ม่านนีถึงกับชะงักไปเมื่อเห็นเลือดสีแดงฉานไหลออกมาจากลำคอของบุรุษตรงหน้า แววตาตระหนกฉายชัดอยู่อึดใจ
เฟยหมิงถึงกับชะงักงันไม่ต่างกันเมื่อเห็นแววตาอย่างนั้นของสตรีตรงหน้าแม้เพียงเสี้ยวเวลา
ทั้งสองพลันนิ่งงันอยู่ในระยะที่ใกล้กัน ลมหายใจอุ่นร้อนเข้าปะทะบนใบหน้าของอีกฝ่ายจนปลายจมูกเริ่มเบียดเสียด
พวกเขาถึงกับจ้องมองตากันนิ่งนาน
เฟยหมิงรับรู้ได้ถึงความรู้สึกบางอย่างที่มีต่อกัน เขามั่นใจว่าม่านนีก็มีความรู้สึกบางอย่างต่อเขา หากแต่ความแค้นของนางที่ฝังอยู่นับสิบปีไม่อาจคลาย หากย้อนเวลากลับไปได้
และในยามนั้นหากเขามิใช่เพียงเด็กน้อยแค่เจ็ดขวบปี
หากเขาโตกว่านั้นและมีความสามารถมากพอที่ขัดขวางหรือยับยั้งได้แม้เพียงนิด
ทุกอย่างคงไม่เป็นอย่างนี้
มันคงไม่เป็นแบบนี้
“ถอยออกไป” เสียงหวานใสคำรามดุดันผ่าความคิดของบุรุษตรงหน้าฉับพลัน
“ข้าถอยไม่ได้เสียแล้ว ม่านนี” เสียงทุ้มต่ำติดจะแหบพร่าขึ้นมากล่าวจบ
