งามวิไลนิ่งเงียบอับอายกับคำพูดของตัวเองอีกทั้งหมอจิณณ์ผู้เย็นชาก็ทำหน้านิ่งสุดๆโดยไม่พูดอะไรต่อ จนกระทั้งมาถึงที่หอพัก รถจอดสนิท งามวิไล เงอะงะหันมาขอบคุณคุณหมอหนุ่มที่มาส่งถึงที่ ก่อนจะเปิดประตูก้าวขาสั้นลงไป
"เดี๋ยว!ทานอะไรหรือยัง"
งามวิไลที่ได้ยินหมอถามก็หันหน้ามาตอบทันที
"ยังคะ ก็พึ่งค่ำอีกอย่างยังไม่ได้เดินเลยทีแรกว่าจะนัดกันไปกินชาบูแต่มีเจ้าจินน้อยซะก่อน"
หมอฟังแทบแกะความหมายไม่ออกพูดยังกับตัวเองท้อง อีกทั้งสะอึกทุกครั้งที่ได้ยินชื่อหมา
"งั้นไปฝากไว้กับเจ้าของตึกก่อนได้ไหมละ จะพาออกไปหาอะไรทาน ที่จริงเธอต้องเลี้ยงหมอด้วยซ้ำ ไหนจะเป็นการขอโทษที่เธอว่าหมอหน้าเหมือนหมา ไหนจะค่าที่หมอยอมจ่ายตังซื้อหมาให้เธอเอาไปเลี้ยง"
งามวิไลเหลือบไปมองตัวตึกห่อพักของตัวเองที่มีบ้านเจ้าของตั้งอยู่ข้างหน้า ก่อนจะหันมาแล้วก้มลงดูเจ้าจินน้อยที่ตอนนี้มันหลับแล้ว สงสัยจะเพลีย
"ก็ได้ค่ะ เลี้ยงได้แต่ถ
