Ateş
Melina sırtıma yaslanınca istemsiz dudaklarımda bir gülümseme peydah olmuştu. Melina, beni değiştiriyordu. Karanlık ve intikamdan gözümün kör olduğu hayatıma bir güneş gibi doğmaya gelmişti. Onun vücudunu, bedenimde hissetmemle sanki huzuru hissediyor gibiydim.
Ona karşı asla kayıtsız kalamıyor, kendimi ona bırakmak istiyordum. İçimde dolaşan şüphe tohumları da beni oldukça rahatsız ediyordu. Annemin bu olayından sonra Emira’dan hiç istemesem de şüphe duymaya başlamıştım.
Bir anı gözümün önüne geldi. O anı zaten beni bu duruma sürüklüyor, engel olamıyordum.
“Maalesef, annenizin iyileşme oranı çok düşük.” dediğinde Beste bana tutundu. Gözlerinden anında yaşlar dökülürken Emira da ona destek olmak istercesine koluna tuttu.
Doktorun söylediği şeyle ben de yıkılmıştım. Ona öylece
