เล่ห์รักยัยตัวร้าย

คู่เต้นหรือคู่นอน

สิริภัทรทั้งโกรธและหมันไส้กับคำพูดของสุดเขต ‘ที่คอนโดงั้นเหรอ’ เดี๋ยวได้รู้กัน สิริภัทรเดินขึ้นไปรับรางวัลบนเวที และหลังจากนั้นก็มีการเต้นรำกันในกลุ่มของแขกที่มาร่วมงาน ชายหนุ่มหลายคนต่างต้องการเต้นรำกับสิริภัทรด้วยกัน ขณะที่หญิงสาวกำลังจะตอบรับชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งซึ่งกำลังขอหล่อนเต้นรำ ก็ได้มีมือใหญ่แข็งแรงยื่นเข้ามาขวางเสียก่อน

“ขอโทษครับ สุภาพสตรีคนนี้ ผมจองแล้ว” สุดเขตเอ่ยอย่างสุภาพ ทำให้ชายหนุ่มผู้นั้นยอมถอยแต่โดยดี สิริภัทรหันมามองอย่างไม่พอใจ

“พี่เขต” หญิงสาวขึ้นเสียงใส่

“จุ๊ ๆ ๆ...เรียกพี่ค่อย ๆ ก็ได้จ๊ะน้องรัก เดี๋ยวใครไม่รู้จะคิดว่าพี่ลวนลามเธอ” ชายหนุ่มพาหญิงสาวออกมากลางฟลอร์เต้นรำ ใครๆในงานต่างเห็นว่าคู่ของสิริภัทรและสุดเขตเป็นคู่ที่ดูเหมาะสมกันมากที่สุดของค่ำคืนนี้

“แล้วที่เขตกำลังทำอยู่นี่ไม่เรียกว่าลวนลามหรืองไงค่ะ” สิริภัทรย้อนเมื่อเห็นสายตาของเขามองจนแทบทะลุเนื้อผ้า ก่อนที่วกสายตากลับขึ้นมาจ้องตาคู่หวานแกมดุของหญิงสาวอีกครั้ง

“ลวนลามตรงไหนกันก็แค่เต้นรำเท่านั้น ทำเป็นหัวโบราณไปได้”สุดเขตพูดอย่างอารมณ์ดี

“ก็พี่เขตลวนลามภัทรทางสายตาอยู่นี่ไง” หญิงสาวเถียงหน้าแดง

“อืม!! แม่สาวว่าที่นักเรียนนอก พอเหล้าเข้าปากหน่อยก็ปากกล้าขึ้นมาเชียว ลวนลามทางสายตาอย่างนั้นหรือ พูดอย่างกับว่าพี่จะใช้สายตาถอดเสื้อผ้าเธออย่างนั้นแหละ”

“แล้วพี่เขตทำแบบนั้นจริง ๆ หรือเปล่าล่ะ”

“ไม่รู้ และไม่สน สาวแสนเชยอย่างเธออย่าเรียกร้องความสนใจจากพี่หน่อยเลย” คำพูดของเขาทำให้สิริภัทรอยากเอาชนะ

“ภัทรเป็นสาวแสนเชยตรงไหนคะพี่เขต” สิริภัทรพูดเสียงหวาน มือเรียวบางเลื่อนขึ้นไปโน้มคอชายหนุ่มให้ลงมาใกล้ เรือนร่างบอบบางในชุด เซ็กซี่ที่ยั่วสายตาคนมองเบียดชิดเข้าใกล้ชายหนุ่มตรงหน้าเข้าไปอีก สุดเขตโน้มคอตามอย่างคนละเมอ จนริมฝีปากของทั้งคู่แทบจะสัมผัสกัน สิริภัทรก็เป็นฝ่ายผละออกห่างเสียก่อน

“ขอโทษด้วยนะคะ ภัทรเหนื่อยแล้ว ขอตัวกลับไปที่โต๊ะก่อน” เธอไม่รอให้สุดเขตตอบรับหรือปฏิเสธ ก็รีบเดินออกไปทันที ทิ้งให้สุดเขตอยู่ตามลำพัง

“ร้ายจริงนะ ยายตัวแสบ” ชายหนุ่มสบถอย่างหัวเสีย

ฐากูลยังคงเดินตามหาแคเธอรินอย่างไม่ลดละ จนกระทั่งเขาเห็นหลังของเธอ เมื่อเธอกำลังเต้นรำอยู่กับเพื่อนรุ่นพี่คนหนึ่งในงาน

“ขอโทษครับ ขอคัตคู่หน่อย” ฐากูลแตะหลังอีกฝ่ายเป็นมรรยาทเพื่อขอเปลี่ยนคู่เต้นรำ ซึ่งเขาก็ยอมให้แต่โดยดี แคเธอรินเบิกตาค้างเมื่อเห็นว่าคนที่กำลังจะเป็นคู่เต้นรำของหล่อนนั้นคือ ฐากูล ผู้ชายแสนจะกวนประสาทเป็นที่สุด

“เจอกันอีกแล้วนะครับ” ฐากูลยื่นหน้ามากระซิบที่ข้างหูแต่ใบหน้านั้นกลับยิ้มอย่างขัน ๆ เขาจะไม่ขำได้อย่างไรในเมื่อ สาวน้อยที่อยู่ในวงแขนนั้นตัวสั่นราวกับลูกนกก็ไม่ปาน แต่ก็ยังเก๊กหน้าเชิด

“นี่...คุณ” แคเธอรินกำลังนึกคำด่าแบบเผ็ดร้อนอยู่ในใจ หากฐากูลชิงพูดเสียก่อน

“ผมก็มีชื่อของผมนะคุณ ผมชื่อฐากูล ปรเมตวินัย” ชายหนุ่มแนะนำตัวอย่างภาคภูมิใจ ใครไม่รู้จักนามสกุลของเขาถ้าไม่บ้าเต็มทน เพราะชายหนุ่มเป็นทายาทเจ้าสัวที่ร่ำรวยอันดับต้น ๆ ของเมืองไทย

“แหวะ....ฐากูล ชื่อเหมือนหลุดออกมาจากตำราแสนเชยอย่างคุณเนี่ยนะ ไม่เห็นน่าจำตรงไหน” แคเธอรินแดกดันโดยที่ไม่ฉุกใจคิดว่า ‘นามสกุล ปรเมตวินัย’ ของชายหนุ่มนั้นคุ้นหูของเธออย่างมาก

“พูดอย่างกับว่า ชื่อคุณเพราะนักนี่” ฐากูลย้อนอย่างหมันไส้

“แน่หละเพราะชื่อฉัน ไม่มีใครเหมือน แล้วก็ไม่เหมือนใครด้วย”

ฐากูลค่อนขอด ชายหนุ่มหน้าตาดีอย่างเขานั้น บทจะปากจัดขึ้นมา ผู้หญิงก็คงต้องยอมแพ้ แต่แน่นอนว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่ แคเธอริน

“คุณนี่มัน นอกจากจะกวนประสาทแล้ว ยังปากจัดอีก พ่อแม่คุณไม่สั่งสอนบ้างหรือยังไง หรือสอนแล้วแต่คุณมันดื้อรั้น”

“นี่คุณ อย่าเอาพ่อแม่ผมมาล้อเล่นนะ” ฐากูลขู่และบีบแขนหญิงสาวแน่น

“โอ๊ย ฉันเจ็บนะ ปล่อย” แคเธอรินสั่งหน้าเหยเกเพราะความเจ็บ แน่หละแรงชายหนุ่มตรงหน้าหล่อนนี่แรงน้อยซะที่ไหน

“อยู่เต้นรำกับผมก่อน” ฐากูลต่อรอง

“คุณนี่มันหน้าด้านซะมัด”

“แน่นอนอยู่แล้ว รู้ไว้ด้วย คนสวย ไม่มีอะไรที่ผมอยากได้แล้วไม่ได้ ไม่ว่าคนหรือสิ่งของ”

“ไม่เต้น” แคเธอรินพูดอย่างหนักแน่น

“แน่ใจนะว่าไม่เต้น ถ้าผมเห็นคุณออกมาเต้นกับใครผมจะบอกว่าคุณเป็นแฟนผม” ฐากูลขู่พร้อมกับดึงแขนแคเธอรินให้เข้ามาใกล้อีก

“ผมจะนับหนึ่งถึงสามนะ หนึ่ง...สอง...สองครึ่ง...ส” พอจะสิ้นเสียงสามของฐากูล แคเธอรินก็กระแทกร้องเท้าส้นสูงลงบนเท้าของเขาทันที ดีที่ว่าคราวนี้ฐากูลนั้นหลบทัน

“คิดจะใช้แผนเดิมเหรอไง เสียใจด้วยนะ ผมเป็นพวกเจ็บแล้วจำ ครั้งนี้คุณไม่ได้กินผมหรอก” ฐากูลก้มลงกระซิบข้างหู พร้อมกับขโมยหอมแก้มไปหนึ่งที

“อ๊ะๆๆ...อย่าเพิ่งด่านะคุณ ถ้ายังไม่เต้นกับผม โดนยิ่งกว่านี้แน่” เขายิ้มให้อย่างยียวน

“ว่าไงครับ” ฐากูลจับมือหญิงสาวไว้บนไหล่ ส่วนมืออีกข้างของเขานั้นก็โอบเอวบางเธอไว้แน่น

“ก็ได้” แคเธอรินรีบพูดเมื่อริมฝีปากของเขาใกล้เข้ามาเรื่อยๆจนเกือบจรดกับริมฝีปากของเธออยู่แล้ว หญิงสาวยอมเต้นกับเขาเพื่อให้เรื่องมันจบ ตอนนี้โต๊ะข้าง ๆ เริ่มมองกันใหญ่แล้ว

“ก็แค่เนี่ย ไม่เห็นจะยาก” เขายืนมองหญิงสาวยิ้มๆ

“แคเธอริน ”

“เรียกทำไม”

“เรียกไว้ให้ชิน จะได้ไม่ลืม” ฐากูลเรียกชื่อนั้นซ้ำเหมือนกับว่าจะประทับเก็บไว้ในใจ โดยไม่ทันสังเกตว่าหญิงสาวรับโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วรีบเดินออกจากผับ พอเขาหันไปอีกทีก็เป็นจังหวะเดียวกับที่เห็นสุดเขตกำลังวิ่งตามสิริภัทรออกไปด้านนอก ส่วนเขานั้นกำลังตามแคเธอริน แต่ทว่าทั้งสองคนกลับขึ้นรถเบนซ์คันใหญ่สีดำโดยมีบอดี้การ์ดในชุดสูทเป็นคนขับรถให้ สุดเขตไม่แปลกใจกับภาพที่เห็น แต่ฐากูลนั้นเขาแปลกใจขึ้นมาทันทีว่า แคเธอรินเป็นใครกันแน่

เนื่องจากวันนี้เป็นเคลียร์ปลายปีทำให้สิริภัทรและแครเธอเร่งทำงานเป็นพิเศษเพราะอยากมาเดินเล่นกันที่ห้างสรรพสินค้าชื่อดังใจกลางกรุง ซึ่งตั้งอยู่ใกล้กับที่ทำงานของเธอ ระหว่างที่กำลังเดินดูเสื้อผ้ากันอยู่นั้น สายตาของแคเธอรินก็พลันหันไปเห็นฐากูล

วันนี้ฐากูลควงมากับสาวสวยผมบลอนด์ดัดหยิกเป็นลอนด์คนหนึ่งซึ่งเป็นเพื่อนของเขาสมัยอยู่ที่อังกฤษ แคเธอรินเห็นท่าทางของทั้งสองคนแล้วเธอก็เชื่อว่าคงไม่ใช่เพื่อนกันธรรมดาแน่นอน เพราะผู้หญิงคนนั้นเกาะแขนฐากูลแจพลางจีบปากจีบคอชี้ให้ดูนั่นดูนี่อย่างน่าหมันไส้

“เสื้อตัวนี้สวยจังเลยนะคะคุณฐากูล แค่สามหมื่นเอง ที่อังกฤษยังไม่ถูกเท่านี้นะคะ”

รูซี่สาวสวยที่มากับฐากูลหยิบเสื้อตัวหนึ่งออกมาจากราวแล้วทาบกับตัวพร้อมกับหมุนไปมา

“ถ้ารูซี่ชอบก็ซื้อซีจ๊ะ” ฐากูลยิ้มแล้วเดินไปกอดหญิงสาวอย่างเอาใจ โดยไม่รู้ตัวเลยว่า แคเธอรินกำลังยืนมองอยู่

“คุณฐากูล น่ารักที่สุดเลยค่ะ” กฤติการ้องอย่างดีใจพร้อมกับเขย่งหอมแก้มชายหนุ่ม ฐากูลก็ยอมให้หอมแก้มแต่โดยดี

“เพื่อความสุขของคุณ อะไรผมก็ได้ทั้งนั้น” ฐากูลทำตาเจ้าชู้ใส่

“แคท ยืนมองอะไรหนะ รู้จักเหรอ?” สิริภัทรเดินเข้ามาถามเพื่อนสาวเมื่อเห็นว่าแคเธอรินยืนมองหนุ่มสาวที่อยู่ในร้านเสื้อผ้าแบรนด์เนมที่ร้านตรงกันข้าม

“อืม ก็เพื่อนพี่สุดเขตของเธอไง มากับแฟนมั้ง” แคเธอรินเน้นคำว่าแฟนเป็นพิเศษ

“ไหน” สิริภัทรมองตาม อ๋อ!! นึกว่าใคร พี่ฐากูลนั่นเอง ฉันว่าผู้หญิงคนนี้แฟนคนที่ร้อยของเขาแล้วมั้ง”

“แฟนงั้นเหรอ? อย่างนี้มันต้องแกล้ง ภัทรเข้าไปในร้านกัน” แคเธอรินฉุดแขนสิริภัทรให้เดินเข้าไปในร้านที่ชายหญิงทั้งคู่กำลังซื้อของอยู่