หลายวันผ่านไป
สนามบิน
“นั่นไงรถพี่พีท”
ฉันพูดขึ้นมาตอนที่เดินออกมาตรงที่จอดรถรอรับคนที่พึ่งออกจากสนามบินวันนี้พี่พีทเป็นคนมารับฉันค่ะคงจะโดนเฮียบังคับแหละไม่งั้นไม่มาหรอก แล้วอย่าได้ถามหาความเป็นสุภาพบุรุษจากพี่พีทค่ะว่าเขาจะลงมาช่วยฉันยกกระเป๋า ที่สำคัญคงไม่กล้าลงเพราะคงกลัวจะเจอกับแอร์สาวๆที่เขาเคยมีซัมติงด้วย
ปึก!!
นั่นไงเห็นไหมคะพอฉันเดินมาถึงกระโปรงหลังรถก็เปิดโดยอัตโนมัติแล้วก็คงต้องเป็นฉันนี่แหละค่ะที่จะต้องยกกระเป๋าเก็บเอง
“ไม่คิดจะลงไปช่วยน้องเลยนะ”
เปิดประตูรถขึ้นมานั่งปุ๊บฉันก็บ่นใส่ทันทีหนึ่งดอกโดยที่ไม่มองหน้ามองตาเขาด้วยซ้ำเพราะฉันกำลังหันไปปิดประตูรถอยู่
“ถ้าลงเป็นเฟรนด์ก็รู้ดิว่าคนที่มารับเป็นพี่”
พรึบ!!
“พี่ลี!!”
“ใช่...พี่เองคิดถึงพี่ไหม”
ทำไมเป็นเขาคะตอนเปิดประตูรถขึ้นมานั่งฉันก็ไม่ได้เงยหน้ามองก้มหน้าก้มตาเปิดประตูเข้ามานั่งพอปิดประตูเท่านั้นแหละคนที่มารับกล
