ท้องฟ้ายามค่ำคืนเต็มไปด้วยหมู่ดาวนับสิบ เมฆสีคล้ำเคลื่อนตัวเชื่องช้าค่อยๆ บดบังแสงสว่างจากดวงจันทร์ บนเตียงนุ่มในห้องนอนของตำหนักจิ่งเหยินกงมีร่างระหงกำลังจมดิ่งสู่ห้วงแห่งความฝัน แต่ไม่นานนักทั่วกายกลับรู้สึกหนักอึ้งเหมือนมีบางอย่างกดทับ
“อึก”
เสียงหวานครวญแผ่วเมื่อผิวขาวถูกลูบสัมผัส ริมฝีปากอิ่มเผยอเล็กน้อยก่อนโดนรุกล้ำเข้ามาราวกับรอคอยช่วงเวลานี้ ลิ้นร้อนเกี่ยวดึงดุนดันจนคนงามขมวดคิ้วมุ่น
‘นี่มันชัดเจนเกินกว่าจะเป็นเพียงความฝัน!’
คราแรกถังหย่าจือคิดว่าตนยังไม่ลืมรสรักของพ่อหนุ่มน้อยทั้งสามในชีวิตก่อนเสียอีก เมื่อตั้งสติได้จึงหมายหยิบมีดสั้นที่ซ่อนอยู่ใต้หมอนออกมา แต่ก็ถูกตรึงแขนทั้งสองข้างเอาไว้เสียก่อน
“พระสนมเจาอี๋ นี่ข้าเอง” เสียงทุ้มแหบพร่าแม้จะฟังไม่ถนัดนักแต่นางกลับจำได้ว่าเป็นใคร
“ฝ่าบาท” สายตาของพวกเขาสบมองกันในความมืด ยามเมฆน้อยลอยหายไป แสงจันทร์ก็ส่องเข้ามาให้เห็นชัดขึ้
