หลุมพรางเสน่หา

บทที่ 10

เขากับผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไรกันกันแน่ ถ้าเขามีความสัมพันธ์ลึกซึ้งแล้วจะกล้าพาเรากลับมาที่บ้านไหม แต่ดูเหมือนว่าแม่ของเขาจะแคร์ผู้หญิงคนนั้นมากเลย ตกลงมันเป็นยังไงกันแน่..จะถามเขาดีไหม

ขณะที่ยืนมองเขานอนหลับอยู่บนเตียง เธอก็เริ่มรู้สึกง่วงนอนตอนนี้ยังเช้าตรู่อยู่เลย

นอนเอาแรงก่อนดีกว่าตื่นขึ้นมาค่อยว่ากันใหม่ นี่ก็ตัวโตเหลือเกินเตียงแค่นี้จะนอนคนเดียวเลยหรือไง มีนาก้าวข้ามคนที่นอนหลับอยู่ริมเตียงฝั่งด้านนอก เพื่อจะเข้าไปนอนฝั่งด้านใน เพราะพื้นที่ว่างมันอยู่ด้านใน แต่ตอนที่เธอก้าวข้ามคนที่นอนหลับอยู่ลืมตาขึ้นมาพอดี

"กรี๊ดด" มือเรียวรีบจับกระโปรงหุบเข้า เพราะเธอยังคงอยู่ในชุดเดิมเพียงแต่ว่ามีเสื้อคลุมของเขาคลุมทับอยู่เลยดูไม่โป๊มาก

อึบ! จังหวะนั้นขาเรียวทั้งสองแยกกันอยู่ ไม่รู้จะก้าวไปทางด้านไหนดีแล้ว เธอเลยพาดทับลงบนร่างของคนที่นอนอยู่เบื้องล่าง

"โอ๊ยยย" แทนที่ตรงนิ่มๆ จะกระแทกลงมากลับเป็นเข่า

"ขอโทษค่ะคุณเป็นอะไรไหม"

"ซี๊ดดด" ชายหนุ่มตะแคงข้างหันหลังให้แค่ยกมือขึ้นมาให้เธอรู้ว่าเขายังไหวแต่อย่าเพิ่งมาใกล้

"แล้วคุณจะลืมตาขึ้นมาทำไมตอนนี้ล่ะ​ ฉันก็ตกใจเป็นนะ"

จะไม่ให้ลืมตาได้ยังไงอยู่ดีๆ เหมือนมีคนมาก้าวข้าม ไม่สวนเข้าให้ก็บุญเท่าไรแล้ว

จากที่คิดว่าจะนอนเอาแรงตอนนี้คงนอนไม่ได้แล้ว ส่วนทางด้านเวทมนต์ตาสว่างยิ่งกว่าอะไร

"คุณไหวแน่นะ ไปโรงพยาบาลไหม"

"ทำไมต้องไปโรงพยาบาล"

"โดนเข่าฉันเข้าขนาดนั้น"

แรงกระแทกแค่นี้ถือว่าจิ๊บจ๊อยมาก​ เจอกับคู่ต่อสู้หนักกว่านี้ยังเคยเจอมาแล้ว เขาแค่ส่ายหน้าตอบเธอก่อนที่จะค่อยๆ ดันตัวลุกขึ้นนั่ง

"ฉันถามอะไรคุณหน่อยสิ" ในเมื่อเขาตื่นแล้วเธอก็จะถามสิ่งที่สงสัยอยู่

"ถามอะไร"

"สาวข้างบ้านเป็นแฟนคุณหรือเปล่า"

"เปล่า" ถามแบบนี้ก็รู้สึกเสียวสันหลังอยู่นะ แต่เวทมนต์ก็ตอบออกไปแบบนิ่มๆ

"ถ้างั้นแม่คุณต้องการให้คุณ แต่งงานสร้างครอบครัวกับสาวข้างบ้านใช่ไหม"

"เอาอะไรมาพูด"

"ก็แม่คุณไล่ฉันเข้ามาในห้อง เพราะเธอคนนั้นงอนที่ฉันไปช่วยงานแม่คุณ" เธอไม่คิดว่าการที่พูดตรงๆ จะเป็นการฟ้อง และเธอก็ไม่ได้คิดอะไรกับเขา ถ้าเขามีอะไรกับผู้หญิงคนนั้นจริงเธอก็พร้อมที่จะไป

"ไปอาบน้ำก่อน" เวทมนต์ไม่ได้ตอบเรื่องที่เธอถาม เพราะถ้าตอบก็คงคำตอบเดิม..ว่าไม่มีอะไรกับเธอคนนั้น

"อาบน้ำได้ยังไงฉันไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยน"

"เดี๋ยวไปหามาให้เปลี่ยน" ว่าแล้วเขาก็ลุกเดินออกจากห้อง

"ลืมถามเลยว่าห้องน้ำอยู่ไหน" เพราะในห้องนี้ไม่มีห้องน้ำ​ มันต้องอยู่ด้านนอกแน่

มีนาหยิบผ้าเช็ดตัวที่มีอยู่ในห้องเดินออกไปหาดูว่าห้องน้ำอยู่ไหน

"อยู่นี่เอง"

ห้องน้ำบ้านหลังนี้มีอยู่สองห้อง ห้องหนึ่งอยู่ในห้องนอนของแม่ อีกห้องอยู่หลังบ้าน..ที่ต้องทำไว้หลังบ้านเพราะเผื่อลูกค้ามาขอเข้าห้องน้ำจะได้อ้อมไปด้านหลังเลย

เวทมนต์มาดูเสื้อผ้าในห้องของแม่ ลืมเลยน่าจะพาเธอมาด้วยเพราะเขาจะให้เธอใช้ห้องน้ำในนี้ พอกลับไปที่ห้องก็ไม่เห็นเธอแล้ว

"มาทำอะไรตรงนี้" เดินมาหลังบ้านก็เห็นเธอยืนมองอะไรอยู่

"ก็มาอาบน้ำไงคะ" เธอยังไม่ได้เข้าห้องน้ำหรอกมัวแต่มองดูวิวหลังบ้าน เพราะมันสวยดี

"ไปอาบในห้องแม่"

"ไม่ได้อาบหลังบ้านเหรอคะ"

"เอาไว้ใช้ยามจำเป็น" ยามจำเป็นคือตอนที่แม่เข้านอนแล้วไม่อยากไปกวนถึงมาใช้ห้องน้ำหลังบ้าน

มีนาเดินตามเขามาที่ห้องนอนของแม่

"ฉันลืมถามเลยพ่อคุณอยู่ไหนคะ"

"ตายแล้ว"

"ตายแล้ว?.. เสียใจด้วยนะคะ"

"จะเสียใจทำไม ผมยังไม่เสียใจเลย"

สงสัยเขามีความทรงจำที่ไม่ดีกับพ่อแน่เลย เธอคิดว่าไม่ถามเรื่องนี้ดีกว่า เพราะดูสายตาเขาไม่ได้เศร้าตอนที่เธอถามหาพ่อ แต่ทำไมหน้าเขาคล้ายๆ ใครบางคนที่เธอรู้จัก

"นี่เสื้อผ้า" ชายหนุ่มส่งเสื้อผ้าให้กับเธอ "อาบน้ำแล้วก็เปลี่ยนในห้องนี้เลย เดี๋ยวผมจะออกไปดูหน้าร้านหน่อย"

"ฉันไปด้วย"

"อาบน้ำก่อน"

"ค่ะ" ได้มาสัมผัสกับร้านอาหารแบบนี้มันทำให้เธอตื่นเต้นมาก ถึงแม้ว่าจะเป็นร้านเล็กๆ ที่อยู่หลังตลาด แต่มันก็เป็นสิ่งที่เธออยากจะทำ

มีนาอาบน้ำเสร็จก็ออกมาดูเสื้อผ้าที่เขาเตรียมไว้ให้ เสื้อแม่เขาแน่เลย แต่เราจะเอาชุดชั้นในไหนมาใส่ล่ะทีนี้ ชุดเดิมก็ซักไปแล้วด้วยจะใส่ซ้ำก็กระไรอยู่

โชคดีที่เสื้อผ้าของแม่เขาหลวมๆ หน่อย ถ้าไม่มีใครสังเกตคงไม่เห็น

มีนามัดผมตัวเองรวบขึ้นไว้ ส่วนใบหน้าไม่มีอะไรแต่งแต้มเลย ผิดกับตอนก่อนอาบน้ำ เพราะเธอแต่งหน้าแต่งตัวจัดเต็มมาก หวังว่าเดินออกไปเขาคงจำเราได้นะ

กึก! ทัพพีที่ตักข้าวอยู่ถึงกับหลุดลงจากมือ เมื่อเห็นเธอเดินออกมา ลูกค้าที่นั่งรออาหารอยู่เห็นสายตาของพ่อค้าก็หันมองไปดูว่ามีอะไร

"โอะ.." ลูกค้าผู้ชายที่มองไปถึงกับอ้าปากค้าง

"ออกมาทำไม" เขาวางสิ่งที่กำลังทำอยู่แล้วรีบเดินเข้าไปหาเธอ

"มีอะไรคะ"

"ออกมาได้ยังไงแบบนี้"

"ทำไมคะ"

"เสื้อในก็ไม่ใส่"

"คุณดูออกด้วยเหรอ" หญิงสาวมองต่ำลงไปดู​ ขนาดเธอยังดูไม่ค่อยออกเลย

"จะดูไม่ออกได้ยังไงดูสิเนี่ย" นิ้วชี้ของเขาจิ้มลงตรงจุดที่มันพ้นออกมา

"คุณ!"

"ผู้ชายดูออกทั้งนั้นแหละ"

"ก็ฉันไม่มีเสื้อในใส่นี่"

"เข้าไปรอข้างในเดี๋ยวไปหามาให้"

ขนิษฐาแม่ของเวทมนต์เห็นลูกชายหวงแฟนมาก ก็อดมองไปดูผู้หญิงอีกคนที่คอยดูแลนางเพื่อรอลูกชายนางกลับมาไม่ได้

"นิราขอเข้าบ้านก่อนนะคะ" นิราที่กำลังหั่นหมูเพื่อให้นางทำอาหารวางมีดลงแล้วก็รีบเดินกลับบ้านตัวเอง

ขนิษฐาได้แต่ส่ายหน้ามองตามไป..เรื่องของหัวใจมันคงบังคับกันไม่ได้จริงๆ ที่จริงนางก็เคยบอกให้นิรามองผู้ชายคนใหม่ได้แล้ว แต่ทุกครั้งที่เวทมนต์กลับมาเขาไม่ได้พาผู้หญิงกลับมาแบบนี้ นิราเลยยังพอมีหวัง

เวทมนต์เดินมาไม่นานก็ถึงตลาด ที่นี่ตลาดเสื้อผ้าเปิดเกือบทั้งวัน และบ้านเขาก็อยู่ไม่ไกลจากตลาดมากนัก

"อ้าวเวทกลับมาเยี่ยมแม่เหรอ"

"ครับ"

"นิรามันคงดีใจนะเห็นเรากลับมา"

อย่างที่รู้กันอยู่ว่าเขาเติบโตอยู่ที่นี่แม่ค้าแถวนี้รู้จักพวกเขาเป็นอย่างดี

"แล้วจะมาซื้ออะไรล่ะ"

"ซื้อชุดชั้นในให้แฟนครับ"

"ให้นิราเหรอ"

เวทมนต์ได้แต่ถอนหายใจ แต่ก็ไม่ได้อธิบายอะไรให้แม่ค้าฟัง

เขาเดินไปดูไซส์ของชุดชั้นใน แล้วก็หยิบมันส่งให้แม่ค้าคิดเงิน

"ไซส์นี้เหรอ?"

"คิดเงินเลยครับ" ถ้ามีร้านให้เลือกเขาคงไม่ซื้อแล้วล่ะร้านนี้

พอจ่ายเงินเสร็จเวทมนต์ก็ถือกลับมาที่บ้าน แล้วก็หิ้วถุงนั้นเดินผ่านหน้าร้านเข้าไปให้เธอที่รออยู่ด้านใน

"คุณรู้จักไซส์ฉันได้ยังไง" ตอนที่เขาไปลืมบอกเลยว่าเธอใส่ไซส์อะไร

เขาไม่ได้ตอบด้วยคำพูดแต่ตอบด้วยสายตาที่มองตรงนั้น

"ไอ้โรคจิต ออกไปนะ"