--- ริว talk ---
ผมอุ้มคนตัวเล็กมาถึงห้องก็โยนลงเตียงด้วยความโมโห เพราะไนท์มันยิงผมจริงๆ นี่ถ้าผมช้าอีกนิดลูกปืนได้เจาะกลางหน้าผากผมจนไปนอนเล่นในโลงแน่นอน
ตุบ!
"อึก...ไนท์เจ็บ"
"แล้วที่ยิงริวคิดว่าริวไม่เจ็บรึไง" ผมตะคอกใส่ไนท์ที่ตอนนี้ลุกขึ้นนั่งจ้องผมพร้อมกับตั้งท่าจะเถียง "หัดฟังกันบ้างสิไนท์ ไม่ใช่เอาแต่ใจตัวเองอยู่แบบนี้" พูดไปเช็ดเลือดที่ซึมออกมาจากแผลไป หน้าหล่อๆ ของผมหมดกัน
"เอาแต่ใจตัวเองงั้นเหรอ?" ไนท์มองผมนิ่งน้ำตาคลอเบ้า ใจผมหล่นวูบเพราะไนท์ไม่เคยจะร้องไห้ให้เห็นนักหรอกถ้าไม่เจ็บจริงๆ
"..."
"อย่ามาทำเหมือนไนท์ผิดทั้งๆ ที่ตัวเองพลาดเองนะริว ฮึก!" *นั่งอยู่กลางเตียงพูดไปน้ำตาก็ไหลไป โอ๊ย!! ใจผมสั่นมากตอนนี้
"ก็ริวขอโทษแล้วไงครับ" เสียงอ่อนลงไปมากเพราะน้ำตาของเมียรัก ผมมันพวกแพ้น้ำตาเมีย
"ขอโทษแล้วทำแบบนี้กับไนท์งั้นเหรอ นี่เหรอที่บอกว่ารักไนท์นะ อย่ามาหลอกกันหน่อยเลย ไอ้
