ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ริวก็ไม่มีทีท่าว่าจะพาฉันกลับบ้านแถมสัญญาณโทรศัพท์ก็ไม่มีอีก ติดต่อใครไม่ได้เลย โทรศัพท์บ้านริวมันให้คนของนั่งคุมกันเลยทีเดียว มันจะอะไรขนาดนั้นค่ะผัวขา! ฉันเดินเข้าไปหาริวที่ห้องทำงาน
"เมื่อไหร่จะพากลับบ้าน" เงยหน้าจากเอกสารมองมาสายตานิ่งเรียบ
"เมื่อไหนก็เมื่อนั้นแหละ"
"ไม่ได้นะ ป๊ากับม๊าจะเป็นห่วง" ยกเอาป๊ากับม๊ามาอ้างอีกรอบ คิดว่าจะได้ผลเหรอ ก็ไม่
"เรื่องนั้นกูคุยกับป๊ากับม๊ามึงแล้วพวกท่านอนุญาต"
"ไม่เชื่อหรอก" ส่ายหน้า เรื่องอะไรจะเชื่อล่ะ พ่อแม่ที่ไหนจะปล่อยให้ลูกสาวแสนสวยมาอยู่กับผู้ชายตามลำพังแบบนี้เป็นเวลานานๆ โดยไม่ติดต่อได้บ้าง ไม่มีบ้านไหนเขาทำกันหรอกนะ
"ตามใจ" ก้มหน้าทำงานต่อไม่สนใจ ฉันเลยเดินเข้าไปใช้มือเท้าโต๊ะทำงานริวแล้วโน้มตัวลงไปตะโกนใส่หูคนที่นั่งนิ่งเสียงดัง
"พากูกลับบ้านเดี๋ยวนี้!"
"เฮ้ย!! ทำอะไรของมึงเนี่ยไนท์ตะโกนมาได้หูแทบแตก"
"ไม่อยากให้ต
