หลายวันผ่านไปตำหนักจิ่งเหยินกงก็ยังต้อนรับแขกตัวน้อยอยู่เช่นเดิม ฝาแฝดทั้งสองกำลังเล่นตัวต่อไม้อย่างมีความสุข ตัวต่อเหล่านี้มีภาพเต็มที่สวยงามก่อนถูกแบ่งออกเป็นชิ้นส่วนเล็กๆ แต่ละชิ้นส่วนจะสามารถประกอบเข้าหากันได้ก็ต่อเมื่อมันเข้าคู่กันเท่านั้น พอประกอบจนครบทั้งร้อยชิ้นก็จะได้ภาพอันสมบูรณ์สวยงามเอาไปอวดเสด็จอา
“หิวกันรึไม่” เสียงหวานถามไถ่เจ้าก้อนนุ่มทั้งสอง เพราะมาอยู่ที่นี่ทุกวันแก้มน้อยๆ จึงกลมยุ้ยน่ามันเขี้ยว
“เสี่ยวเหยาหิวแล้วเพคะ” ร่างเล็กวิ่งเข้ามาก่อนจะหยุดชะงักแล้วเดินช้าๆ มากอดเจ้าของตำหนัก
“อาสะใภ้ไม่ต้องลงมือทำให้เหนื่อยนะพ่ะย่ะค่ะ ประเดี๋ยวน้องจะไม่สบาย” สวีมู่หยางผุดลุกมาทันทีราวกับเขาคือองครักษ์พิทักษ์น้องน้อยในครรภ์ก็มิปาน
“หึหึ ไม่ทันไรก็เป็นห่วงน้องกันแล้วหรือ” หย่าจือดีใจที่พวกเขาเริ่มผูกพันกับบุตรีของตนตั้งแต่ตอนนี้ เพราะนางเองก็คาดหวังว่าในอนาคตพวกเขาจะประคับประคอง
