขารู้ทุกเรื่องรายละเอียดของเธอ สายคมเข้มจ้องมองคาดครั้น ทว่าหญิงสาวก็ไม่เอะใจถึงจะนับว่าเตือนแล้ว การโตในต่างประเทศ ย่อมมีเพื่อนอิสระทุกรูปแบบ
"วาโตแล้วนะ พี่สกายไม่ต้องยุ่งทุกเรื่องก็ได้" ร่างบางจะหันตัวหนี ขาเรียวยกก้าวเข้าบ้าน ไม่ว่าเธอจะทำอะไร อายุยี่สิบกว่าปีย่อมมีดุลพินิจเป็นของตัวเอง ซึ่งเขาในสถานะพี่ชายไม่ควรยุ่ง
"ปากดี" น้ำเสียงเข้มกดลงต่ำ รอดไรฟันขบกัดแน่น เลือดร้อนสูบฉีดแล่นทั่วใบหน้าหนา
"อึก!" มือหนาคว้าแขนเรียวกระชากเข้ากระแทกอดแกร่ง ทำเธอรู้สึกจุกแน่นบริเวณหน้าท้องบาง
"อ่อยย..วาน๋าา" มาเฟียหนุ่มก้มลงกระแทกจูบ แม้ปากเรียวจะเม้มแน่น จนต้องขบกัดรอบปากถึงจะเผยอออก ส่งผลให้ลิ้นหนาไล่ตวัดกวาดความหวานปนกลิ่นแอลกอฮอล์จากเธอ แลกกลิ่นบุหรี่เจือปนผสมกัน กำปั้นเล็กทุบไหล่กว้างด้วยแรงน้อยนิด
"ไม่เก่งอีกล่ะ" ครั้นโนวายืนแน่นิ่ง เธอไม่เข้าใจในการกระทำของมาเฟียหนุ่ม น้ำเสียงเย้ยหยันดังขึ้น กระตุ้นสติเรียกคนตรงหน้า กลับกันใบหน้าใสเริ่มมีแดงจัดอย่างโกรธเคือง
"พี่มันเลวที่สุด" เธอไม่ใช่นิสัยนางเอกที่จะร้องแงกับเรื่องไร้สาระ การเสียจูบแรกให้คนที่ใจร้ายโดยที่ไม่ได้เต็มใจสมยอม กำมือเรียวกำบีบแน่น เล็บยาวเผลอจิกเกิดบาดแผลภายในมือ ดีกว่าเดินเข้าไปตบหน้าที่ไม่คู่ควรได้รับสัมผัสผิวจากโนวา
เช้าวันใหม่....
"ดูเหมือนพี่จะมาช้าไปนะ" กาว์นเดินเข้ามาร่วมทานอาหารเช้าบนโต๊ะใหญ่ แววตาเจ้าเล่ห์เหลือบมองพี่ชายกับน้องสาวที่ดูจะไม่ค่อยเข้ากันสักเท่าไหร่ อารมณ์ของคนทั้งคู่ดูคลุกกรุ่น ชวนผิดแปลกไปจากเดิม ถึงแม้ทุกครั้งจะมีแค่ความเงียบสงบเต็มที
"ตรงเวลา" สกายนั่งหัวโต๊ะอาหาร บอกอย่างไม่ใส่ใจ ตักอาหารทานเหมือนเดิม
"วันนี้วาต้องเข้าบริษัท ขอไปดูงานกับพี่กาว์นได้ไหมคะ" มือเรียวสองข้างยังจับช้อนส้อมอยู่ เงยหน้าขึ้นขอคำตอบ เห็นแววตาใสๆคล้ายเด็กน้อย
"จะขยันหรือหนีเอาดีๆ" สกายพูดต่อทันที ตวัดสายตาเข้มมองนิ่งลึกเข้าไปนัยย์ตากลมคู่นั้น กลายเป็นว่ากาว์นต้องมองสองใบหน้าสลับกันถกเถียง
"ไม่ได้มีอะไรให้น่ากลัวจนต้องหนีนี่คะ" จะลองดูกับโนวาให้รู้กันไป อย่างเธอจะไม่มีอะไรให้เสียอีก อย่างมากก็กลับไปอยู่ฝรั่งเศสใกล้พ่อแม่สมควรเต็มใจเสียอีก
"สอนเก่ง"
บริษัท....
เพราะคำว่าบุตรบุญธรรมสถานะของโนวา ไม่อาจหลีกเลี่ยงเสียงเล็กเสียงน้อยของพนักงานที่ซุบซิบกันได้ แม้จะมีกฏตั้งไว้ ว่าไล่ออกทุกกรณีไม่มีข้อยกเว้น ซึ่งเอทินจะดำเนินการทันทีที่รองประธานสั่ง
"ทำไมไม่ย้ายโต๊ะให้วาล่ะคะ" โนวาก้าวเข้าห้องรองประธานใหญ่ ตรงเข้าไปถามเอทินมือขวาของมาเฟีย ที่ยืนอ่านเอกสารบนโต๊ะ ดวงตากลมสอดส่องสายตามองหาเจ้าของห้อง
"เป็นคำสั่งนายครับ" เอทินตอบอย่างสุภาพเคารพเจ้านายอีกคน เปิดอ่านแฟ้มดำเลือกเฉพาะงานสำคัญที่มาเฟียหนุ่มจำเป็นต้องแวะมาเซ็นต์ เหตุเพราะเขาต้องคุมประชุมผลประกอบการของผับไตรมาสนี้
"เจ้านายพี่ทินเจ้ากี้เจ้าการเก่งนักน่ะ!" มือเรียววางปากกาลงบนโต๊ะอย่างเจ็บใจ แค่คำว่าผู้ปกครองนึกจะทำไรกับชีวิตเธอก็ได้
..........................................
#ไรท์ลงในธัญวลัย และในMEBจบแล้ว หากนักอ่านต้องการอรรถสามารถตามไปอ่านได้เลยเด้อค่า
- Writer
