ตำหนักฮองเฮา
เจ้าของตำหนักละเมียดจิบชาพลางเหลือบตามองรัชทายาทต้าเหว่ย
“คุณหนูสามเสิ่นจือเป็นอย่างไรบ้าง”
“ท่านแม่ก็ทราบแล้วไยต้องถามลูกอีก”
ต้าเหว่ยเอ่ยด้วยน้ำเสียงเนือยไร้ชีวิตชีวา กัวฮองเฮาจึงเอ่ยย้ำ
“เสนาบดีเสิ่นมีอำนาจและเส้นสายในราชสำนักมากนัก หากเจ้าได้หมั้นหมายกับคุณหนูเสิ่นย่อมทำให้หนทางราบรื่น”
“ข้าทราบแล้ว”
“แล้วคุณหนูเจ็ดผู้นั้น เจ้าลืมไปซะ”
“ท่านแม่ ข้าแค่ชอบมองสตรีงดงามไยท่านต้องคิดเลยเถิดด้วยเล่า”
กัวฮองเฮาร้องฮึในลำคอบุตรชายของนางนางย่อมรู้ดี
“แม่ก็หวังว่าแม่จะคิดมากไป”
“ท่านแม่ วันนั้นต้าซีก็ไปด้วย” น้ำเสียงของต้าเหว่ยเต็มไปด้วยความหงุดหงิดเพราะวันนั้นทำให้เขากลายเป็นตัวเลือกของคุณหนูสามผู้นั้น
“หากไม่ใช่เป็นเพราะเจ้าทำให้ฝ่าบาททรงหวาดระแวงจากเรื่องชายแดนใต้ ต้าซีจะกล้ากำแหงอย่างนี้หรือ”
“ข้าแค่อยากสร้างผลงาน แล้วอันเล่อ...ท่านบอกว่าจะให้นางหมายห
