บทที่ 7

1088 Words

ภาพความเอาอกเอาใจของผู้เป็นนายที่ใช่ว่าจะมีให้กับใครสักคนง่ายๆ อยู่ในสายตาของนุกูลตลอดเวลา มันทำให้เขาค่อนข้างแปลกใจว่ากับอีแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่หน้าตาก็ไม่ได้สวยอะไรแต่เธอกลับทำให้เจ้านายของเขายิ้มได้ และนี่มันก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาได้เห็นอะไรแบบนี้ มันเป็นมาได้สักพัก นับตั้งแต่เธอเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของเจ้านาย หรือว่าเขาต้องมองเธอใหม่! บางทีคนของนายอาจมีดีกว่าที่เห็น ใช่ มันคงเป็นเช่นนี้ไม่ผิดแน่ มันเป็นเช้าที่สร้างความสุขให้แก่คนที่ชีวิตเคยผ่านความลำบากมาแทบจะทุกรูปแบบอย่างปาจรีย์ไม่น้อยที่ได้ตื่นขึ้นมาเห็นภาพวิวสวยๆ ที่ปลายเตียง ไหนเลยจะเท่าเจ้าของอ้อมกอดที่กอดรัดเธอแน่นมาทั้งคืนหลังจากที่เขาชวนเธอว่ายน้ำตอนกลางคืน ก่อนจะพากันมาจบลงที่เตียง ความอบอุ่นที่ได้รับทำให้หญิงสาวรู้สึกสดชื่นกว่าวันไหนๆ จึงตัดสินใจขยับออกจากวงแขนกว้าง ก่อนจะแอบออกไปเดินเล่นรับลมเย็นๆ ที่ชายหาด ลืมเสียสนิทว่าควรต้องบอกเรื่องนี้กับใครสักคนเอาไว้ กระทั่งตอนที่กลับเข้าบ้าน ถึงได้รู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป… “หายไปไหนมา!” ดนัยภัทรตวาดถามเสียงแข็งก่อนจะคว้าตันแขนเล็กเข้าหาตัวอย่างแรงทันทีที่พบหน้า เธอทำเขาห่วงจนแทบบ้าตอนที่ตื่นขึ้นมาไม่เห็น ถามจากใครก็ไม่มีใครตอบได้ว่าหล่อนหายไปไหน “ปะ…ป่านออกไปเดินเล่นมาค่ะ” “ทีหลังห้ามไปไหนโดยไม่บอก รู้ไหมว่าผมเป็นห่วงคุณแค่ไหน!” เขากลัวแทบตายว่าเธอจะหลงทาง หรือที่ร้ายไปกว่านั้นอาจไปเจอเข้ากับคนไม่ดีเข้า ยิ่งซื่อๆ เชื่อคนง่ายอยู่ด้วย เกิดเป็นอะไรไปขึ้นมาจะว่าไง! “ป่านขอโทษค่ะ” ปาจรีย์เอ่ยขึ้นอย่างสำนึกผิด เป็นความผิดของเธอที่ออกไปไหนโดยไม่บอกกล่าว เลยพลอยทำให้คนในบ้านต้องพากันวุ่นวายไปด้วย เธอพอจะนึกภาพออกเลยว่าเขาต้องโมโหใส่ทุกคนขนาดไหน เอาไว้เธอสามารถพ้นโทษตรงนี้ไปเมื่อไหร่ เธอจะตามไปขอโทษพวกเขาทีละคน “ครั้งนี้ผมจะยกโทษให้ แต่ถ้ามีครั้งหน้าคุณต้องถูกกักบริเวณ!” หญิงสาวพยักหน้ารับก่อนจะถูกรั้งเข้าไปกอดปลอบเมื่อเห็นชัดว่าเสียงดุๆ ของเขาทำเธอขวัญเสีย สุดท้ายเขาก็ทำได้แค่นี้ ดุไปก็เท่านั้น เพราะสุดท้ายก็ต้องเป็นฝ่ายโอ๋หล่อนอยู่ดี! ผ่านเรื่องราวเสียขวัญมาได้ไม่เท่าไหร่ดนัยภัทรก็ต้องเกิดอาการหัวเสียขึ้นอีกครั้งเมื่อพบว่างานที่ควรจะเป็นไปตามระบบกลับมีปัญหา นั่นทำให้เขาต้องล้มเลิกแผนการเที่ยวทั้งหมดก่อนจะบินด่วนกลับกรุงเทพทันที ซึ่งปาจรีย์ก็ไม่ได้ว่าอะไร เธอเข้าใจว่างานต้องมาก่อนเรื่องอื่นเสมอ เที่ยวเมื่อไหร่ก็เที่ยวได้ แต่เรื่องงานที่เขาต้องรับผิดชอบนั้นจะมองข้ามเรื่องใดเรื่องหนึ่งเห็นจะไม่ได้ เพราะไม่ใช่แค่เขาเท่านั้นที่จะเสีย ไหนจะพนักงานหลายร้อยหลายพันชีวิตที่เขาต้องรับผิดชอบอีกไว้ด้วยสองมือใหญ่คู่นั้น “คุณป่านครับ” เสียงเรียกเบาๆ จากประทีป หนึ่งในคนสนิทที่ถูกสั่งให้อยู่เป็นเพื่อนคนของนายที่ดังขึ้นเรียกสายตาของหญิงสาวที่กำลังใจจดใจจ่ออยู่กับการทำขนมได้ในทันที “คะ” “นายบอกให้คุณป่านแต่งตัวสวยๆ รอครับ อีกเดี๋ยวจะแวะมารับไปงานเลี้ยงด้วยกันคืนนี้” เธอไม่ได้ถามอะไรต่อเพราะพอจะรู้เรื่องนี้มาบ้าง แม้จะไม่อยากไปแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เพราะคำสั่งของ เขา ถือเป็นที่สุด “ป่านไม่รู้จะใส่ชุดไหนดีค่ะ คุณประทีปพอจะทราบไหมคะว่างานเลี้ยงคืนนี้เป็นงานแบบไหน ป่านจะได้เตรียมตัวถูก” ชายหนุ่มพยักหน้ารับก่อนจะอาสาช่วยเลือกชุดให้ ไม่นานช่างแต่งหน้าทำผมที่ถูกจองตัวไว้ก็มาถึง ทั้งหมดช่วยกันแปลงโฉมคนของนายจนสวยราวกับนางสวรรค์ มันทำให้เขาตะลึง และเข้าใจแล้วว่าทำไมเจ้านายถึงได้เลือกเธอ “อย่าได้เที่ยวเผลอมองคุณป่านด้วยสายตาแบบนี้อีก ฉันยังไม่อยากตัดชุดดำไปงานศพแก” เป็นนุกูลที่รับหน้าที่ขึ้นมารับปาจรีย์ที่ห้องที่เอ่ยขึ้น เมื่อบังเอิญเหลือบไปเห็นสายตาของเพื่อนที่มองหญิงสาวเข้า “นายหวงมากเลยเหรอ” เพราะนานๆ เขาจะถูกส่งตัวกลับมาประทีป ถึงได้ไม่ค่อยจะรู้เรื่องราวของผู้เป็นนายสักเท่าไหร่ถึงได้เอ่ยถาม “เดี๋ยวแกก็จะได้เห็น ไปกันเถอะครับคุณป่าน สายแล้ว” ปาจรีย์ยิ้มรับก่อนจะหันไปกล่าวขอบคุณพี่ๆ ที่อุตส่าห์ช่วยทำให้เธอดูดีขึ้นมาก ซึ่งทั้งหมดก็ยิ้มให้ ก่อนจะพากันอวยพรให้เธอมีความสุขกับงานในคืนนี้ “สวยจัง” คำชมจากคนที่นั่งรออยู่ในรถทำให้เธออายจนหน้าแดง “คุณประทีปช่วยเลือกค่ะ” คำตอบนั้นทำเอาคนที่ถูกพาดพิงถึงกลับขนลุกซู่ ยามเมื่อหันไปสบเข้ากับดวงตาวาวโรจน์ของผู้เป็นนายเข้า “ผะ…ผมแค่ออกความเห็นนิดหน่อยเท่านั้นครับนาย” เขารีบแก้ต่างให้กับตัวเองอย่างรวดเร็ว คิดเอาเองในใจว่าบางทีอาจจะรอดแต่ก็ไม่ “แกคงว่างมากสินะ ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้บินไปอังกฤษ งานที่นั่นทั้งหมดฉันให้แกจัดการ…คนเดียว!” นั่นถือเป็นการเตือนเบาๆ ว่าได้ยุ่งกับคนของนายอีก ซึ่งเขาจะทำได้อะไรได้นอกจากยิ้มรับคำสั่งดุดันนั้นแต่โดยดี และไม่ลืมหันกลับไปมองเพื่อนที่เอาแต่นั่งยิ้มราวกับว่ามันกำลังสมน้ำหน้ากันอยู่ก็ไม่ผิด เชื่อแล้วว่าเจ้าของเขาแรงจริงๆ นี่แค่ช่วยเลือกชุดเองนะ นี่ถ้านายรู้ว่าเขาแอบชิมขนมที่คุณป่านทำไว้ให้ มีหวังเงาหัวเขาคงไม่มีเหลือ!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more