“กุ๊กไก่หายไปไหน ฉันไปหาที่ห้องไม่เจอ” ผมเอ่ยถามป้าแม่บ้านก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งพร้อมรับประทานอาหาร
“กุ๊กไก่ไปสอบสัมภาษณ์ตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ”
“ไปสอบสัมภาษณ์? ทำไมไม่เห็นมาขออนุญาตฉัน” ผมเข้าใจนะว่าเธองอนผมอยู่ แต่การที่เธอทำแบบนี้มันไม่ไว้หน้ากันเลย “กลับมาเมื่อไหร่คงต้องคุยกันซะหน่อย”
“กุ๊กไก่อาจจะรีบกลัวไปสอบไม่ทันหรืออาจจะตื่นเต้นน่ะค่ะ”
“ไม่ต้องออกรับหน้าแทน” ผมหันไปตำหนิป้าแม่บ้านที่ออกหน้าออกความเห็นไม่เข้าเรื่อง “แล้วกุ๊กไก่ออกไปกับใคร”
“คนขับรถค่ะ”
หลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จ ผมก็นั่งรอกุ๊กไก่ไม่เป็นอันจะทำอะไร นั่งรอเธอนานหลายชั่วโมงจนรู้สึกหงุดหงิด
“สอบสัมภาษณ์ทั้งวันเลยหรือไงวะ”
“คุณกุ๊กไก่กลับมาแล้วค่ะ” สิ้นเสียงป้าแม่บ้านยัยลูกเจี๊ยบก็เดินดี๊ด๊าเข้ามาอย่างมีความสุขโดยไม่สนใจผมที่นั่งหัวเสียอยู่บนโซฟาห้องรับแขก แต่แล้วเธอก็ต้องหยุดชะงักกะทันหัน เนื่องจากผมเดินไปกระชากแข
