"ปี่ไนท์หยังมาลงมาจ้าแต้ ป่ะๆ ไปกัน" ฉันวิ่งลงมาข้างล่างเจอคำสร้อยนั่งรออยู่ ก่อนที่เด็กสาวจะเดินเข้ามาจับมือฉันพาเดินเร็วๆ ไปที่บ้านพักของพวกคนงานในไร่
จะว่าไปแล้วไม่แปลกใจเลยทำไมคนในไร่นี้ถึงรักริวมาก เพราะริวมันสร้างบ้านหลังเล็กๆ ให้คนงานอยู่ ค่าน้ำค่าไฟไม่เก็บ แถมมีรถรับส่งพวกลูกๆ คนงานเวลาไปโรงเรียนอีกด้วย นี่ฉันได้มันเป็นผัวถือว่าโชคดีแล้วใช่ไหม
"ช้าๆ คำสร้อยเดี๋ยวล้ม"
"เดียวบ่ตันเห็นของดีนะปี่ไนท์ ขะใจ๋ๆ" เดินมาถึงบ้านพักของพวกคนในไร่หันมาเห็นฉันพร้อมกับเอ่ยทักขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียงกัน
"คุณไนท์สวัสดีครับ/เจ้า" บางคนถึงขั้นยกมือไหว้ทั้งๆ ที่แก่กว่าฉันอีก โอ๊ย ขี้กลากขี้เกลื้อนกินหัวกูแล้วไหมนี่
"ไม่ต้องไหว้ไนท์กันหรอกจ้ะลุงๆ ป้าๆ ไนท์ยังไม่อยากแก่ ฮ่าๆๆ"
"จะดีกะครับ?" ลุงชมพ่อคำสร้อยที่เป็นหัวหน้าคนงานเอ่ยถามเหมือนไม่มั่นใจ
"ดีสิคะ" ยิ้มแล้วเดินไปนั่งข้างป้ายอมเมียลุงชมหรือแม่
