love danger รักอันตราย 8
2434 Words
หลังจากที่จัดหนักกับเอสไปเมื่อคืน ฉันกลับมาที่คอนโด ระหว่างที่เดินไปห้องตัวเองก็ก้มหน้าหากุญแจคีย์การ์ดไปด้วย และแน่นอนว่าฉันฮัมเพลงตลอดเวลาที่เดินอะไรมันจะอารมณ์ดีขนาดนี้
พอเจอกุญแจหยิบออกมาจากกระเป๋าเงยหน้าขึ้น สองเท้าหยุดเบรกแทบไม่ทัน!! ฉันมองริวที่ยืนพิงประตูห้องฉันอยู่ก่อนที่สายตาคมของมันจะมองสบตาฉันที่เอาแต่ยืนนิ่งไม่เดินเข้าไป ฉันพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ ก่อนเดินเข้าไปยืนประชันหน้ากับคนตัวสูงกว่า
"มาทำไม"
"ไปไหนมา" เสียงเข้มถามกลับแถมไม่ตอบคำถามฉันอีก ดุอย่างกับหมาบ้าไอ้นี่!
"ธุระ"
"ธุระอะไรหายไปทั้งคืน"
"ไม่ยุ่งสักเรื่องได้ไหมเนี่ย หลบไปจะเข้าห้องเหนื่อย!!" ผลักริวออกจากประตูแล้วรูดคีย์การ์ดเข้าห้อง กำลังจะหันไปปิดประตูแต่ริวมันดันประตูเข้ามาพอดี แรงควายซิบ!!
"เข้ามาทำไมไม่ได้เชิญนะ" ริวจ้องฉันเงียบๆ อยู่แบบนั้น ซักจะรู้สึกเกรงๆ สายตามันน่ากลัวยังไงบอกไม่ถูก
"ริวออกไปนะ ไนท์จะนอน"
"ก็นอนไปสิ"
"จะนอนได้ยังไงล่ะถ้าริวยังอยู่ในห้องแบบนี้!" แห้วใส่คนที่ยืนทำหน้ามึนอยู่
"นอนไม่ได้จะให้ช่วยมั้ยละไนท์ หึหึ" ริวมันเดินเข้ามาหาช้าๆ ปากหนายกยิ้มร้ายกาจจนฉันถอยหลังหนีด้วยความไม่ไว้ใน จนสุดท้ายขยับถอยไปจนติดกำแพงห้อง หันซ้ายหันขวาหาทางหนี จะว่าไปก็กลัวตัวเองใจแตกไปกับความหล่อของมันเหมือนกันนะ คนบ้าอะไรขนาดโกรธยังหล่อ
"กลัวเหรอ" ริวเดินเข้ามาใช้มือเท้าผนังห้องกักตัวฉันไว้ในอ้อมแขนแล้วก้มลงมองสบตาในระยะประชิด แต่ด้วยความเป็นตัวเองฉันเชิดหน้าอย่างไว้ทรง
"ใครกลัวเหอะ"
"ก็ดี ริวชอบผู้หญิงแบบนี้ ยิ่งร้ายริวยิ่งชอบ..." ปากหนาแสยะยิ้มจนขนอ่อนตามตัวฉันพากันลุกชันพรึ่บพรั่บไปหมด
"อย่ามาทำอะไรบ้าๆ นะริว"
"บ้าอะไรกันไนท์ จำที่ริวบอกไม่ได้เหรอว่าต่อไปนี้รับมือให้ดีๆ"
"ถอยออกไป!!"
"ไม่!!" พูดจบริวก้มลงมาดึงเสื้อของฉันจนสายมันขาดออกจากกัน ฉันตกใจร้องกรี้ดออกมาใช้มือพยายามดึงเสื้อไว้แต่ริวมันจับรวบมือฉันกดไว้บนหัวใบหน้าหล่อก้มลงกวาดสายตามองตัวฉันแล้วกระตุกยิ้มร้าย
"ปล่อยนะ!!"
"เก่งไม่ใช่เหรอไนท์ แน่จริงก็ช่วยตัวเองสิ หึหึ"
พรึ่บ!
พูดจบก้มลงซุกไซ้คอฉัน ปากหนาขบเม้มผิวตรงคอจนรู้สึกเจ็บแปลบ มืออีกข้างบีบเคล้นหน้าอกของฉันอย่างเอาแต่ใจ ทำไมมันกลายเป็นแบบนี้อีกแล้วเนี่ย! ไม่นะ! จะมาเสียทีไอ้ริวไม่ได้นะไนท์!!!
"เมื่อคืนคงจัดหนักเลยสินะ" มองรอยแดงที่เอสทำไว้ที่เนินอกอวบนัยน์ตาวาววับ ยิ่งเห็นแบบนั้นฉันยิ่งได้ใจ
"เอ่อ!!! หนักมากสนุกสุดๆ"
"เหรอ...หึ!! เดี๋ยวลบรอยให้เอง" ปากหนาทาบลงมาดูดเม้มตรงเนินอกทับรอยแดงเดิมนั้นรุนแรง จนรู้สึกเจ็บจี๊ด
"โอ๊ยไอ้ริว! ไอ้หมาบ้า!" มันจะบ้าเกินไปแล้วนะ ฉันพยายามดิ้นหนีจากคนตัวสูงกว่า แต่มันก็ไร้ผล ตัวก็สูงยังแรงควายอีกไอ้นี่!
"ปล่อย!" สั่งเสียงดังลั่นห้อง ขยับดิ้นแรงขึ้นแต่แรงผู้หญิงจะสู้แรงผู้ชายได้คงยาก คิดได้ดังนั้นฉันค่อยๆ ผ่อนแรงลง แกล้งอ่อนระทวยไปกับริวจนมันเผลอปล่อยมืออาศัยจังหวะนั้นก้มลงกัดหูที่อยู่ตรงหน้าแรงๆ
งั่บ!!
"โอ๊ย!! ไนท์ปล่อย หูจะขาดแล้ว โอ๊ย!!" คนที่โดนกัดหูร้องโอดโอย พยายามบีบคางเล็กให้ปล่อย
"ไอ่อ่อย" (ไม่ปล่อย) ฉันตอบทั้งที่กัดหูไว้ สองมือยึดไหล่หนาเอาไว้แน่น
"โอ๊ยยัยบ้า" ริวพยายามดันหัวฉันออก ยิ่งมันดันฉันก็ยิ่งกัดไว้แน่น ก่อนที่มือหนาเอื้อมมือมาปิดปาก ปิดจมูกฉันจนเริ่มหายใจไม่ออกเลยปล่อยหูของริว ทั้งที่ตัวเองก็หอบหายใจเหนื่อยไม่แพ้คนตรงหน้าเลย
"กัดมาได้เป็นหมารึไง" ริวหน้าโมโหจับหูตัวเอง ที่ตอนนี้มันแดงจัดแล้วมีรอยฟันน้อยๆ ของฉันอยู่ด้วย
"เอ่อเป็นหมา เข้ามาสิ จะกัดให้หูขาดเลย"
"ฝากไว้ก่อนเถอะไนท์ อย่าเผลอละ โดนแน่!"
"ไม่กลัวเว้ย!!"
ขู่เสร็จริวมันก็เดินออกไป ฉันรีบวิ่งไปกดล็อกประตูทันทีเพราะกลัวไอ้หมาบ้าอย่างริวมันย้อนกลับมาเล่นงานอีก โอ๊ย!! เกือบไปแล้วไหมล่ะ ฉันนั่งตั้งสติสักพักก็ลุกไปอาบน้ำ ก่อนจะเข้านอนเพราะเพลียจัดตั้งแต่เมื่อคืน ตอนอาบน้ำมองเห็นรอยแดงเต็มคอกับหน้าอก ไอ้ริว" หน็อยกล้ามาทำรอยบนตัวฉันเชียวนะ คิดแล้วเจ็บใจ!!!
ฉันเผลอนอนหลับยาวตื่นมาอีกทีดึกพอสมควร นี่ฉันนอนหรือว่าซ้อมตายเนี่ย เหลือบมองนาฬิกาแล้วบ่นตัวเองในใจ ช่วงนี้งานที่บริษัทไม่ค่อยมีอะไรมากฉันเลยนานๆ จะเข้าทีบริษัท แต่ว่าคืนนี้ไปหาพี่เดย์ดีกว่า
ไนต์คลับ
มาถึงร้านก็เดินหาพี่เดย์ทั่วเลยแต่ไม่เจอแต่ดันไปเจอริวเข้า ฉันรีบเดินหนีออกมาไม่อยากเจอหน้าไอ้หมาบ้านั่นมันชวนให้อารมณ์เสีย ฉันที่หน้าบึ้งเพราะความโมโหกำลังจะเดินไปเข้าห้องน้ำหลังร้านแต่มีคนดึงแขนไว้เสียก่อน ฉันหันไปมองทั้งที่ในใจคิดว่าตัวเองคงเดาไม่ผิด และก็จริงตามนั้น
"ปล่อย"
"ไม่ปล่อย"
"อะไรของแกนักหนาห๊ะริว!"
"ไปด้วยกันหน่อยสิ"
"ไม่ไป" ไม่ไว้ใจริวมันแล้วหลังจากที่เกิดเรื่องเมื่อเช้า ทำให้รู้ว่าริวมันเอาจริง ริวมันร้ายแต่ก็ไม่รู้ว่ามันร้ายได้ขนาดไหนนะสิ เพราะฉะนั้นขออยู่ห่างๆ มันก่อนตอนนี้
"กลัว?" ยกยิ้มมุมปากเหมือนเยาะเย้ย และแน่นอนว่ามันทำให้ฉันปี๊ดได้ไม่ยาก
"ใครกลัว!" หน้าเหวี่ยงใส่ ไม่ชอบจริงๆ เวลามีคนมาหยามแบบนี้เนี่ย!
"จะใครละ หึหึ"
"อะ..."
"อะอะ...อย่าพูดไม่เพราะเชียวนะไนท์" ริวยกนิ้วชี้หน้าฉัน แต่คิดว่าคนอย่าไนท์สนรึไง
"ไอ้ริว จะทำไม" พูดแล้วทำลอยหน้าลอยตาใส่คนตรงหน้าอย่างล้อเลียน
"หึ!"
พลั่ก!! อุ้บ!!
ริวผลักฉันเข้ามุมมืดตรงข้างห้องน้ำ แล้วกดจูบลงบนปากฉันรุนแรงจนรู้สึกเจ็บ ปากร้อนชื้นบดขยี้เหมือนจะสั่งสอนไปในตัว แล้วก็เกิดการต่อสู้กันย่อมๆ เกิดขึ้นระหว่างเราทั้งสองคน จนกระทั่งมีคนเดินเซๆ ออกมาที่หน้าห้องน้ำ ริวมันซะงักจังหวะนั้นฉันเลยผลักมันออกสุดแรงแล้วเดินออกมา ว่าแต่ผู้หญิงคนนี้คุ้นหน้าจัง พยายามเพ่งมองไม่ทันไร ผู้หญิงคนนั้นก็เหมือนจะล้มลงดีนะริวมันรับไว้ได้ทันส่วนฉันก็รีบเข้าไปดูด้วยความตกใจ
"นาว?"
"เด็กไอ้เดย์นี่หว่า" ริวบ่นพึมพำทั้งที่ประคองร่างเล็กของนาวเอาไว้ ฉันเอื้อมมือไปจับตัวนาวก่อนจะรู้สึกถึงไอร้อนที่แผ่ออกมาจากคนตัวเล็ก
"ทำไมตัวร้อนแบบนี้ล่ะ"
"พี่แทนเหรอ .....นาวปวดหัวจังเลยพี่" เหมือนเจ้าตัวพยายามฝืนตัวเองขึ้นมองดู เสียงแหบๆ ถามขึ้นแต่ทว่าไม่ทันไรเธอก็หลับลงไปเสียดื้อๆ ฉันมองริวเพราะตอนนี้ริวอุ้มนาวขึ้น แล้วมองฉันเหมือนถามจะเอายังไงต่อ
"เดี๋ยวไนท์พานาวไปหาหมอเอง" เอ่ยบอกออกไป จะปล่อยไว้ก็ไม่ได้ ไม่รู้ว่าที่ไม่สบายเป็นหนักแค่ไหน ฉันรู้สึกชอบเด็กคนนี้ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน
"อืม" ฉันให้ริวอุ้มนาวมาที่รถ เมื่อจัดการเอาคนป่วยนั่งรถเรียบร้อยก็หันไปหาริวที่ยืนล้วงกระเป๋ามองจ้องอยู่ ฉันเอ่ยขอบคุณห้วนๆ แล้วรีบเดินหนี
"ขอบคุณที่ช่วย"
หมับ!
"ขอบคุณกับริวแบบนี้ไม่เร้าใจเลยนะไนท์" พูดจบมือหนากระชากแขนฉันเข้าไปหาแล้วกดปากจูบลงบนปากฉันหนักๆ แล้วผละออก ฉันได้แต่อึ้งสมองมึนงงไปชั่วขณะ นี่ริวมันรุกจริงจังมากเลยนะ!
"ขับรถกลับดีๆ ละที่รัก หึหึ "หันหลังเดินห่างออกไปพร้อมกับยกมือขึ้นโบกอย่างเท่!
เมื่อมาถึงบ้านฉันสั่งให้คนตามหมอมาตรวจนาว จ่ายยาเช็คร่างกายนาวเสร็จหมอก็ขอตัวกลับ ระหว่างนั้นฉันให้แม่บ้านช่วยดูแลนาวส่วนตัวเองต้องไปนอนห้องรับแขกอีกห้องหนึ่ง
ตื่นเช้ามาฉันรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จไปหานาวที่ห้อง ไม่รู้ป่านนี้จะตื่นหรือยัง ฉันเปิดประตูเข้าไปเจอนาวนั่งอยู่ก่อนแล้ว จะว่าไปนาวนี่น่ารักไม่เบาเลยนะ ถ้าไม่ติดว่าเป็นเด็กของพี่เดย์ละก็ หึหึ
"พี่ไนท์!!" เสียงเล็กใสเรียกชื่อฉันด้วยความตกใจ ตากลมโตเบิกกว้างจนดูตลก ไม่รู้ว่านาวดีใจที่เห็นฉันหรือตกใจกลัวกันแน่
"ใช่พี่เอง นาวตกใจอะไรเหรอคะ" ส่งยิ้มแล้วเดินเข้าไปหาคนที่นั่งอยู่บนเตียง
"พี่ไนท์มาได้ยังไงคะ"
"ก็เดินมาไงคะ" ตอบกลับติดกวนจนอีกคนขมวดคิ้วไม่รู้ว่าแอบด่าฉันอยู่ในใจรึเปล่า
"ไม่ใช่ค่ะ..นาวหมายถึงพี่ไนท์มาทำอะไรที่นี่ แล้วนาวมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ" ถามพร้อมกับมองไปรอบๆ ห้องสายตาแปลกใจ ฉันเลยเอ่ยบอกให้คนที่หน้าตาตื่นอยู่หายข้องใจด้วยความเอ็นดู
"อ๋อ....ที่นี่บ้านพี่เองค่ะ"
"หา! บ้านพี่ไนท์!!" ตาที่มันโตอยู่แล้วเบิกกว้างขึ้นไปอีก ทว่ามันกลับดูน่ารักมากกว่าจะน่าเกลียด
"อาห๊ะ...บ้านพี่เอง" พยักหน้ายืนยันพลางหัวเราะในคอ
"แล้วนาวมานอนที่บ้านพี่ไนท์ได้ยังไงคะ" นาวถามทั้งที่ใบหน้ายังคงความเอ๋อเหลออยู่เต็มเปี่ยม
"เมื่อคืนตอนพี่กำลังจะกลับบ้าน พี่แวะเข้าห้องน้ำหลังร้านนะ พอพี่ออกมาก็เจอริวอุ้มนาวอยู่ ริวบอกว่าเห็นนาวเดินมาแล้วจู่ๆ ก็ล้มลงริวรับไว้ได้ทันพอดี พี่เลยให้ริวอุ้มนาวขึ้นรถแล้วมาส่งที่บ้านพี่นี่แหละค่ะ" ฉันโกหก จริงๆ น่าจะบอกว่าพวกพี่กำลังฟัดกันอยู่ต่างหากนั่นแหละคือเรื่องจริง
"หา...นาวเป็นอะไรเหรอพี่ไนท์?"
"น่าจะเป็นไข้บวกกับนอนน้อยนะ ตอนที่เจอนาวตัวร้อนมากเลยนะ พี่ไม่รู้จะทำยังไงเลยพากลับมาบ้านเพราะพี่ไม่รู้จักที่พักของนาว" อธิบายให้คนตรงหน้าเข้าใจ เพราะดูแล้วนาวยังไม่รู้ว่าตัวเองเป็นลมล้มลง โชคดีคนที่เจอเป็นเธอไม่อย่างนั้นไม่รู้ว่าหญิงสาวตรงหน้าจะต้องเจอใคร และจะพากลับอย่างปลอดภัยเหมือนเธอหรือเปล่า
"อ๋อ...ค่ะ" นาวยิ้มเจื่อนๆ ใบหน้าที่ยังคงซีดบอกว่าหญิงสาวยังคงไม่หายดี
"แล้วนี่หิวรึยัง เดี๋ยวพี่ให้แม่บ้านเอาข้าวต้มขึ้นมาให้"
"ไม่เป็นไรค่ะพี่ไนท์ นาวว่านาวไม่รบกวนพี่ไนท์ดีกว่า นาวขอกลับห้องพักนะคะ"
"ไม่ได้ค่ะ! นาวยังไม่หายดีถ้าเกิดเป็นลมเป็นแล้งไปจะทำยังไง" ดุกลับไปเสียงดุ ที่จริงแล้วเธอแค่รู้สึกว่ามีบางอย่างที่อีกคนกำลังหลีกเลี่ยงเธอต่างหากล่ะ แต่มันคืออะไร เกี่ยวกับพี่ชายฝาแฝดของเธอใช้หรือเปล่านะ?
"แต่..."
"หืม..." เลิกคิ้วเชิงถามว่านาวข้องใจอะไรอีก
"คือนาวเกรงใจนะคะ แหะแหะ"
"ไม่ต้องเกรงใจพี่หรอก นอนพักให้หายไข้ก่อนเถอะ"
"เอ่อ..." นาวมีสีหน้าที่ดูลำบากใจ แต่ฉันไม่สนหรอก ยังไงก็ต้องให้หายดีก่อนค่อยปล่อยกลับบ้านแล้วกัน
"ออ...พี่ลางานให้นาวแล้วนะสองอาทิตย์" ที่จริงอยากจะรู้ว่าถ้านาวหายไปพี่เดย์จะทำยังไง เสร็จแน่ไอ้พี่เดย์เดี๋ยวได้เจองานใหญ่ หึหึ
"หา! สองอาทิตย์!!" นาวตกใจถามเสียงดัง ก่อนจะค่อยๆ มีสีหน้าที่เจื่อนลงอีกรอบพร้อมกับขอโทษออกมาแผ่วเบา
"ใช่ค่ะ แล้วสองอาทิตย์นี้นาวต้องพักที่บ้านพี่เท่านั้นจนกว่าจะหาย โอเคนะคะ"
"แต่นาวยังไม่ได้บอกพี่แทนกับเนยเลยนะคะ กลัวพวกนั้นเป็นห่วง"
"พี่จัดการบอกให้หมดแล้วค่ะ มีอะไรจะถามพี่อีกมั้ย" ยิ้มหวานหยดย้อยให้กับหญิงสาวตรงหน้า
"เอ่อ...คือ"
"เดี๋ยวพี่จะให้แม่บ้านเอาข้าวต้มกับยาขึ้นมาให้ แล้วนาวก็กินและนอนพักก่อน ตื่นมาเราค่อยมาคุยกันอีกทีนะ"
"ค่ะ พี่ไนท์"
"ดีค่ะ พูดง่ายแบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย" พูดจบก็หอมแก้มนาวไปทีนึงมันอดไม่ได้จริงๆ กับผู้หญิงน่ารักๆ เนี่ย นาวทำหน้าเอ๋อไปแป๊บหนึ่งฉันขยิบตาให้นาวแล้วยิ้มเอ็นดู
"งั้นพี่ไม่กวนละ นาวอยากได้อะไรบอกแม่บ้านได้เลยนะ เดี๋ยวเขาจะจัดการให้นาวเอง"
"ขอบคุณค่ะพี่ไนท์"
เมื่อดูแล้วว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี ฉันคุยกับนาวพักหนึ่งก่อนจะขอตัวออกมา ปล่อยให้คนไม่สบายได้พักผ่อน ฉันเดินลงมาสั่งแม่บ้านให้เอาข้าวกับยาไปให้นาว ส่วนตัวเองต้องไปต่างจังหวัดไปประชุมกับเลขาส่วนตัวที่นัดแน่ะกันเอาไว้อย่างเลขาแก้ว
- Writer
