ดาว(ยั่ว)มหาลัยน้องไหวเหรอ

น้องพิมเฉยๆ

ห้องล็อคเกอร์ในชมรมบาสเกตบอลของมหาวิทยาลัย..

เป็นช่วงเวลาเดียวกันกับที่ลลิลเพิ่งจะพาอิทธิออกไปจากโรงยิม

นทีเดินนำพิมประภาเข้าไปในห้องล็อคเกอร์ ภายในแบ่งซอยเป็นล็อคๆโดยมีตู้ล็อคเกอร์ที่ไว้สำหรับเก็บสัมภาระของนักกีฬาขั้นแต่ละล็อคไว้ เรียงรายกันสูงท่วมหัว เดินลึกเข้าไปข้างในฝั่งขวามือจะเป็นห้องsteam bathสองห้องใหญ่ๆ ฝั่งซ้ายที่อยู่ตรงข้ามจะเป็นห้องอาบน้ำแบบเปิดที่จะมีเพียงประตูสวิงครึ่งบานไว้สำหรับกั้นไม่ให้มองเห็นของสงวนเท่านั้นแต่ก็ไม่ได้มิดชิดอะไรเรียงกัน5ห้อง ถัดเข้าไปด้านในสุดจะเป็นห้องปลดทุกข์หนัก5ห้อง และห้องสเปเชียลไฮไลท์คือ ห้องเก็บอุปกรณ์ ที่ดัดแปลงเป็นห้องพักผ่อนมีทั้งโซฟาและทีวีส่วนใหญ่นักกีฬาจะใช้ห้องนี้ตอนประชุมวางแผนช่วงเก็บตัวนักกีฬาเพราะห้องนี้จะถูกล็อคไว้เพื่อป้องกันไม่ให้อุปกรณ์กีฬาหาย กุญแจที่จะเข้าห้องนี้ได้มีเพียงกัปตันทีมและรองกัปตันเก็บไว้เท่านั้น

ทันทีที่ประตูห้องล็อคเกอร์ปิด นทีหันกลับมายิ้มสดใสให้พิมประภาเป็นจังหวะที่เธอก็หันมาสบตาพอดี เป็นครั้งแรกที่เค้าได้เห็นหน้าของเธอชัดๆ ดวงหน้าอ่อนหวาน แววตาสดใส ดูเป็นคนจริงใจแต่น่าค้นหา อยากจะแกล้งคนน่ารักสักครา อยากจะได้กายามาชิดเชย อยากจะมองหน้าน้องไม่มีเบื่อ อยากกอดเธอทุกเมื่อที่เรียกหา อยากจะกินกายน้องแก้วตา เด็ดปีกเทพธิดามาเชยชม..

เจ้าชู้ตัวพ่อจริงๆอิตา นที เอาใจช่วยน้องพิมกันด้วยนะคะทุกคน..

นทีพยายามชวนคุยเพื่อทำความรู้จักกับสาวหน้าใสที่อยู่ตรงหน้าให้มากขึ้นเพราะในตอนนี้เหมือนว่าเค้าเริ่มที่จะสนใจเธอ และเพื่อเป็นการเพื่อฆ่าเวลา

นที "คุณอยู่ปี2จริงๆเหรอครับ ทำไมหน้าเด็กจัง"

พิมประภา "พิมเรียนเร็วหนะค่ะ"

นที "ขอเสียมารยาทนะครับ คุณอายุเท่าไรครับเนี่ย

พิมประภา "ใครเค้าถามอายุผู้หญิงกันคะ"

นที "อย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะครับ ผมเรียนคณะวิศวะปี1อายุ18ย่าง19ปีแล้วครับ ผมเห็นคุณน่ารักผิวใสก็เลยสงสัยไม่คิดว่าจะอยู่ปี2ก็เท่านั้นเอง

สาวน้อยเริ่มแก้มแดงเป็นลูกตำลึงเมื่อถูกหนุ่มหล่อมาดเท่ห์ยิ้มมีเสน่ห์ดึงดูดใจเอ่ยปากชมเธออย่างตรงไปตรงมา ทำให้เธอเริ่มรู้สึกหวั่นไหว เธอยิ้มอายๆแล้วตอบกลับชายหนุ่ม

พิมประภา "เดือนหน้าพิมก็จะอายุครบ18ปีแล้วค่ะ"

นที "อ๊ะ..งั้นผมก็โตกว่าหนะสิ จะให้เรียกว่าอะไรดีครับ ขอเรียกน้องได้ไหม?"

พิมประภา "เรียกพิมเฉยๆก็ได้ค่ะ"

นที "ได้ครับ น้องพิมเฉยๆ"

คนถูกล้อยิ่งแก้มแดงเป็นลูกตำลึงสุกไปอีก พลางเฉไฉหันไปมองทางอื่นไม่กล้าสบตาคนขี้แกล้ง "แล้วจะให้พิมเรียกคุณว่าอะไรคะ?" เธอถามออกไปแต่ก็ไม่ได้หันกลับมามองหน้า คนถูกถามยิ้มร่าแล้วบอก " พี่ที พี่อยากให้เรียกพี่ทีครับ"

สาวน้อยตอนนี้นอกจากจะแก้มแดงเป็นลูกตำลึงสุกแล้วเธอยังรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งตัวและวูบวาบในท้องอาจเป็นเพราะตอนนี้อยู่กันสองต่อสองบรรยากาศชวนให้อึดอัดแต่ก็น่าตื่นเต้นไปพร้อมกัน

"โมเดลที่จะต้องเอาไปส่งอาจารย์อยู่ไหนคะ?" พิมประภาถามขึ้นเพื่อทำลายความรู้สึกกระอักกระอ่วน นทีสังเกตเห็นถึงความใสซื่อไร้เดียงสาของสาวน้อยที่ตอนนี้รู้สึกประหม่าและเขินจนแก้มแดง ก็คิดหาแผนการณ์ที่จะทำให้เธอได้อยู่สองต่อสองกับเขานานๆ

"พี่ก็ลืมว่าวางไว้ตรงไหน น้องพิมลองดูในห้องขวามือทีเดี๋ยวพี่จะดูตรงล็อคเกอร์" พิมประภาเดินไปเปิดห้องที่อยู่ทางขวามือเลยตู้ล็อคเกอร์ไป เข้าไปข้างในก็พบว่าเป็นห้องอบไอน้ำSteam bathห้องนี้กว้างพอจะจุคนได้ราว5-6คนมีอุปกรณ์ใช้อบตัวอาทิหินทำความร้อนกระบวยใช้สำหรับตักน้ำราดที่หินเพื่อให้เกิดไอน้ำหรือจะเปิดเป็นระบบให้ไอน้ำค่อยๆออกมาทันสมัยสุดๆ มีชั้นทำจากไม้ยื่นออกมาเพื่อใช้นั่งเป็นเก้าอี้ใต้เก้าอี้มีช่องกลวงลึกลงไปเธอก้มๆเงยๆหาก็รู้สึกแปลกๆ โมเดลไม่น่าจะอยู่ในห้องนี้ คิดได้อย่างนั้นเธอก็กำลังจะเดินออกไปจากห้อง "ว๊ายยย!!" ไม่ทันไรน้ำก็พวยพุ่งออกมาจากท่อส่ง โดนเข้าที่ตัวเธอแต่เคราะห์ดีไม่ใช่น้ำร้อน อิทธิรีบวิ่งมาเปิดประตูถาม "เกิดอะไรขึ้นครับน้องพิม!?"

ภาพที่เห็นคือ สาวน้อยที่ทั้งตัวเปียกปอนในชุดนักศึกษา เสื้อขาวเปียกแนบกับเนื้อเผยให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งทรงภูเขาไฟซ่อนรูปเอาไว้ไม่ต่างจากญาติผู้พี่ของเธอ

พิมประภารีบกอดกระเป๋าสะพายเพื่อใช้บดบังความทะลักล้นหลามของเธอ นทีรีบวิ่งไปเอาผ้าขนหนูมาคลุมให้แล้วโอบไหล่เธอพาเดินออกไปจากห้องสตรีม

นที "พี่ขอโทษนะครับ พี่ก็ลืมไปห้องนั้นระบบน้ำมีปัญหายังซ่อมไม่เสร็จ ไม่น่าบอกให้น้องพิมไปหาที่นั่นเลย"

พิมประภา "ไม่เป็นไรค่ะ มันเป็นอุบัติเหตุ พี่ทีก็ไม่ได้อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้สักหน่อย"

นทียิ้มเจ้าเล่ห์มุมปาก ก็คนที่เปิดวาวน้ำแกล้งสาวจะเป็นใครไปได้หละ

นที "พี่มีเสื้อเก็บไว้ในห้องพักนักกีฬา น้องพิมเปลี่ยนชุดก่อนดีกว่าเดี๋ยวจะเป็นหวัดเอา" แล้วเขาก็พาเดินไปยังห้องสุดท้ายด้านใน

ห้องเปิดออกโดยที่นทีใช้กุญแจไขเข้าไป เขาพาเธอมานั่งที่โซฟาแต่พิมประภายืนยันที่จะยืนรอข้างๆ เธอกลัวโซฟาจะเปียก ช่างเป็นคนใส่ใจน่ารักทัชใจพี่จริงๆ เขาลอบมองสาวน้อยแล้วอมยิ้ม ไม่นานก็เดินถือเสื้อนักศึกษาชายสีขาวเอายื่นให้พิม "ไปเปลี่ยนตรงมุมตู้ได้เลยครับ พี่จะยืนหันหลังอยู่ตรงนี้" พิมประภาตัดสินใจอยู่นานว่าเธอจะโนบราหรือใส่มันทั้งเปียกๆนี่แหละ แต่ถ้าไม่ถอดแล้วจะมีประโยชน์อะไรที่เปลี่ยนชุด..

.

..

...

ยังไง ยังไง ถอดหรือไม่ถอดดี คอมเม้นท์มาที อยากอ่าน ^..^