สามี

บทที่ 8

สามี ตอนที่ 8

"วันแรกดีหน่อยงานไม่หนักเท่าไร"

"ฉันล่ะปวดหัวกับสองนางจริงๆ ถ้าแกล้งพวกเราอีกนะ จะนัดตบเลยคอยดูสิ"

"เราก็ระวังๆ เอา ฉันกลับก่อนนะรถมาพอดี" ขวัญดาวก็เดินออกมาโบกรถเมล์

"แกขึ้นผิดสายหรือเปล่าขวัญดาว นั้นมันคนละสายกับที่แกเคยขึ้นนะ"

"อ๋อ ฉันย้ายที่พักแล้วล่ะลืมบอก แกไม่ต้องเป็นห่วงนะ" แล้วขวัญดาวก็ก้าวขึ้นรถเมล์คันนั้น

"น่าสงสารจังเลยสงสัยบ้านจะถูกยึดไปแล้ว ลืมถามเลยว่าไปอยู่ที่ไหนกันพ่อกับลูก"

เพราะขวัญดาวเล่าเรื่องครอบครัวให้ขิงฟังทุกเรื่องแต่ยกเว้นเรื่องที่เธอแต่งงานแล้ว เพราะไม่รู้จะเริ่มเล่ายังไงก็เลยปล่อยไป

>>{"ฮัลโหลตอนนี้คุณอยู่ที่ไหนคะ ฉันมาถึงหน้าปากซอยบ้านแล้วนะฉันรอคุณได้ไหม"}

{"อีกประมาณครึ่งชั่วโมงผมไปถึง ถ้าคุณขี้เกียจรอก็เข้าบ้านไปก่อนเลย"}

>>{"ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวฉันจะรอนะ"} ใครจะกล้าเข้าไปคนเดียวล่ะเผื่อเจอคุณหญิงแม่แล้วเราจะคุยอะไรกับท่าน..

สี่สิบนาทีผ่านไป..

"ทำไมคุณไม่เข้าบ้านก่อน พอดีรถมันติดมากผมคำนวณเวลาผิด"

"ไม่เป็นไรค่ะ ถือว่าเดินชมวิว หมู่บ้านนี้มีแต่บ้านหลังใหญ่ๆ ทั้งนั้นเลยนะคะ"

แล้วขวัญดาวก็ขึ้นรถกับธันวาเข้าบ้านพอเดินผ่านห้องรับแขก

"ตั้งแต่มีเมียไม่คิดจะทักแม่เลยใช่ไหม"

"คุณขึ้นไปข้างบนก่อนนะ เดี๋ยวผมแวะคุยกับแม่แป๊บหนึ่ง"

ขวัญดาวไม่รอแล้วรีบขึ้นบนห้องทันทีไม่เคยเจอใครที่น่าเกรงขามขนาดนี้มาก่อน

"แกกลัวแม่กัดเมียแกเหรอ"

"แม่จะคุยอะไรแม่ก็คุยกับผมไม่ต้องไปคุยกับขวัญดาวหรอก"

"วันนี้แม่เตรียมอาหารไว้เยอะแม่ว่าจะชวนแกกับเมียลงมาทานด้วยทำไมต้องขึ้นไปทานบนห้องกันสองคนด้วยล่ะ"

"เดี๋ยวผมขอตัวอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจะพาขวัญดาวลงมานะครับ" แล้วธันวาก็เดินกลับขึ้นห้อง

คุณหญิงแม่ได้แต่มองตามหลังลูกชาย แล้วก็แอบน้อยใจว่าลูกไม่เคยจะฟังอะไร ที่ตัวเองหาผู้หญิงดีๆ มาให้ก็อยากจะให้ลูกได้ดีมีคนหนุนนำ

"คุณจะให้ขวัญลงไปทานข้าวกับแม่ของคุณจริงๆ เหรอคะแล้วถ้าท่านถาม จะให้ขวัญตอบว่ายังไง"

"ถ้าท่านถามคุณก็ตอบ ตามที่คุณคิดได้เลย แต่ถ้าท่านถามเรื่องส่วนตัวมากๆ ถ้าตอบไม่ได้คุณก็เงียบเดี๋ยวผมจะตอบเอง"

พออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าทั้งสองคนก็ลงมาข้างล่างที่โต๊ะรับประทานอาหารทันที

"สวัสดีค่ะคุณแม่" ขวัญดาวก็ยกมือไหว้แม่ของเขา

"เธอเรียกฉันว่าคุณหญิงก็พอแล้วไม่ต้องเรียกถึงคุณแม่หรอกฉันยังไม่ได้ยอมรับเธอเลย"

"ค่ะคุณหญิง"

ธันวาก็ไม่ได้พูดอะไร ปล่อยให้แม่ได้คุยกับขวัญดาวบ้าง

"ลูกทานแกงนี้สิลูก อร่อยนะ"

ตักอาหารใส่จานข้าวให้ลูกตลอด เพื่อจะทำให้สะใภ้ไม่พอใจ แต่ขวัญดาวก็ทานข้าวเฉยๆ ไม่ได้สนใจอะไร

>>{"ที่นั่นหนาวมากไหม ผมคิดถึงคุณนะ ครับผมจะรอ ถ้าอยู่ใกล้จะไม่ให้ได้นอนเลยคืนนี้ ถ้าจะอ้อนขนาดนี้~~~~ คร้าบบจะนอนฝันถึงคุณคนเดียว จุ๊บ บายย"} ธันวากำลังคุยโทรศัพท์อยู่กับแฟนสาว ซึ่งตอนนี้เธออยู่ที่สวิตเซอร์แลนด์

ส่วนขวัญดาวน่ะเหรอ ยืนรอให้เขาคุยกันเสร็จก่อนค่อยเข้ามา เพราะเขาวิดีโอคอลกัน

"ถ้าง่วงก็เข้ามานะ ผมวางสายแล้ว" ธันวาเดินออกมาตามขวัญดาวที่ดาดฟ้า

"คุณว่าคนที่เขาตายไปแล้ว จะเป็นดาวบนฟ้าจริงไหมคะ" เธอถามเขาแต่สายตาของเธอก็ยังมองขึ้นไปบนฟ้า

เพราะก่อนที่แม่ของเธอจะเสีย แม่บอกไว้ว่า ถ้าคิดถึงท่านให้มองดาวบนฟ้า เพราะท่านจะมองลงมาดูลูกตลอดเวลา ขอให้ลูกใช้ชีวิตอย่างที่ฝันไว้ แล้วหนูจะมีความสุข

"คุณไปได้ยินมาจากไหน"

"เปล่าค่ะ ฉันง่วงแล้ว ขอตัวนะ"

เช้าวันต่อมา..

"จะไปด้วยกันไหม"

"ไม่ค่ะ ส่งฉันลงที่เดิมดีกว่าค่ะ"

ใครจะกล้านั่งรถไปกับท่านประธานล่ะ แต่ก็ดีแล้วที่เขาไม่รู้ว่าเราฝึกงานที่นั้น

[บริษัท]

"เกือบจะสายแล้วเร็วๆ ขวัญ" ขิงยืนรอเข้าพร้อมเพื่อน

"วันหลังไม่ต้องรอนะ เข้าก่อนเลย" แล้วทั้งสองก็เดินมาขึ้นลิฟท์

"ทำไมคนถึงรอขึ้นลิฟท์เยอะจังเลยคะ" ขวัญดาวถามรุ่นพี่ที่ทำงาน

"รอให้ท่านประธานขึ้นก่อนท่านยืนอยู่ตรงนั้นไง"

เพราะตอนนี้คนเยอะมากก็เลยมองไม่เห็นธันวา

"เราขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ" พูดแล้วขวัญดาวก็รีบเดินออกมา

"ขวัญถ้างั้นเราไปรอข้างบนเลยนะขวัญตามไปล่ะ" ร้องตามหลังเพื่อนไป

"แล้วแกจะร้องดังอะไรขนาดนั้นเดี๋ยวเขาก็ได้ยินหรอก" ขวัญดาวพูดเบาๆ

ธันวาก็มองดูเสียงที่ขิงเรียกขวัญดาวเมื่อกี้แต่ก็เห็นแค่หลังไวๆ

"ขอโทษนะคะ ขอขึ้นด้วยคนค่ะ"

มีลิฟต์สองตัวเปิดออกมาพร้อมกัน พนักงานส่วนมากขึ้นตัวหนึ่ง ปล่อยให้ท่านประธานขึ้นกับผู้ช่วยขึ้นอีกตัว แต่วันนี้ทุกคนต้องได้ มองเข้าไปในลิฟท์ที่ท่านประธานกำลังเดินเข้าเพราะมีผู้หญิงคนหนึ่งใส่ชุดนักศึกษาไปขอเข้าลิฟท์กับท่านซึ่งพนักงานทุกคนไม่กล้าทำแบบนั้น แต่ท่านก็ไม่ได้ว่าอะไรกดลิฟท์ค้างไว้ เพื่อให้เนมเข้าได้สะดวก

"ขอบคุณค่ะท่าน" สงสัยสนใจเราอยู่ไม่น้อยสองครั้งแล้วที่กดลิฟท์ค้างไว้ให้เรา.. คิดในใจ

ในเวลาต่อมา

"แกจะกล้าไปแล้วนะเนม ฉันล่ะไม่กล้าขึ้นกับแก ฉันก็เลยมาเบียดกับพวกพนักงานอีกลิฟต์อีกตัว"

"ไม่เห็นเหรอท่านเปิดประตูลิฟต์ค้างไว้ให้ฉันแสดงว่าท่านสนใจฉันไม่ใช่น้อยเลยนะแกว่าไหม"

"โอ๊ย ใครที่กำลังฝันกลางวันอยู่ก็ตื่นได้แล้วนะ" พอดีขิงเดินผ่านมาได้ยินสองคนคุยกัน

"ถ้าแกไม่พูดก็ไม่มีใครว่าแกเป็นใบ้หรอก" หมิวว่าให้ขิง

"ขิงมีเรื่องอะไรสองคนนี้เขาจะทำอะไรเธอ" ขวัญดาวเพิ่งขึ้นมาถึง ก็เห็นขิงยืนคุยกับ สองคนนั้นที่หน้าประตูทางเข้า

"เปล่าหรอกฉันกำลังปลุกไอ้พวกที่ฝันกลางวัน ฝันว่าท่านประธานจะมาสนใจ"

พอได้ยินชื่อว่าท่านประธาน ขวัญดาวก็เลยดึงตัวขิงออกมา ไม่อยากจะคุยเรื่องนี้กับสองคนนั่น

"น้องๆ นักศึกษาที่ฝึกงานวันนี้พี่มีงานให้ทำนะ วันนี้พี่ขอตัวแทน 2 คนขึ้นไปช่วยงานชั้นที่ 22 แล้วอีก 3 คนก็พิมพ์งานเหมือนเมื่อวานให้เสร็จวันนี้นะ

"เนมไปค่ะ" เนมรีบเสนอตัวก่อนเพื่อน

"ขิงขอไปกับขวัญดาวค่ะ"

"ขวัญไม่ไปนะขิง"

"ตกลงใครจะไปไม่ไปกันแน่ ถ้างั้นพี่ให้ขิงกับเนมขึ้นไปนะ"

ขวัญดาวโล่งอกขึ้นมาทันที

"ทำไมเธอต้องรีบเสนอตัวด้วยฉันว่าจะขึ้นไปกับหมิว" คุยกันสองคนตอนยืนรอลิฟท์ขึ้นไปชั้นบน

"ฉันคิดว่าฉันจะได้ไปกับเพื่อน..ถ้ารู้ว่าจะได้ไปกับเธอฉันคงไม่เสนอตัวแต่ทีแรกแล้ว" ขิงก็ไม่ยอมแพ้เหมือนกัน

ชั้นผู้บริหาร

"ใช่น้องๆ สองคนที่จะมาช่วยงานพี่ใช่ไหมช่วยมาเรียงเอกสารตรงนี้ให้เรียบร้อยหน่อยนะ แล้วพี่จะให้เอางาน ที่ผ่านการอนุมัติแล้วไปส่งตามแผนก ที่พี่โน้ตไว้ตรงนี้นะ" เลขาหน้าห้องของธันวาสั่งทั้งสอง

"พี่คะแล้วท่านประธานล่ะคะ"

"ท่านประธานก็อยู่ในห้องทำงานของท่านสิจ๊ะ มีอะไรกับท่านอีกเหรอวันนี้"

"เปล่าค่ะ" ปากบอกเปล่าแต่ใจคิดว่าถ้าฉันได้เป็นคุณนายท่านประธานฉันจะไล่แกออกคนแรกเลยเลขาหน้าห้องเนี่ย

"ถ้าทำตามที่โน้ตไว้เสร็จแล้วก็ขึ้นมาข้างบนก่อนนะพี่มีงานให้ช่วยเยอะเลยวันนี้" ก่อนที่ทั้งสองจะลงไปกนกลักษณ์ก็สั่งงานไว้

"ค่ะ"

แล้วทั้งสองก็จัดการงานที่ถูกมอบหมาย จนเสร็จเรียบร้อย

"ทำไมแกดูเหนื่อยวะขิง"

"ฉันคิดว่าขึ้นไปข้างบนแล้วงานจะสบายกว่าข้างล่างซะอีกที่ไหนได้หนักกว่าอีก เที่ยงครึ่งแล้วเพิ่งได้พักเนี่ย ช่วงบ่ายแกช่วยขึ้นไปเปลี่ยนฉันหน่อยได้ไหมฉันเหมือนจะไม่สบายเลย"

"แกลองไปถาม อีกสองคนนั้นดูก่อนนะถ้าเขาขึ้นไปก็ให้เขาเปลี่ยนแกแล้วกัน" เพราะเธอคิดว่าถ้าขึ้นไปชั้นบนคงต้องเจอกับธันวาแน่