บทที่ 4
1153 Words
“หนูตัดสินใจแล้วนะคะ” กุ๊กไก่เอ่ยพูดขณะที่กำลังตักข้าวมื้อเที่ยงลงบนจานตรงหน้าผม
มันใช่เวลาไหม!
“พูดอะไรของเธอ” ผมกัดฟันพูด หากว่าสายตาทุกคู่ของสาวใช้และลูกน้องที่ยืนรักษาความปลอดภัยต่างมองมาที่เราสองคน
“หนูไม่รับข้อเสนอ...”
เพี๊ยะ!
กุ๊กไก่ยังพูดไม่ทันจบหัวหน้าแม่บ้านก็เดินมาตีแขนของเธอพร้อมกระซิบเตือนเสียงเบา
“ขอโทษคุณไทเกอร์ด้วยนะคะ กุ๊กไก่ยังใหม่อยู่อาจจะไม่รู้ถึงกฎระเบียบของที่นี่ เลยทำตัวเสียมารยาท” ป้าแม่บ้านขอโทษขอโพยก่อนจะหันไปติเตียนอีกคนที่ทะเล่อทะล่าพูดอะไรผิดที่ผิดเวลา “ยังยืนนิ่งอยู่อีก ขอโทษคุณไทเกอร์เขาซะสิ”
“ขะ...ขอโทษค่ะคุณไทเกอร์ หนูจะไม่ทำตัวเสียมารยาทแบบนี้อีกค่ะ”
“อืม” ผมตอบรับสั้น ๆ ก่อนจะมองตามยัยลูกเจี๊ยบที่เดินกลับยืนเรียงแถวกับสาวใช้คนอื่น ๆ
แต่ว่าอะไรนะ เมื่อกี้เธอบอกว่าจะไม่รับข้อเสนอของผมงั้นเหรอ เล่นตัวจริง ๆ เลยยัยลูกเจี๊ยบตัวนี้ คงจะต้องหว่านล้อมเธอด้วยวิธีอื่น
“ฉันอยากไปเที่ยวพักผ่อนสักสองสามวัน” ผมเอ่ยพูดกับป้าแม่บ้านหลังจากรับประทานอาหารกลางวันเสร็จ ครั้งนี้ถ้ายัยลูกเจี๊ยบไม่เสร็จผม ผมจะไม่ยุ่งกับเธออีก
“คุณไทเกอร์ออกเดินทางช่วงไหนคะ” ป้าแม่บ้านถามกลับมา
“ช่วงบ่ายวันนี้แหละ เตรียมทุกอย่างให้ฉันด้วย”
“รับทราบค่ะ”
หงุดหงิดจริง ๆ วันนี้ทั้งวันผมยังละสายตาจากยัยลูกเจี๊ยบไม่ได้เลย สวยน่ารักแบบนี้ไม่ควรเป็นสาวใช้ด้วยซ้ำ เธอควรเป็นผู้หญิงของผม
“จัดเตรียมทุกอย่างเรียบร้อยหรือยัง?” ผมเอ่ยถามป้าแม่บ้านทั้งที่สายตามองหาสาวใช้ที่จะตามไปดูแลอำนวยความสะดวก
“ป้าเช็กอย่างถี่ถ้วนแล้วทุกอย่างเรียบร้อยดีค่ะ”
“แล้วไหนคนใช้ที่ตามไปดูแลฉันล่ะ” ผมไม่รอให้ป้าแม่บ้านตอบคำถาม เพียงแต่เดินกลับเข้าไปในเพนท์เฮาส์เพื่อตามหายัยลูกเจี๊ยบ
“ไปเที่ยวห้างกับคุณไทเกอร์เป็นไงบ้างได้ข่าวว่าคุณไทเกอร์ซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่ให้ เอามาอวดพวกพี่หน่อยสิ”
“หนูชาร์จแบตไว้ที่ห้องค่ะ”
“ไม่ธรรมดาเลยนะมาอยู่วันเดียวก็ได้ของแพง ๆ ใช้แล้ว คุณไทเกอร์คงจะเอ็นดูเธอมากนะกุ๊กไก่”
“ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะพี่ คุณไทเกอร์คง...”
“ช่างมันเถอะ ๆ เจ้านายเอ็นดูเราเป็นเรื่องที่ดีนะ พวกพี่ก็ทำงานอยู่ที่นี้มาหลายปี เห้อ...แต่ละวัน” สาวใช้มองหน้ากันแล้วหัวเราะเบา ๆ
“ทำไมเหรอคะ”
“คุณลีโอเจ้านายของพวกเราค่อนข้างดุและเจ้าระเบียบ ทำเอาพวกพี่เสียวสันหลังไม่เว้นแต่ละวัน”
“ขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ยิ่งกว่านั้นอีกกุ๊กไก่ คุณไทเกอร์ยังดีที่ยืดหยุ่นให้พวกพี่บ้าง ไม่งั้นก็คงตัวเกร็งไม่เว้นแต่ละวันเหมือนกัน”
“แต่จะว่าไปที่คุณไทเกอร์บอกว่าจะไปเที่ยวพักผ่อน อยากไปเที่ยวทะเลบ้างจังเลยเนอะ ตั้งแต่เกิดมาหนูยังไม่เคยไปเที่ยวทะเลเลย เคยเห็นแต่ในภาพ...”
“อย่าคิดไปไกลถึงขั้นนั้นเลยกุ๊กไก่ คนรับใช้แบบเราไม่อยู่ในก้นครัวก็อยู่กับอุปกรณ์ทำความสะอาด คุณค่าที่เราคู่ควร เหมาะสมกับเราที่สุดแล้ว”
“ตอนนี้ก็ทำได้แค่คิดแหละค่ะพี่ ยังไงสักครั้งหนึ่งในชีวิตหนูจะต้องไปให้ได้ คอยดู”
“ไปตอนนี้เลยไหมล่ะ” ผมเอ่ยพูดกับกุ๊กไก่ เมื่อได้ยินว่าเธออยากไปเที่ยวทะเล ผมจึงชวนเธอไปโดยไม่ต้องออกคำสั่ง สาวใช้สองสามคนที่กำลังทำความสะอาดข้าวของในครัวต่างอ้าปากค้างไม่ต่างกับยัยลูกเจี๊ยบที่เบิกตาโตอย่างกะไข่ห่าน “ไปกันหมดนี่แหละ”
“จริงเหรอคะ หะ...ให้พวกเราไปด้วยจริง ๆ เหรอ”
“ฉันคงไปเที่ยวพักผ่อนหลายวัน ไปหลาย ๆ คนจะได้ไม่ทำงานหนักจนเกินไป”
ข้ออ้างทั้งนั้นแหละ จริง ๆ แล้วผมอยากพายัยลูกเจี๊ยบไปคนเดียว
หลายชั่วโมงต่อมา...
ผมเดินหายัยลูกเจี๊ยบจนทั่วบ้านพักตากอากาศ ตั้งแต่เดินทางมาถึงยังไม่เห็นเธอกับสาวใช้คนอื่น ๆ เลย เห็นและลูกน้องยืนรักษาความปลอดภัย
“ไปไหนของเขานะ”
“เดินหาอะไรเหรอครับนาย” ลูกน้องคนหนึ่งเอ่ยถามเมื่อเห็นสีหน้างุ่นง่านของผม
“เห็นพวกคนใช้ผู้หญิงไหม หายไปไหนกันหมด รู้หน้าที่ตัวเองหรือเปล่า”
“เห็นว่าพากันไปเล่นน้ำฝั่งนู้นนะครับนาย ให้ผมไปตามให้ไหมครับ”
“ไม่ต้องเดี๋ยวฉันไปตามเอง” ว่าจบผมก็เดินมุ่งหน้าไปหากุ๊กไก่ทันที
เห็นยัยลูกเจี๊ยบเล่นน้ำทะเลกับสาวใช้คนอื่นอย่างสนุกสนาน ผมจึงมองดูเธอสักพักใหญ่ ๆ แต่แล้วยัยลูกไก่ก็วิ่งทะเล่อทะล่ามาชนผมจนได้
“ขะ...ขอโทษค่ะ”
“เล่นอะไรกันอยู่”
“ละ...เล่นน้ำทะเลค่ะ”
“ฉันรู้...แต่ฉันพาพวกเธอมาดูแลอำนวยความสะดวกให้ฉันไม่ได้ให้มาเล่น”
“พวกเราขออนุญาตคุณไทเกอร์แล้วนะคะตอนลงจากรถ”
“ช่างเถอะ ฉันไม่ว่าหรอกนะถ้าอยากเล่นน้ำกันน่ะ แต่กุ๊กไก่เธอทำฉันตัวเปียก กลับบ้านพักไปจัดระเบียบเสื้อผ้าของใช้ส่วนตัวออกจากกระเป๋าเดินทางให้ฉันหน่อยแล้วกัน” ว่าแล้วผมก็เดินแยกออกมา
หงุดหงิดจริง ๆ เลย ทำยังไงถึงจะแยกยัยลูกเจี๊ยบออกจากสาวใช้คนอื่น ๆ ได้
ผมนอนพักสายตาได้ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงคนเปิดประเข้ามา
“ขออนุญาตนะคะ หนูมาจัดของให้คุณไทเกอร์ค่ะ”
“ทำไมกลับมาเร็วจัง”
“คุณไทเกอร์เดินไปตามพวกเราถึงขนาดนั้นไม่มีใครกล้าเล่นน้ำต่อแล้วล่ะค่ะ”
“ความผิดฉันงั้นสิ”
“ปะ...เปล่านะคะ พวกเราผิดเองค่ะที่ห่วงเล่นมากเกินไป” กุ๊กไก่พูดขณะที่จัดแขวนเสื้อผ้าใส่ตู้อย่างเป็นระเบียบ ผมทำได้แค่มองเธออยู่อย่างนั้น แต่แล้วความคิดบางอย่างก็แล่นเข้ามาในหัวสมอง
โอกาสที่จะได้อยู่กับเธอสองต่อสอง
ไม่รับข้อเสนอของผมเหรอ ผมไม่สนหรอก ยังไงเธอก็เป็นแค่ลูกไก่ในกำมือของผม หนียังไงก็หนีไม่พ้น!
.
.
.
.
.
.
มาแล้วค๊าบบบ
เฮียหว่านล้อมเก่ง เจ้าเล่ห์เจ้าแผนการ ยัยน้องจะตามเฮียทันไหมน้อ 555
คอมเมนท์พูดคุยกันนะค๊าบ เยิฟ ๆ
- Writer
