มาเฟียพันธนาการร้าย

ตอนที่ 6 เล่นแง่

@เช้าวันต่อมา

@ห้องประชุม

วันนี้เป็นวันสุดท้ายในการพูดคุยธุรกิจระหว่างลอฟท์และหุ้นส่วนต่างๆ ไม่เว้นแม้แต่สองหนุ่มอย่างนาธานและฟรานเชสโกที่เข้ามาทำธุรกิจพร้อมกัน

เรื่องนำเข้ารถยนต์ที่ใช้ระบบไฟฟ้าเป็นหลักแทนการเติมน้ำมัน เป็นธุรกิจล่าสุดที่พวกเขาทั้งสามคนคิดว่าคงไปได้ดีแน่

ได้ข้อสรุปว่า..จะเริ่มดำเนินการในช่วงกลางปีหน้า หลังจากที่ศึกษาเรื่องนี้กันมาถึงสามปี คนที่บุกเบิกมีสิทธิ์ตีตลาดก่อนคู่แข่งที่เพิ่งมาศึกษา และสามารถเป็นที่จดจำของหมู่คนใช้รถยนต์ส่วนใหญ่ ยี่ห้อที่มาก่อนใครย่อมติดปากกว่าเป็นไหนๆ

"เรียบร้อย เสร็จสักที" ร่างสูงใหญ่มีผิวสีเข้มอย่างฟรานเชสโกลุกขึ้นยืนบิดขึ้เกียจหลังจากการประชุมครั้งนี้ผ่านไปกว่าสี่ชั่วโมงเต็ม และตอนนี้เหลือเพียงสามหนุ่มอยู่ในห้องประชุมเท่านั้น ส่วนคนอื่นๆ กลับไปกันหมดแล้ว

"นายจะกลับเลยหรือเปล่าฟราน" หนุ่มผิวขาวมีผมสีน้ำตาลอ่อน นัยน์ตาสีฟ้าอย่างนาธานถามเพื่อน เพราะการประชุมจบลงไปแล้วพวกเขาคงจะแยกย้ายกันกลับ แต่ฟรานเชสโกที่บินตรงมาปักหลักอยู่ที่ไทยสามวันติดเพราะหลักๆ ดูแลธุรกิจอยู่ที่ต่างประเทศ เสร็จงานแล้วรีบกลับไปเลยหรือเปล่า

ส่วนนาธานกับลอฟท์มาปักหลักอยู่ที่ไทยนานแล้วหลายปี ทำธุรกิจจนร่ำรวย

"นายมีข้อเสนอดีๆ?" ฟรานเชสโกเลิกคิ้วถามนาธาน ข้อเสนอที่ว่านั้นหมายถึงเรื่องผู้หญิง เพราะนอกจากเรื่องงานที่น่าปวดหัวก็จะมีเรื่องผ่อนคลายประเภทนี้หลังเสร็จจากการทำงาน

"ถามเจ้านั่นดีกว่าไหม" นาธานพยักพเยิดหน้าไปทางลอฟท์เพราะเขาไม่สันทัดกินข้างนอกเท่าไหร่ อีกอย่างเขามีฮาเร็มเป็นส่วนตัวอยู่แล้วกลับไปกินที่บ้านก็ได้ แค่อยากชวนไปนั่งดื่มชนแก้วแล้วดูสองคนนี้เล่นหนังสดให้ดู

จะว่าไปรสนิยมพวกเขาค่อนข้างเหมือนและแตกต่างกันพอสมควร ลอฟท์กับฟรานเชสโกนั้นจะชอบซื้อกินเป็นครั้งคราวอย่างไม่ผูกมัดใช่เหมือนเขา

ฟรานเชสโกเลิกคิ้วถามลอฟท์ "นายว่าไงลอฟท์"

"ตอนนี้เลย?" เพราะตอนนี้เพิ่งเป็นเวลาบ่ายสามโมง อีกอย่างเมื่อคืนเขารู้สึกว่าตัวเองเต็มอิ่มจึงไม่ค่อยมีอาการเท่าไหร่

"แล้วตอนนี้นายไม่สะดวกหรือไง หรือยังไม่อยาก" ฟรานเชสโกถามกลับ

"นายบินวันไหนนะ" ไม่ตอบคำถาม แต่ถามฟรานเชสโกกลับแทน ความจริงเขากะมาค้างแค่สองคืนเพื่อการทำงาน แต่อีกคืนเขากะว่าที่พลอยไพลินมาหา เขาจะอยู่พักผ่อนกับเธอต่ออีกวัน แต่เธอคนนั้นกลับไปแล้วมีประโยชน์อะไรให้เขาอยู่ต่อ

"สี่ทุ่ม" เพราะพรุ่งนี้เขาต้องรีบกลับไปทำงานอีกเหมือนกัน

"อืม งั้นไปกันเลย"

พอลอฟท์ตอบตกลง สามหนุ่มก็พากันเคลื่อนย้ายไปยังรถหรูแล้วขับตามกันไป โดยมีลูกน้องตามติดไปอีกกว่าห้าสิบชีวิต ขับนำหน้าและตามท้ายอยู่เป็นขบวน แล่นบนถนนสร้างความแปลกตาให้กับผู้พบเห็นทุกครั้งยามที่พวกเขาเดินทางไปไหน

@สำนักงานทนายความ

พลอยไพลินในชุดสูทสีเทา ปล่อยผมยาวถึงกลางหลัง สวมแว่นตากันแดดสีดำเพื่อบดบังใบหน้าอย่างไม่ต้องการให้มีใครเห็น ไม่อย่างนั้นคงได้เอาไปทำข่าวกันว่าเธอคงกำลังมีประเด็นกับใครถึงขั้นจะฟ้องร้อง

เธอต้องการรู้เพียงว่า มีวิธีไหนบ้างที่จะเอาผิดคนเจ้าเล่ห์อย่างลอฟท์ วางเอกสารกว่าหลายสิบแผ่นที่เตรียมมาด้วยยื่นให้ทนายความดู

ผ่านมาราวครึ่งชั่วโมงแล้วที่ทนายความชื่อดังนั่งดูเอกสารทุกแผ่นอย่างละเอียด โดยมีพลอยไพลินและผู้จัดการของเธอนั่งอยู่ตรงหน้าด้วยกันอย่างเคร่งเครียด

ไม่นานทนายความก็รวบเอกสารทุกแผ่นเข้าหากันแล้วเคาะลงบนโต๊ะให้เป็นระเบียบก่อนวางลง ประสานมือเพื่อคุยกับคนที่จะเข้ามาเป็นลูกความ มองสบตากับคนทั้งสองสลับกันไปมา

"ผมขอเรียนว่าอย่างนี้นะครับ"

พลอยไพลินและผู้จัดการอย่างวิรันดาตั้งใจรอฟังอย่างใจจดใจจ่อ ลุ้นให้มันเป็นข่าวดี

"ตามที่ผมได้อ่านมาแล้วนั้นทุกบรรทัด หากคุณจะเอาผิดที่เขาร่างสัญญาเหยียดยาวเพื่อให้พวกคุณสับสน ถ้าเป็นทนายความคนอื่นอาจรับว่าความ ส่วนชนะไม่ชนะเขาก็จะได้เงินจากค่าว่าความของพวกคุณอยู่แล้ว"

"แล้วยังไงต่อคะ" วิรันดาถามจี้เมื่อเห็นอีกฝ่ายนิ่งไปพักหนึ่ง

"..แต่สำหรับผมแล้ว ถ้าดูแล้วไม่น่านำไปสู่การชนะสักหนึ่งเปอร์เซ็นต์เดียวผมจะไม่แนะนำให้ฟ้องครับ"

"หมายความว่าอย่างไรคะ" พลอยไพลินอยากได้ข้อสรุปชัดๆ สั้นๆ อย่าบอกว่ามันไม่มีทางสักนิดเลยอย่างนั้นเหรอ ทั้งที่เขาจงใจทำให้เราสับสน เขาเล่นแง่กับเธอ

"ฟ้องไปก็ไม่ชนะครับคุณเชื่อผมเถอะ"

สิบนาทีต่อมา..

พลอยไพลินและผู้จัดการของเธอเดินออกมาจากสำนักงานทนายความ โดยที่พลอยไพลินเอาแต่เดินก้มหน้าไม่พูดไม่จามุ่งไปยังที่จอดรถ

"น้องพลอย.." วิรันดาที่เดินตามหลังมาติดๆ แต่ก็รีบเร่งความเร็วขึ้นเพราะน้องสาวเดินเร็วมาก เธอรู้ว่าตัวเองเป็นต้นเหตุของเรื่องนี้ ดูไม่ดี แถมยังทำให้น้องต้องมาเดือดร้อน ขนาดนี้แล้วยังไม่ได้งาน และมีแนวโน้มสูงมากว่าต้องจ่ายค่าชดเชยหากไม่ยินยอมเป็นคู่นอนของเขาหนึ่งเดือนตามสัญญา

"เราค่อยกลับไปคุยกันที่คอนโดนะคะ" ตอนนี้เธออยากพักสมองมาก เพราะตั้งแต่เมื่อวานที่กลับมา ก็คิดมากว่าจะทำวิธีไหนดีนอกเสียจากคุยกับทนายความ ถ้ากฎหมายเล่นงานเขาไม่ได้เธอจะทำอย่างไรดี แล้วก็ได้มารู้วันนี้แล้วว่ากฎหมายทำอะไรคนอย่างเขาไม่ได้จริงๆ

@คอนโดพลอยไพลิน

หญิงสาวเดินทอดน่องมาตามทาง และมีผู้จัดการเดินตามหลังมาติดๆ พอเข้ามาในห้องพลอยไพลินทิ้งตัวลงที่โซฟาอย่างหมดแรง

"แล้วน้องพลอยจะเอาอย่างไรดีคะ" วิรันดาเดินมานั่งลงโซฟาตัวตรงข้าม ด้านหน้ามีโต๊ะกระจกใสกั้นตรงกลางเอาไว้ ถามคนที่ต้องมารับผิดชอบความผิดที่เธอเป็นคนพลาดเมื่อคุณลอฟท์เขาหมายหัวเอาตัวพลอยไพลินเพียงคนเดียว

"แล้วตอนนี้มันมีทางไหนให้พลอยเลือกอีกเหรอคะพี่วิ" พลอยไพลินเงยหน้าขึ้นแล้วหลับตาลงช้าๆ เพื่อผ่อนคลายความเครียด ไม่งั้นเส้นเลือดในสมองคงได้แตกตายเป็นแน่

"พี่ขอโทษนะคะน้องพลอย.." วิรันดาน้ำตาไหลพรากลงมา ยอมรับว่าสะเพร่าสุดๆ หากน้องไม่ยอมเขาก็คงต้องจ่ายค่าชดเชยอีกสามเท่า รวมแล้วสามสิบล้านบาทจะไปหามาจากที่ไหนดี เพราะพลอยไพลินคือดาราคนเดียวที่เธอปั้นแล้วได้ค่าตัวมากกว่าใคร ส่วนคนอื่นๆ หน้าใหม่รวมๆ กันแล้วเหลือไม่ถึงแสนเลยในเศรษฐกิจแบบนี้

ถ้าจะให้เอาตัวเธอไปแทนน้อง คิดเหรอว่าคุณลอฟท์เขาจะยอม เพราะเธอมันแก่แล้ว อายุสี่สิบขนาดนี้ สวยก็ไม่สวย เขาคงไม่ลดตัวลงมาคุยกับเธอหรอก

พลอยไพลินนิ่ง พยายามใช้ความคิดและไตร่ตรองอย่างดีที่สุด อย่างที่เขาบอกว่าเขาเป็นนักธุรกิจย่อมรอบคอบ อะไรที่เสียผลประโยชน์เขาจะไม่ทำ

"งั้นพลอยคงต้องยอมแหละค่ะพี่วิ" พลอยไพลินเอ่ยเสียงเนือย เธอคงต้องยอมจริงๆ

"น้องพลอยจะยอมนอนกับเขาหนึ่งเดือนเหรอคะ" ทั้งสงสารทั้งเห็นใจและรู้สึกผิดไปตามๆ กัน เพราะเธอคนเดียวที่ไม่อ่านสัญญาทั้งสิบหน้าให้ชัด บางทีมันอ่านไปเจอหน้าใหม่แล้วก็ลืมหน้าเก่า เพราะตั้งแต่รับงานให้เด็กๆ มาไม่เคยมีบริษัทไหนที่ร่างสัญญาได้ยาวเหยียดขนาดนี้เหมือนกัน

"พลอยจะยอมใช้หนี้สามสิบล้านค่ะ"

@คอนโดลอฟท์

ลอฟท์กลับจากเชียงใหม่มาถึงที่คอนโดในเวลาสองทุ่มของวัน มีมาตินและลูกน้องอีกห้าคนเดินตามหลังมาส่ง ส่วนที่เหลือรออยู่ด้านล่าง

สแกนคีย์การด์ เดินเข้ามาในห้องไฟก็สว่างอัตโนมัติ รีบแกะกระดุมเสื้อแล้วยื่นให้มาตินก่อนทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา

มาตินที่รู้ใจเจ้านายก็รีบเอาสูทไปเก็บ ก่อนเดินเข้าครัวไปยังตู้เย็นแล้วหยิบเบียร์เย็นๆ กระป๋องหนึ่งออกไปวางไว้ตรงหน้า

ลอฟท์เปิดฝาจนได้ยินเสียงดังแกร๊กแล้วกระดกลงคอลดลงไปกว่าครึ่งจึงเอ่ยถามลูกน้อง ไม่ปฏิเสธว่าในหัวยังมีเรื่องของใครบางคนอยู่ตลอดเวลา

"ผู้จัดการพลอยไพลินส่งข่าวมาบ้างไหม" เขาคิดว่าช่วงเวลาที่เธอเงียบไปเธอคงได้กลับไปทบทวนสัญญาใหม่ แล้วคิดว่าจะรับข้อเสนอของเขาโดยที่ไม่ต้องเสียเงินสักบาท เพียงแต่แลกแค่ร่างกายอันน่าปรารถนาของเธอ

หรือพลอยไพลินจะยอมหาเงินงกๆ เพื่อมาใช้หนี้ที่ตัวเองเป็นฝ่ายผิดสัญญา แต่เงินสามสิบล้านบาทนะไม่ใช่สามสิบบาท เขาคิดว่าพลอยไพลินไม่น่ามีทางเลือกที่ดีกว่าโทรกลับมาขอโทษเขาแล้ว

"ไม่ครับ เงียบเลย"

ลอฟท์ชะงักแล้วนิ่งคิด ตกลงพลอยไพลินจะยอมจ่ายค่าเสียหายสามสิบล้านบาทจริงๆ น่ะเหรอ เพราะค่าที่เขาจูบเธอนั่นเขาไม่คิดอยู่แล้ว ถือว่าเป็นความเสน่ห์หาที่เขามีให้เธอ แถมพลอยไพลินยังไม่ได้รับเงินในส่วนนั้นสักบาทด้วยซ้ำ

"งั้นพรุ่งนี้มึงโทรไปถามให้ได้เรื่องชัดๆ" ถือว่าวันนี้ทั้งวันเขาให้เวลาเธอคิดก่อนก็ได้ แต่บอกเลยถ้าจะมาเล่นแง่กับนักธุรกิจอย่างเขาพลอยไพลินคิดผิดไปแล้ว

"ครับนาย"

"ไปพักเถอะ กูก็จะพักผ่อนเหมือนกัน" หวังว่าตื่นมาจะได้รับข่าวดี

"แล้วพรุ่งนี้นายจะเข้าบริษัทตอนไหนครับ คุณเทวาบอกว่ามีเอกสารให้เซ็น" เลขาหนุ่มใหญ่วัยสี่สิบห้าปีอย่างเทวาส่งรายละเอียดมาทางไลน์ผ่านมาตินเพื่อแจ้งงานของเจ้านาย

"ตอนบ่ายแล้วกัน"

"ครับ" มาตินโค้งศีรษะแล้วเดินออกจากประตูไป

ลอฟท์พาตัวเองเข้าไปอาบน้ำก่อนจะเดินออกมาในร่างเปลือยกายท่อนบน ด้านล่างสวมเป็นกางเกงขายาวสีเทาเข้มบางๆ แล้วเดินมานอนคว่ำหน้าลงบนเตียงขนาดคิงไซซ์ ร่างกายสูงใหญ่พอมาอยู่บนที่นอนแบบนี้ช่างดูพอดิบพอดี

@คอนโดพลอยไพลิน

@21.00 น.

(น้องพลอยจะเอาแบบนี้จริงๆ เหรอคะ) คนถามมีน้ำเสียงที่เป็นกังวล

พลอยไพลินที่อยู่ในชุดคลุมอาบน้ำสีขาว บนศีรษะมีผ้าโพกผมเพราะสระทำความสะอาด ยืนคุยโทรศัพท์กับผู้จัดการอย่างวิรันดาใบหน้าเครียด

เธอใช้สมองประมวลผลกว่าหลายชั่วโมงว่าแบบนี้มันดีไหม มันจะกระทบต่อเธอแค่ไหนกัน แต่สุดท้ายเธอก็ตัดสินใจ

พลอยไพลินจึงเลือกที่จะรับงานไปทานข้าวกับไฮโซ ส่วนเงินสามสิบล้านเธอก็จะทยอยคืนให้ เพราะหากเขาฟ้องเธอแล้วเรื่องไปถึงศาลก็ต้องมีไกล่เกลี่ยว่าให้เธอจ่ายได้เดือนละเท่าไหร่ตามกำลังทรัพย์

แต่เธออยากตกลงกับคนที่มาว่าจ้างสักหน่อย "พี่บอกไฮโซพวกนั้นว่าพลอยขอเป็นสถานที่ที่ไม่มีคนเยอะ ไกลตาผู้คนยิ่งดีค่ะ หรือแบบ..ทำให้นักข่าวไม่สามารถเอาไปทำข่าวได้"

(แล้วเขาจะยอมเหรอคะน้องพลอย) วิรันดากังวลว่าลูกค้าที่จะมาจ้างพลอยไพลินไปทานข้าวด้วย หากลำบากขนาดนั้นเขาจะยอมเหรอ ใครๆ ก็คงอยากให้นักข่าวรู้ว่าตัวเองกำลังควงดาราคนไหนอยู่ ยิ่งเป็นไฮโซ หากมีข่าวกับดาราจะทำให้ธุรกิจของตัวเองมีกราฟที่พุ่งสูงขึ้น

"งั้นพี่ลองถามเขาได้ไหมคะว่าโอเคไหม เน้นเฉพาะคนที่ไม่มีพันธะกับใคร" เพราะเธอไม่ประสงค์ทำร้ายความสัมพันธ์ของครอบครัวใครทั้งนั้น และไม่อยากให้มีเหตุการณ์แฟนหรือเมียเขาตามไปตบ เธอไม่ต้องการมีเรื่องกับใคร

(แล้วน้องพลอยคิดหรือยังคะว่าจะรับงานละเท่าไหร่)

"พี่วิคิดว่าอย่างไรคะ พลอยน่าจะได้สักเท่าไหร่ดี" เธอออกงานอีเว้นได้ครั้งละห้าหมื่นถึงหนึ่งแสนบาทสำหรับค่าตัวของนางร้าย ส่วนพวกนางเอกเขาได้สองถึงสามแสนบาทขึ้นไปต่องาน

(ห้าหมื่นดีมั้ยคะ) มันเป็นแค่งานกินข้าวง่ายๆ ไม่ต้องใช้ความสามารถอะไร

"ค่ะ ห้าหมื่น" พลอยไพลินรู้ตัวเองดี ถ้าแพงกว่านี้ไปจ้างดาราแถวหน้าดีกว่า "ตกลงตามนี้นะคะพี่วิ"

พลอยไพลินกดวางสายจากผู้จัดการก่อนพาตัวเองกลับมานั่งลงบนโซฟาด้วยความรู้สึกที่ไม่โอเค เพราะการที่เธอทำแบบนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากคนขายตัวนักหรอก แค่เราไม่ได้ไปมีสัมพันธ์กัน

แต่คนอื่นคงไม่คิดแบบนั้น นั่นจึงทำให้เธอประสงค์รับแต่คนที่ไร้พันธะหากเกิดมีภาพหลุดขึ้นมา เธอแค่อยากให้เขารู้ว่าไม่ใช่ทุกคนที่จะยอมโดนเอาเปรียบ ไม่ใช่ว่าคนที่มีเงินกว่าอย่างเขาจะทำอย่างไรกับเธอก็ได้

บางทีการที่เธอเลือกทำแบบนี้ เขาน่าจะเห็นข้อบกพร่องมากมายในตัวเองแล้วเลิกเอาเปรียบเธอสักที อย่าว่าแต่บทนางร้ายในละครหลังข่าวเลย นอกจอเธอก็จะขอหยิบยืมเอามาใช้ในชีวิตจริงเหมือนกัน