“ขี้โม้ ให้มันจริงเถอะ”
“อิอิ สรุปว่าเราไปเดินห้างกันนะคะอายอยากดูหนังกับอาภีมพอดีเลย เรายังไม่เคยเดทกันเลยนะไหนๆ ก็เป็นแฟนกันแล้วไปเดทกันเถอะ” เอียงใบหน้ามาซบหัวไหล่เขา เส้นทางยังไม่ออกสู่ถนนใหญ่ยังพออ้อนได้
“ปกติคนมาเดทเขาทำอะไรกันบ้างเหรอ”
“ก็กินข้าวดูหนังเดินจับมือกันแล้วก็... ต้องมีแหวนมาให้ด้วย” เขาหัวเราะในลำคอและส่ายหน้าไปมาแทบจะในวินาทีนั้น มุกอยากได้แหวนหมั้น แบไต๋ง่ายแบบนี้คนอื่นก็จับแนวทางได้หมดน่ะสิแม่คุณเอ๊ย
“ทำไมต้องหัวเราะด้วยคะอายพูดอะไรน่าขำ”
“เปล่าหรอก ไว้เรียนจบค่อยเอานะ”
“ทำไมต้องรอเรียนจบคะ”
“เอ๊ะ ทำไมถึงเป็นคนช่างสงสัยจังเลยอาย”
“ก็อายอยากรู้นี่คะ อายยังเด็กนิสัยอาจจะงอแงแต่ที่งอแงเพราะอยากได้ความรักจากอาภีมแต่อาภีมก็ไม่ยอมแสดงออกอะไรให้อายมั่นใจสักที แม้กระทั่งกับคนที่บ้านอาภีมยังไม่ยอมบอกอะไรสักคำ”
‘เอาอีกแล้ว เมียเขาพูดเองงอนเองอีกแล้ว’
“ดูสิ ขนาดอายเปิ
