เกิดใหม่ทั้งทีเป็นฮูหยินท้ายจวนอ๋อง

บทที่ 5

วันนี้หลังจากกินข้าวเช้าเสร็จไป่หลันเธอก็รีบไปท้ายจวนถามอาการคนป่วยเป็นยังไงบ้างดีขึ้นหรือยัง

"ไม่มีไข้แล้วขอรับฮูหยินน้อย"

"ขอบคุนขอรับฮูหยินน้อย "

"ดีแล้วให้เขาพักผ่อนเยอๆทานอาหารเยอะๆ สัก4-5วันก็จะหายดีแล้วอย่าลืมกินยาตามเวลาด้วยละ"

ไป่หลันยื่นกระบอกไม้ไผ่ที่มีนมวัวเธอแอบใส่น้ำวิเศษลงไปด้วยให้กับแม่ของเด็กสาว เทใส่แก้วให้เขาดื่มรับรองหายจากไข้ร่างกายแข็งแรงแน่แนนอน

"ขอบคุณนายหญิงเจ้าค่ะ" มารดาของเด็กสาวตอบ

จากนั้นเธอก็เรียกให้แต่งตั้งพ่อบ้านของที่จวนเลยเรียกพ่อบ้านคนเดิมของครอบครัวพ่อค้าให้แบ่งคนออกเป็น3กลุ่มก่อน

ผู้ชาย3กลุ่ม ผู้หญิง3กลุ่มเด็กสาวเด็กหนุ่มให้อยู่ในกลุ่มที่สามส่วนเด็กเล็กไม่ต้องรวมกลุ่ม

"เอาละเราต้องการให้พ่อบ้านไปจ้างช่างที่จะมาทำบ้านให้กับคนที่โรงค้าทาสจะมาส่งอีก3วัน"

"นายหญิงต้องการบ้านกี่หลังขอรับ"

"เราต้องการบ้าน13หลังนี้คือแบบบ้านท่านไปตกลงราคาได้เลย ถ้าตกลงราคาไม่ได้ให้พานายช่างมาหาเราจะรออยู่ที่นี้แล้วเราจะคุยเอง นี้เงินท่านไปชื้อข้าวของเครื่องใช้กับเครื่องปรุงมาเพิ่มไว้อีกให้พอกินสำหรับทุกครอบครัว"

"ขอรับนายหญิง" ไป่หลันหยิบเงินให้พ่อบ้าน2000ตึาลึงทอง

"นี้คือรายการที่ท่านต้องซื้อกลับมา" ไป่หลันยื่นกระดาษที่เขียนรายการของที่ต้องซื้อให้กับอดีตพ่อค้าที่ตอนนี้เป็นพ่อบ้านแล้ว

"ให้ร้านค้ามาส่งเองบอกที่อยู่ให้ชัดเจนด้วยละ"

"ขอรับ"

"เอาคนขับรถม้าไปด้วยละพ่อบ้าน"

"ขอรับนายหญิง"

"เอาละกลุ่มที่เหลือให้ช่วยเหลือสิ่งเล็กๆน้อยๆไปก่อนหรือจะไปช่วยฝ่ายหญิงทำงานก็ได้ ส่วนผู้หญิงก็ให้ช่วยกันทำอาหารไว้กินเป็นมื้อเที่ยงอาหารสำหรับทุกคนของข้าจัดไว้ให้แล้ว ขอให้แม่บ้านกับลูกสาวหรือใครที่พอทำอาหารเป็นมาช่วยกันทำ"

"วันนี้เราจะสอนให้ทำซาลาเปาใส้หมูสับกันและเกี้ยวน้ำใว้กินมื้อเที่ยงกัน" หลังจากสอนทำอาหารบอกวิธีทำเสร็จแล้ว หลินไปหลันก็เรียกสาวๆอายุ13-14ให้ตามเธอไปลำธารจะไปเก็บผักหากุ้งหาหอยกัน

"วันหลังเราจะสอนให้พวกเจ้าทำที่ดักปลาเองรอให้ทำบ้านเสร็จก่อน เด็กๆตามข้ามาเอาเด็กผู้ชายไปด้วยสัก5-6คนให้แบกของกลับมาไว้ที่จวน"

และก็ดีเป็นอย่างมากที่ให้นายช่างทำสะพานไม้ไว้ข้ามไปฝั่งโน้นไว้แล้ว

"ข้าจะพาพวกเจ้าไปเก็บผักป่ามาไว้ทำกับข้าวไม่ต้องซื้อ เราก็มีกินขอให้พวกเจ้าจดจำในสิ่งที่เราสอนไว้ให้ดีเพื่อตัวของพวกเจ้าเอง"

"ขอรับ/เจ้าค่ะนายหญิง"

ไป่หลันสั่งพวกผู้ชายว่า "ถ้านายช่างมาให้ไปตามเราฝั่งโน้นนะเราจะไปเก็บของป่าตรงเชิงเขาก่อน"

"ขอรับนายหญิง"

เธอบอกพวกผู้ชายว่า "ถ้าไม้ไม่พอให้ข้ามไปตัดที่เชิงเขาได้เลยไม้ไผ่ก็เยอะเหมือนกันข้าเคยเข้าไปดูมาแล้วและถ้าจะไป ไปหลายๆคนจะได้ช่วยกันขนลงมาไหวอย่าเอาเปรียบกันเพราะพวกท่านคือครอบครัวเดียวกัน"

"ขอรับนายหญิง" พวกผู้ชายรับคำสั่ง

จากนั้นหลินไป่หลันก็พาสาวๆเดินข้ามสะพานไม้ข้ามไปฝั่งภูเขาทันที พอมาถึงฝั่งเชิงเขาไป่หลันก็พาเดินลัดเลาะริมแม่น้ำก่อนเธอได้ลอบดักปลามาด้วย10อันที่ทหารทำให้

ไป่หลันพูด "เอาละดูนะข้าจะทำให้ดูแล้ว" ไป่หลันก็เดินลงในน้ำไม่ลึกมากเอาลอบไว้ลงในน้ำเอาไม้ตีไว้กันลอบไหลหนีทั้งสี่ด้านเอาหญ้าวางไว้ข้างบนปลาจะได้มองไม่เห็นลอบและก็จะว่ายเข้าติดลอบของพวกเรา

โดยพี่สาวทั้งสองคนช่วยจับ

ไป่หลันเธอเอาเหยื่อใส่ในลอบทุกอัน

"เอาละพวกผู้ชายพากันไปใส่ลอบนะห่างกันไม่ไกลไม่ต้องมาก" ไป่หลันเดินกะระยะให้พวกเขาดูก่อนแล้วให้ทำตามต่อไปเอง สาวๆที่ตามเธอมาเกือบ10คน หลินไป่หลันสอนนี้คือผักบุ้งให้พวกเจ้าช่วยกันเก็บใส้ตระกร้าให้เต็ม

"มันสามารถกินได้หลายวันเอาไปผัดผักหรือไปลวกจิ้มน้ำพริกและไปแกงส้มได้เก็บไม่ต้องเอายาวให้เอายอดอ่อนๆข้าจะสอนให้ทำกับข้าวตอนเย็น"

"เจ้าค่ะนายหญิง" เก็บ4คนก็พอถ้าหนุ่มๆใส่ลอบปลาเสร็จแล้วให้มาช่วยสาวๆขนกับไปไว้ที่จวนได้เลยนะ

"และให้เอาน้ำใส่ในถังนิดหน่อยผักจะได้ไม่เหี่ยวและอยู่ได้หลายวัน"

"ขอรับนายหญิง"

ดีที่เด็กหนุ่มสาวพวกนี้มาจากจวนเดียวกันและรู้จักกันทุกคนและเคยแออัดกันในกรงที่โรงค้าทาสพวกเขาจึงเห็นอกเห็นใจกันเป็นอย่างดี

"ที่เหลือตามข้ามาข้าจะพาไปป่าไผ่ไปขุดหน่อไม้กันเสร็จแล้วข้าจะพากลับไปกินมื้อเที่ยงแล้วค่อยมาอีกรอบตอนบ่าย"

มาถึงป่าไผ่เธอก็บอกสาวๆให้ขุดหน่อไม้ได้เลยเดี๋ยวพวกเด็กหนุ่มจะตามมาขนกลับจวนป่าไผ่ใหญ่มากคงหลายสิบไร่อาหารทั้งนั้นหลินไป่หลันคิดในใจอย่างเบิกบานใจ เธอจะสอนให้พวกเขารู้จักการหากินกับฝืนป่าและสอนวิธีทำกินให้พวกเขา ก่อนที่จะรอผลผลิตจากจากไร่สวนให้มีอาหารพอเพียงสำหรับทุกคน จากนั้นเธอจะสอนการปลูกข้าว ผักและผลไม้เสร็จจากงานไร่ก็จะสอนให้ปักผ้าเพื่อขายที่ร้านของเธอเอง ผู้ชายก็จะสอนให้จักสานของใช้ของสอยใว้ขายเองในร้านค้าที่เธอมีในเมือง3-4ร้านคือสินเดินของมารดา

"ขุดหน่อไม้รอข้าอยู่ที่นี้นะห้ามไปไหนเราจะไปเก็บผักป่าทางนั้นไม่ต้องกลัวข้าไปไม่ไกลและตรงนั้นไม่มีสัตว์ป่าดุร้าย เหนื่อยก็ให้นั่งพักไม่ต้องหักโหมข้างๆป่าไผ่มีลำธารมันไหลเชื่อมไปถึงหลังจวนพวกเราและน้ำกินได้นะ"

"เจ้าค่ะนายหญิง"

"เดี๋ยวให้พี่ลู่ฟางขุดเป็นเพื่อนแล้วกัน"

"ไปพี่ลู่ซิงเราไปกันสองคนก็พอ"

จากนั้นหลินไป่หลันก็พาลู่ซิงเดินเข้าไปในป่าเรื่อยๆไม่รีบร้อนเจออผักป่ามากมายเธอช่วยกันเก็บกับพี่สาวลู่ซิง

"ผักเยอะมากเลยพี่" ไป่หลันพูด

พอเก็บเสร็จก็พาลู่ซิงเดินต่อไปเจอเข้ากับเห็ดโคน

"โอ๊ะสรรค์พี่สาวกรี้ดดดดด"

"คุณหนูเป็นอะไรเจ้าคะ! "

"พี่ลู่ซิฝงราเจอของดีเข้าแล้ว" ไป่หลันยืนเอามือเท้วเอวหัวเราะดังลั่น

"คุณหนูไม่มีความเป็นผู้หญิงในห้องหอเลยสักนิด" ลู่ซิงบ่นเบาๆ พลางคิดในใจคุณหนูเปลี่ยนเป็นคนละคนตั้งแต่แต่งเข้าจวนของท่านอ๋อง

จากนั้นสองคนก็ช่วยกันเก็บเห็ดจนเต็มทั้งสองตระกร้าจากนั้นไป่หลันจึงโยนเข้ามิติไปอีกตั้งหลายตระกร้า

"หมดละพี่ตรงนี้เทเข้ามิติให้หมดเผื่อเราจะเจอเห็ดอย่างอื่นอีกนะพี่"

"เจ้าค่ะคุณหนู"

"เดินต่อไปดีกว่าพี่ลู่ซิงเพื่อจะเจอของดีอีก" ไป่หลันพูดกับพี่ลู่ซิง

"เดี๋ยววันหลังข้าจะเข้าไปในป่าลึกหาเห็ดหลิดจือบ้างหรือไม่ก็โสมสักหลายต้น" หลินไป่หลันพูดไปเดินไปสายตาก็สอดส่องหาของที่กินได้ เธอเคยเห็นคนที่เธออ่านเจอในนิยายก็เห็นเขาเข้าป่าหาของดีได้กันทุกคนเธอคิดในใจ

เดินมาเรื่อยก็เจอขอนเห็ดหอมและเห็ดหูหนูเต็มเต็มไปหมดไป่หลันยกมือสาธุขอบคุณเจ้าค่ะเจ้าป่าเจ้าเขาที่ช่วยลูกเจอแต่ของดีๆลูกสัญญาว่าจะช่วยเหลือคนยากไร้สร้างอาชีพให้พวกเขาเจ้าค่ะ

พอเก็บเห็ดเสร็จก็เดินต่อไปอีกไป่หลันยิงไก่ป่าได้20ตัวกระต่ายอีก15ตัวพี่สาวลู่ซิงได้แต่ยืนมองอย่างโง่งม เธอเดินมาได้หน่อยหนึ่งใกล้กับลำธารเพราะได้ยินเสียงน้ำใหลให้ได้ยิน

ไป่หลันกระโดดขึ้นโขดหินและบอกพี่ลู่ซิงปีนขึ้นมากับเธอ เธอเอามือจุ๊ปากบอกห้ามพูดลู่ซิงรีบปีนขึ้นอย่างเร็วตามที่คุณหนูบอก

ลู่ซิงมองตามสายตาของคุณหนูเธอเห็นคุณหนูเอาธนูออกมาใส่ไป3อันเล็งและยิงออกไปพร้อมกัน ข้างหน้าคือหมูป่า3ตัวกำลังเดินหาอาหารและจะไปลำธาร

"ขอโทษนะขอให้ไปเป็นอาหารให้คนงานหน่อยเถอะ" เธอพูดเบาๆและยิงทันทีเข้าเป้าหมูป่าสามตัวล้มลงขาดใจทันที เธอกระโดดลงจากโขดหินและวิ่งไปเก็บหมูป่าเข้ามิติทันที ลู่ซิงรีบปีนลงโขดหินวิ่งตามคุณหนูอย่างเร็วเหมือนกันคุนหนูของเธอเก่งจริงๆ

"พี่ลู่ซิงเราได้อาหารให้พวกเขากินแล้วพวกเขาจะได้ร่างกายแข็งแรงนะพี่ข้าสงสารพวกเขามากเลยละพี่ว่าไหม"

"เจ้าค่ะ" ลู่ซิงน้ำตาคลอคุณหนูของนางช่างแสนดีเหลือเกิน เธอนึกโกรธท่านอ๋องในใจว่าช่างตาต่ำมองคุณหนูของนางเป็นคนไม่ดีไปได้สำหรับเธอคุณหนูดีที่สุด

"เจ้าค่ะคุณหนูของพี่ดีที่สุดเลยเจ้าค่ะ"

โปรดตดตามตอนต่อไป