Melina
Gördüğümüz o güzel anla birlikte Ateş bana bakakaldı. Gözlerinden geçen her bir duyguyu anlayabiliyordum. Bana minnetle bakıyordu. Sanki her şey benim sayemdeymiş gibi bakıyordu. Belki öyleydi, belki de öyle değildi.
Az önce bana söylediği o özel şeylerden sonra belki de hayatımız yoluna girecekti. Birkaç gündür, Ateş’in bana olan bakışları, davranışları, her şeyi değişmişti. Kalbime inanılmaz bir umut ışığı dolmuştu. O umut ışığı asla sönmezdi.
Ateş bana iyi davranacak deseler asla inanmazdım ama şimdi değişiyordu. Belki annesinin iyi olmasına yardımcı olduğum için bana minnet duyuyordu belki de başka bir şeydi. Bilmiyorum ama tek bildiğim şey benim hislerimin kuvvetlendiğiydi.
Ateş, koşarak annesinin yanına gitti ve eline dokundu. “Hadi, anne. Benim elimi de sık.” dediğinde
