ดาว(ยั่ว)มหาลัยน้องไหวเหรอ

เคลียร์ใจ/ท่านทูตกับคุณหญิง

หลังผ่านคืนแห่งการทำโทษเด็กเกเรที่หนีไปดื่มจนได้เรื่องแล้วนั้น ก็ถึงเวลาแห่งการชำระความคดีนอกกายของนายนที พิมประภานอนหมดแรงอยู่ที่พื้นห้องหน้าผนังกระจกใสที่ตอนนี้ฟ้าสว่างวิวโค้งน้ำภายนอกไม่มีแสงไฟดวงกระจิดริดหลงเหลืออยู่เล้ว จะมีก็แต่เรือกำปั่น เรือขนสินค้าและตึกรามบ้านช่องริมน้ำ ท่าน้ำของวัด ไกลออกไปเป็นตึกเรียงรายสูงเตี้ยสลับไป เธอตื่นมาหันมองกวาดสายตาไปทั่วห้องก็ไม่พบคนที่รังแกเธอจนเกือบเช้าจึงลุกขึ้นใช้ผ้าปูที่นอนสีขาวคลุมตัวตั้งแต่ไหล่ยาวลงลากพื้นเดินเข้าห้องน้ำชำระร่างกาย

ครั้นแต่งตัวเสร็จออกจากห้องนอนมาก็ได้ยินเสียงโป้งเป้งดังโคมครามมาจากครัวฝรั่งที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งของห้องนั่งเล่นจึงตามเสียงนั้นไปก็พบพี่ทีกำลังง่วนทำอะไรควันโขมงที่ดูเหมือนจะเป็นอาหารเช้า

นที "ตื่นแล้วเหรอคะไปนั่งรอที่โต๊ะอาหารเลยค่ะเสร็จพอดี วันนี้เชฟทีลงมือเอง"

พิมประภานั่งครู่เดียวเชฟทีก็มาเสริฟอาหารเช้าให้ เธอมองจานอาหารแล้วอมยิ้ม

พิมประภา "แน่ใจนะคะว่าทานได้!?"

นทียิ้มเขินเอามือลูบท้ายทอยตัวเอง

นที "ทำครั้งแรกหน้าตาอาจจะไม่ดีแต่ลองชิมสักทีแล้วจะติดใจ"

พิมประภาฉีกยิ้มกว้างเข้าไปอีกแล้วเริ่มตักไข่ดาวที่ไข่ขาวเกรียมไปหน่อย ใส้กรอกที่คล้ำไปนิดแต่ที่กินได้แน่นอนคือนมกับน้ำส้มแค่ดมก็รู้ว่าเป็นแบบพร้อมดื่มแกะกล่องเทใส่แก้วจบ เธอกินจนหมดจานทุกอย่างที่เขาทำให้จะว่าหิวจากกิจกรรมเมื่อคืนก็มีส่วนแต่ที่กินไปยิ้มไปนี่ไม่น่าใช่ มันมีความรู้สึกแปลกๆทั้งดีใจ กังวลใจ มีความสุขแต่ก็มีเสี้ยวความเสียใจเข้ามาปนเปกันไปหมด

เมื่อรับประทานมื้อเช้าเสร็จพิมประภาตัดสินใจถามเรื่องผู้หญิงคนเมื่อวาน นทีที่ดูเหมือนจะเตรียมตัวเตรียมใจไว้อยู่แล้ว เขามีท่าทีที่นิ่งสงบไม่ประหม่าเลิกลักเลยแม้แต่นิด ความเงียบปกคลุมบรรยากาศอยู่ครู่เดียวนทีก็พูดขึ้น

นที "พี่ผิดเองที่กลัวไม่เข้าเรื่อง แต่พอเจอเรื่องที่ไนท์คลับเมื่อวานแค่เห็นน้องพิมอยู่กับไอหน้าจืดนั่น เหมือนจะเสียน้องพิมไปจริงๆพี่ก็ทนไม่ได้"

พิมประภา "พี่ทีกลัวอะไรถึงต้องไปเอากับผู้หญิงคนนั้น!!?"

นที "มันเป็นการจัดฉาก พี่ไม่ได้มีอะไรเกินเลยแค่ให้น้องเพื่อนมาช่วยเล่นละครหลอกน้องพิม"

พิมประภา "ไม่เข้าใจ หลอกเพื่อ?!"

นที "พี่โง่เองบ้าไปเองที่คิดว่าเราไม่เหมาะสมกัน น้องพิมเป็นถึงราชนิกุลส่วนพี่ไม่ได้มีนามสกุลใหญ่โตอะไร ไม่เหมือนไอหน้าจืดนั่นเป็นถึงหม่อมราชวงศ์"

พิมประภา "เดี๋ยวนะ เกี่ยวอะไรกับพี่ชายภัทรคะ?"

นที "ก็น้องพิมไปกินข้าวกับมันบ่อยๆคนเค้าลือกันให้ทั่ว"

พิมประภา "นี่พี่ทีหึง เลยเก็บมาน้อยใจ โอ้ยยย อายุจะ20แล้วนะพี่ที!!"

นที "พี่ดูออกหมอนั่นก็ชอบเธอ มันน่าเจ็บใจตรงที่พี่สู้อะไรมันไม่ได้เลย ยิ่งอนาคตถ้าเรามีลูกด้วยกันเค้าก็จะเป็นแค่เด็กธรรมดาๆไม่ได้มีคำนำหน้าหรูหราอะไร"

พิมประภา "ทำไมจะสู้ไม่ได้ แค่พิมรักพี่ทีก็เหนือกว่าแล้ว"

พิมประภาเล่าเรื่องราวความรักของคุณพ่อกับทานแม่ของเธอให้นทีฟังนั่นหนะถึงเรียกความต่างที่ควรกังวลและพวกท่านก็ยังผ่านมาได้ ท่านต้องเข้าใจเรื่องของเราแน่นอน นทีได้รับรู้เรื่องราวแล้วก็อยากจะเขกหัวตัวเอง รู้งี้ไม่ทำเรื่องอะไรโง่ๆบ้าๆให้สะเทือนใจทั้งคนที่เขารักและตัวเองหรอก ว่าแต่!!... "เมื่อกี๊อะไรนะ?!?.. น้องพิมบอกรักพี่เหรอคะ ดีใจจัง" นทีเข้าสวมกอดพิมประภาแล้วอุ้มเธอขึ้นนั่งบนโต๊ะอาหาร "อีกรอบไหวไหม" ไม่รอคำตอบก็จัดการจู่โจมอกเนียนไม่รอคำอนุญาตจากเธอ...

บ้านพี่ที

รถAudiเขียวมะนาวคันโก้ขับมาจอดที่หน้าบ้านประตูทรงยุโรปแม้จะเป็นเวลากลางวันน้ำพุหน้าบ้านก็ยังคงเปิดให้มันเต้นระบำอยู่เพียงแค่ไม่มีแสงไฟอาบตกแต่งเท่านั้นเอง นทีเปิดประตูรถให้แล้วจูงมือพิมประภาเพื่อเดินเข้าบ้าน ป้าจิตแม่บ้านรีบวิ่งมาต้อนรับ "ป้ากำลังจะโทรหาคุณหนูอยู่พอดีคือ.." ไม่ทันฟังป้าแม่บ้านพูดจบนทีก็รีบจูงมือพาพิมประภาเดินผ่านประตูบ้านมาเลยไม่รู้รีบอะไรหนักหนา

ในโถงห้องรับแขกสไตล์ยุโรปแบบคลาสสิคปรากฏร่างชายมีอายุท่าทางภูมิฐานและสตรีวัยกลางคนในชุดเดรสสีชมพูเรียบร้อยแต่มีความเก๋ไก๋ทันสมัยที่สุดกำลังนั่งพักที่โซฟาหลุยส์ในห้องรับแขก ใกล้ๆนั้นมีกระเป๋าเดินทางใบใหญ่3-4ใบกำลังรอการลำเรียงขึ้นข้างบนโดยเด็กรับใช้ในบ้าน และตอนนี้ท่านทั้งคู่กำลังนั่งมองมาทางหนุ่มสาวทั้งสองที่เพิ่งมาถึง

"คุณพ่อ คุณแม่!!" นทีอุทานเมื่อหันไปเห็นทั้งสองท่าน เขาไม่ได้ปล่อยมือที่กุมพิมประภาอยู่แต่อย่างใด แต่กลับดึงมือเธอให้เดินเข้าไปหาคนทั้งสองที่นั่งในห้องนั้น

พิมประภามองชายภูมิฐานสลับกับหันไปมองคุณผู้หญิงในชุดเดรสสีชมพูก็รู้เลยว่าท่านเป็นใคร ก็พี่ทีหน้าหวานถอดแบบคุณแม่มาไม่ผิดและร่างสูงใหญ่แฝงความเท่ห์ทรงเสน่ห์ก็เหมือนคุณพ่อนี่เอง กอปรกับที่พี่ทีอุทานเรียกท่านทั้งคู่ก็ไม่ผิดละ ท่านต้องเป็นท่านทูตและคุณหญิงคุณพ่อคุณแม่ของพี่ทีแน่นอน ทั้งคู่เดินเข้าไปไหว้กล่าวทักทายตามแบบฉบับที่ดีงามของคนไทย คุณแม่ลุกขึ้นจากเก้าอี้หลุยส์โผเข้ากอดนทีอย่างคิดถึงและประโคมหอมจูบไปทั่วหน้าของเขา หลังจากทักทายกันพอหอมปากหอมคอแล้ว ก็ชักชวนให้นั่งด้วยกัน "เอ๊ะ!! นั่นหนูพิม เอ่ออ ม.ล.พิมประภากรณ์ หรือเปล่าจ๊ะ?"

.

..

...