หลุมพรางเสน่หา

บทที่ 12

"ถอยไปนะ ถ้าผัวฉันมาเห็นพวกแกมีหวังไม่ได้ตายดีแน่"

"มีผัวแล้วด้วย แบบนี้ดีเลยไม่ต้องสอนยาก"

"ไอ้เลว!"

"อย่าพูดแบบนั้นสิเดี๋ยวไก่ตื่นหมด พี่ว่าเราไปหาที่คุยกันเงียบๆ ดีกว่าไหมน้องสาว" มือคนที่พูดเอื้อมไปหวังจะจับแขนเธอแล้วพาไปหาที่เงียบๆ คุยกันเหมือนที่มันว่า แต่ยังไม่ถูกเนื้อตัวเธอเลยด้วยซ้ำร่างของมันก็กระเด็นไปแบบไม่รู้ตัว

"มึงเป็นใครวะ!" เพื่อนอีกคนกำลังจะเข้ามาช่วยแต่ก็กระเด็นไปกองรวมกันอยู่

"ว้ายยย" เสียงร้องของแม่ค้าที่อยู่แถวนั้น เพราะแค่มองก็รู้แล้วว่าวัยรุ่นกำลังมีเรื่องกัน

"พวกมันทำอะไรเธอไหม"

"มันทำให้ฉันตกใจ"

"มึงทำให้เมียกูตกใจใช่ไหม"

"ปะ..ปะ.. เปล่านะครับพี่" วัยรุ่นกลุ่มนั้นรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งออกจากที่นี่ไปแทบไม่เหลียวหลัง

"ยิ้มอะไร แล้วจะรีบเดินมาก่อนทำไม" มองไปก็เห็นว่าเธอยิ้ม

"ทำไมคุณแข็งแรงจัง" เขาใช้เท้าแค่ข้างเดียวพวกนั้นก็จอดแล้ว นี่ถ้าใช้ทั้งสองข้างมันไม่ได้เข้าโรงพยาบาลเลยเหรอ

"กลับ" เวทมนต์ไม่ได้อยู่บ้านนานแล้ววัยรุ่นกลุ่มใหม่ขึ้นมาไม่ค่อยรู้จักเขา และเขาก็ไม่รู้จักกลัวว่าพวกมันจะมีพรรคพวก ถ้าไม่มีเธอมาด้วยเขาไม่กลัวอยู่แล้ว

"จะกลับได้ยังไงยังไม่ได้หาอะไรกินเลย"

"ถ้างั้นก็ไปซื้อห่อกลับไปกินบ้าน"

"ขอเดินดูอีกหน่อยนะ" เธอเห็นแล้วว่าเขาเก่งจริง นี่สินะถึงได้เป็นมือขวาของพ่อเลี้ยง ต่อไปนี้เธอก็ไม่กลัวอะไรแล้ว มีนาหันซ้ายหันขวาเพื่อมองว่าอยากจะไปซื้อร้านไหน พอเห็นร้านที่อยากจะเข้าเธอก็รีบเดินไป

"นั่นไงครับพี่ ไอ้นี่แหละที่มันทำร้ายพวกผม"

"ไหนวะ!"

เวทมนต์ที่หิ้วของพะรุงพะรัง หายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะพ่นลมหายใจออกมา อุตส่าห์ว่าไม่อยากจะมีเรื่องกับใครแล้วนะ

"คุณคะระวัง.." มีนาหันกลับไปเห็นวัยรุ่นกลุ่มนั้นพาเพื่อนมาอีกหลายคนเลย

"ไม่ต้องเข้ามา" ทีแรกเขาไม่ได้วางของในมือด้วยซ้ำไอ้พวกนั้นก็จอดแล้ว แต่ครั้งนี้คงได้วาง พอเวทมนต์วางถุงลง เขาก็ค่อยๆ หันกลับไปหาคนกลุ่มนั้น

"พี่เวท?" พอเห็นใบหน้าของคนที่ลูกน้องมีเรื่องด้วยคนเป็นลูกพี่ถึงกับหน้าเสีย

"มึงเองเหรอ เอากับกูสักยกไหม"

"ใครจะกล้าล่ะพี่ ผมขอโทษแทนไอ้พวกนี้ด้วยนะ ..พวกมึงไม่รู้อะไรเลย" ว่าแล้วก็หันกลับไปตำหนิลูกน้อง ซ่าไม่ดูตาม้าตาเรือเลย

"คนนี้เหรอชื่อพี่เวท?" เคยได้ยินแต่คนเขาพูดกัน เพิ่งเคยได้สัมผัสตีนก็วันนี้

"ผมไม่รู้ว่าพี่เวทกลับมาบ้าน ถ้ารู้ผมคงไปไหว้แล้ว"

"ไม่ต้องไปไหว้กู"

"พี่อย่าพูดแบบนั้นสิครับยังไงผมก็เป็นลูกน้องพี่มาก่อน"

เวทมนต์ปรายตามองไปดูมีนาที่ยืนดูอยู่ กลัวเธอคิดว่าเขาเคยเป็นนักเลงหัวไม้มาก่อน

"กูบอกไม่ต้องพูดอะไรไง พาลูกน้องมึงกลับไป"

"ผมขอไปเยี่ยมพี่เวทที่บ้านนะครับ ผมเคยไปถามที่อยู่กับคุณน้าแต่คุณน้าไม่บอกที่อยู่ของพี่เลย"

"มึงจะถามหาที่อยู่กูทำไม"

"ผมอยากไปทำงานกับพี่ไงครับ"

"กูออกแล้ว"

"อ้าวเหรอครับ"

"กูบอกให้พวกมึงไปไง"

สิ้นประโยคคำพูดของเวทมนต์พวกนั้นก็ต้องรีบสลายตัว

"คุณรู้จักนักเลงพวกนี้ด้วยเหรอ"

"ไม่รู้จักหรอก" จังหวะที่ตอบเวทมนต์ก็ก้มลงไปหยิบเอาถุงเสื้อผ้าที่วางไว้เมื่อสักครู่

"คุณเคยเป็นแบบไอ้พวกนั้นเหรอคะ"

"แบบไหน"

"ก็เคยเต๊าะสาวแบบนี้ไง"

"เอาส่วนไหนคิด กลับบ้านได้แล้ว"

"แต่ฉันยังไม่ได้ซื้ออะไรเลย"

"เดี๋ยวกลับไปทำให้กิน"

"คุณทำเป็นเหรอ" ได้ยินว่าเขาจะทำอาหารให้เธอตื่นเต้นมาก

"ใครบ้างทำอาหารไม่เป็น" ชายหนุ่มหิ้วถุงเสื้อผ้าเดินนำหน้าไปที่รถ

กลับมาถึงบ้านเขาก็เปิดตู้แช่ของแม่ดูว่าอาหารสดยังเหลืออะไรบ้าง แล้วก็เปิดเตาทำอาหารให้เธอทาน

พอทำเสร็จเวทมนต์ก็ยกมาให้เธอ

"อาหารจานนี้เขาเรียกอะไรคะ" เกิดมาก็ยังไม่เคยเห็นอาหารที่เขาทำ

"ลองชิมดู"

หญิงสาวตักอาหารจานเดียวนั้นขึ้นมาใส่ปากแล้วเคี้ยว "อืมมม อร่อยจังเลยค่ะ"

"ข้าวสวยหมดผมก็เลยทำอันนี้ให้คุณกิน" เขาใช้เส้นใหญ่แล้วก็ผัดคล้ายๆ ผัดกระเพรา

"คุณทำอาหารเก่งจังเลยค่ะ"

"แม่เปิดร้านขายอาหารตั้งแต่ผมจำความได้"

"คุณช่วยแม่ทำอาหารขายเหรอคะ"

"ใช่"

"เก่งจังเลย ถ้าฉันเปิดร้านฉันจองคุณเป็นพ่อครัวนะ" ว่าแล้วเธอก็ตักข้าวใส่ปากแล้วเคี้ยวแต่จังหวะนั้น สาวข้างบ้านที่ออกไปทำอะไรไม่รู้กลับเข้ามาบ้านพอดี "แอะๆๆ" มีนาถึงกับสำลักเมื่อเห็นสายตาผู้หญิงคนนั้นมองมาที่เขา ดูเธอมองแบบสิ้นหวังมาก

"ค่อยๆ กินสิ" ชายหนุ่มขยับแก้วน้ำเข้ามาให้ก่อนที่จะลูบหลังให้เธอด้วย

"สาวข้างบ้านคุณก็หน้าตาดีอยู่นะ" เธอคนนั้นเข้าไปในบ้านแล้วมีนาถึงได้พูด

"อิ่มหรือยัง"

"เพิ่งจะกินเองจะอิ่มได้ยังไง" แหมพูดถึงสาวข้างบ้านไม่ได้เลยนะ ..หญิงสาวแย่งจานที่เขากำลังจะยกไปเก็บกลับมากินต่อ "ถ้าผัดเส้นใหญ่แบบนี้ฉันเคยเห็นแต่ ผัดซีอิ๊ว แต่นี่มันรสชาติเหมือนผัดกระเพราเลย"

"สงสัยอะไร ท้องไม่เสียหรอก"

"ฉันไม่ได้กลัวท้องเสียสักหน่อยค่ะ ถ้าเราเปิดร้านอาหาร เราตั้งชื่อเมนูนี้กันเองไหมคะ" เธอพูดด้วยใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม

เขานั่งมองรอยยิ้มนั้นแทบจะไม่ได้กระพริบตา ลูกคุณหนูแบบเธอทำไมถึงสนใจอยากเปิดร้านอาหาร

หลังจากทานข้าวเสร็จเวทมนต์ก็พาเธอเข้ามาด้านใน

"ฉันต้องไปอาบน้ำที่ไหน"

"ก็ในห้องแม่ไง"

"แต่ท่านนอนหลับแล้ว"

"แม่ไม่ได้ล็อกห้อง"

"กลัวว่าจะเข้าไปกวนท่านให้ตื่นน่ะสิคะ"

"ไม่เป็นไรหรอกน่า​ ตื่นก็หลับใหม่ได้"

"คุณไม่รู้อะไรคนแก่หลับยากจะตาย"

"เคยแก่หรือไงทำไมถึงรู้"

"พูดเล่นอยู่นั่นแหละฉันจะไปอาบหลังบ้าน"

"หลังบ้านก็หลังบ้าน" เวทมนต์หยิบของใช้ที่ต้องใช้ในการอาบน้ำแล้วเดินตามเธอมาหลังบ้าน

"คุณรออยู่ข้างนอก" ตอนที่เธอกำลังจะปิดประตูห้องน้ำเขาก็ก้าวขาตามเข้ามาด้วย

"รออยู่ด้านในไม่ได้เหรอ"

"ไม่ได้!" หญิงสาวไม่พูดเปล่ายังดันเขาออกจากห้องน้ำไปด้วย

"หึหึ" ออกมาก็นึกขำตัวเองเป็นเอามากเลย ยังไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองได้ทำอะไรลงไป

หลังจากที่มีนาอาบน้ำเสร็จ เวทมนต์ก็เข้าไปอาบต่อ แต่พอเขากลับมาห้องนอนก็เห็นว่าเธอเตรียมที่นอนไว้ให้อย่างดีเลย แต่เตรียมไว้ที่พื้น

อึบ.. แต่มีหรือที่เขาจะยอมนอน ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนอนบนเตียงข้างๆ เธอ

"นี่คุณคุณไม่เห็นเหรอว่าฉันปูที่นอนไว้ให้"

"ผ้าห่มผืนบางๆ จะนอนได้ยังไง"

"ในห้องแม่คุณมีที่นอนสำรองไหมล่ะ"

"ไม่มี ใครจะบ้ามีที่นอนสำรองไว้ในห้อง"

"เตียงก็แค่นี้ คุณจะมานอนเบียดกับฉันได้ยังไง"

"ผัวเมียกันทำไมจะนอนเบียดกันไม่ได้..นอนทับกันก็ยังเคยนอนมาแล้ว"

"คุณ!"

"อยากถูกทับอีกไหม"

"ออกไปนอนข้างนอกเลยนะ"

"ออกไปก็กลัวน่ะสิ"

"ถ้าคุณจะนอนเตียงเดียวกับฉัน สัญญามาก่อนว่าคุณจะไม่ทำอะไร"