“ท่านหูแดงอีกแล้ว ไม่น่าไว้ใจ” ม่านนีส่งเสียงดุดันหวานๆ ตามมา
เฟยหมิงทำได้แค่ถอนหายใจพลางถามในใจกับสตรีที่ว่องไวเหลือเกิน
มายืนตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?
ชายหนุ่มรีบยกฝ่ามือของเขาขึ้นแล้วจับกุมฝ่ามือน้อยๆ ของคนตัวเล็กตรงหน้าเมื่อนางตั้งท่าจะฟาดฝ่ามือเข้าใส่เขาอีก
“พอ!” เขาก้มหน้าคำราม
“ท่านพาข้าออกมาทำไม ไยไม่พาข้ากลับไปที่พักของข้า”
“ที่พักของนางกำนัล บุรุษจะเข้าไปได้อย่างไร”
“แล้วที่พักของท่านในวังเล่า ไม่มีหรือไร”
“ที่พักของบุรุษ นางกำนัลจะเข้าไปได้อย่างไร”
“...”
เขาพานางนั่งมาในเกี้ยวแล้วยื่นป้ายบางอย่างให้ทหารยามง่ายกว่ามากนัก
“หิวหรือไม่” เฟยหมิงเปลี่ยนเรื่องเสียอย่างนั้น
ม่านนียังไม่ทันได้กล่าวต่อคำใด เฟยหมิงก็เอื้อมมือขึ้นจับไหล่นางให้หมุนตัวแล้วดันไหล่นางให้เดินไปยังโต๊ะกลางห้องอย่างเร็ว เมื่อเดินมาจนถึงโต๊ะกลางห้องแล้วเขาหยิบผ้าชุบน้ำบิดพอหมาดๆ ซับหน้าให้นางอย่างเบาม
