“ไหนบอกว่าเจอกันที่ห้างไงคะ ทำไมหนูโทรหาถึงตัดสายหนู” กุ๊กไก่เดินปึงปังเข้ามาพลางทำท่าทางแสนงอน ผมเงยหน้ามองด้วยแววตาที่เฉยชา “เฮียเป็นไรไปคะ มีเรื่องไม่สบายใจเหรอ ไม่เป็นไรนะหนูไม่โกรธเฮียแล้ว จะไม่ลงโทษเฮียด้วย”
ผมเมินเฉยกุ๊กไก่แม้ว่าเธอจะพยายามเข้าหาผมด้วยการขึ้นมานั่งบนตัก แต่ผมก็ลุกออกจากโซฟาเพราะไม่อยากเสวนากับผู้หญิงกลับกลอกและเป็นนกสองหัวแบบเธอ
ทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ในสายตาของเธอผมคงดูน่าสมเพชมาก
“ฉันจะออกไปข้างนอก ไม่ต้องทำอาหารมื้อเย็นนะ ฉันอาจจะกลับดึก” ผมเอ่ยพูดกับป้าแม่บ้านก่อนจะเดินออกมาจากเพนท์เฮาส์ แล้วขับรถกลับบ้านตัวเองทันที
“ว่าไง”
‘นายครับไอ้สองคนที่บุกไปทำร้ายนายวันนั้นมันยอมรับสารภาพแล้วครับ’
“ใครเป็นคนจ้างมันมา”
‘คุณมาริษาครับ!’
“อะไรนะ” ผมไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยินเลย เมย์คือคนที่อยู่เบื้องหลังการลอบฆ่าผมงั้นเหรอ เธอจะทำแบบนั้นทำไม
ความคิดยังไม
