บทที่ 1
1152 Words
“เรียนจบแล้วโว้ย เอ้าชน!!!”
กริ๊ก!
เสียงชนแก้วหลายใบกระทบกันดังกริ๊ก ก่อนจะยกเครื่องดื่มแอลกอฮอล์รสขมกระดกลงคอพรวดเดียวหมดแก้ว
ผมกับเพื่อนมาฉลองเรียนจบที่คลับโอเมก้าบาร์ ยังดื่มได้ไม่ทันไร เจ้าของผับคนสวยหุ่นเซี๊ยะก็เดินเข้ามาร่วมวง
เมย์ หรือ มาริษา เป็นเพื่อนสาวเพียงคนเดียวของผมตั้งแต่ปีหนึ่ง นิสัยของเราค่อนข้างคล้ายกันเลยคบกันเป็นเพื่อนมาจนถึงเรียนจบ
“ในฐานะที่กูเป็นผู้หญิงที่สวยและรวยมาก พวกมึง! มึง! และมึง! แดกกันให้เต็มที่ เพราะวันนี้กูเลี้ยงเหล้าฟรี”
สิ้นเสียงของเมย์ ผมกับเพื่อนต่างพากันส่งเสียงเฮลั่น และชนแก้วดื่มกันอย่างครึกครื้น ได้มาดื่มเหล้าฟรีแถมยังมีเด็กเอ็นสวย ๆ มาปรนนิบัติใกล้ชิดอีก
หลังจากนี้จะเข้าสู่การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ เราทุกคนต่างต้องแยกย้ายกันออกไปทำงานใช้ชีวิตและเติบโตเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว ส่วนผมเองก็มีธุรกิจครอบครัวต้องดูแล คงจะทำตัวเหมือนที่ผ่านมาไม่ได้แล้ว
ควันสีขาวตามโต๊ะฟุ้งกระจายปกคลุมทั่วทุกทิศ ผู้คนที่กำลังเอร็ดอร่อยกับอาหารและเครื่องดื่มแอลกอฮอล์บนโต๊ะตรงหน้าต่างออกลีลาพูดจาสนุกสนาน แม้เสียงดนตรีดังกระหึ่มกึกก้องทั้วพื้นที่กว้าง แต่น้อยคนนักที่จะสนใจเสียงนั้น ผมนั่งมองเจ้าของร้านคนสวยที่กำลังออกแบบลวดลายท่าเต้นบนเวทีด้วยความตั้งใจ
ยังไงวันนี้ผมก็ต้องสารภาพความรู้สึกทั้งหมดที่มีต่อเธอมาตลอดสี่ปีให้ได้
“มีอะไรหรือเปล่าไท ยังฉลองกันไม่เสร็จเลย” เมย์ถามเซ้าซี้ ผมพาเธอแยกออกมาจากกลุ่มเพื่อน และพากลับคอนโดทั้งที่ยังฉลองกันไม่เสร็จ
“กูมีเรื่องจะบอกมึง” ผมกุมมือและคุกเข่าลงต่อหน้าเธอ ผู้หญิงคนเดียวที่ผมรู้สึกพิเศษด้วย “ที่ผ่านมาเราต่างก็รักสนุกกันทั้งคู่ แต่ตอนนี้กูจะหยุดทุกอย่างที่มึงคนเดียวแล้วนะ”
“อะไรของมึงเนี่ยไท เมาแล้วเพี้ยนเหรอ” เมย์เอ่ยติดตลกพลางขยับเพื่อทรงตัว
“เป็นแฟนกันนะเมย์”
“ไท...” เมย์มีท่าทีอ้ำอึ้ง เธอดึงมือออกไปจากกอบกุมของผมอย่างไม่ไยดี “มะ...มึงล้อกูเล่นป่ะเนี่ย กูไม่ตลกนะ”
“กูพูดจริงไม่ได้ล้อเล่น หลังจากนี้มันจะไม่เหมือนเดิมอีกแล้วนะ กูอยากมีมึงอยู่ในชีวิตของกูไม่ว่าจะทุกข์หรือสุข...”
“ไท... สำหรับเราสองคนเป็นเพื่อนกันดีที่สุดแล้ว” ผมลุกขึ้นยืนและพูดยังไม่ทันจบประโยคเมย์ก็พูดขึ้นแทรก เธอหันหน้าหนีไปทางอื่น ไม่แม้จะสบตาผมด้วยซ้ำ “เราสองคนเหมือนกันเกินไป ถ้าอยู่ในสถานะอื่นกูกลัวว่ามันจะพัง กูไม่อยากเสียมึงไปนะไท เป็นเพื่อนกัน...”
“เพื่อนพ่อมึงสิ กูไม่เคยเห็นมึงเป็นเพื่อนมาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้วเมย์ มึงก็รู้มาตลอดว่ากูรู้สึกยังไงกับมึง”
“มึงไม่ได้รักกูขนาดนั้นหรอก มึงแค่ยังไม่เจอผู้หญิงที่ใช่สำหรับมึง”
“มึงพูดออกมาได้ยังไงว่ากูไม่รักมึง ที่ผ่านมากูดูแลปกป้องมึง ใครรังแกมึงกูก็ไม่เคยปล่อยผ่าน จัดการให้มึงตลอด กูต้องทำยังไงวะมึงถึงจะยอมรับว่ากูแม่งโคตรรักมึงฉิบหาย”
“กูว่ามึงเมามากแล้วนะไท”
“กูไม่ได้เมา” เสียงของผมเริ่มสั่นเครือ ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยถูกปฏิเสธเลย ผมคิดว่าเมย์จะรู้สึกแบบเดียวกับผม แต่จริง ๆ แล้ว ผมคงคิดไปเองฝ่ายเดียว
“มึงเมามากแล้วไปนอนดีกว่านะ ม๊ะ...เดี๋ยวกูพาไปนอน” เมย์เข้ามาประคองตัวผม แต่ผมกลับสะบัดมือเธอออกไปตามนิสัยเอาแต่ใจ
“ถ้ามึงไม่รู้สึกอะไรกับกูก็ไม่ต้องมายุ่ง กลับคอนโดมึงไปเลยไป”
“อย่าดื้อได้ไหมไท เอาแต่ใจอีกแล้วนะ ไปนอนอย่าให้ต้องใช้กำลัง” เมย์เข้ามาประคองตัวผมอีกครั้ง แต่ผมจับดึงข้อมือเล็กลากออกไปจากห้องแทน ไม่รักก็ไม่ต้องมาใส่ใจกันดิ
“กลับคอนโดมึงไปเลย”
“ประสาทหรือไง กูจะกลับยังไงกูนั่งรถมากับมึง”
“เรื่องของมึง คนอย่างมึงนะเมย์ถ้าไม่มีกูค่อยคุ้มหัว มึงอยู่เชิดหน้าชูตาไม่ได้จนถึงทุกวันนี้หรอก”
ว่าจบ ผมก็ดึงลูกบิดหวังจะปิดประตู
“ไอ้ไทอย่า... ไอ้ไทมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน!” ทั้งที่เมย์พยายามจะพูดคุยกับผมต่อ แต่ผมก็ดึงประตูปิดใส่หน้าเธออย่างไม่ไยดี
ผมยืนพิงประตูด้วยอารมณ์คุกรุ่น แม้จะไม่ได้ยินเสียงคนข้างนอกเล็ดลอดเข้ามา แต่ก็รับรู้ถึงแรงสั่นสะเทือนเบา ๆ ที่เมย์พยายามทุบให้ผมออกไปคุยกับเธอซ้ำ ๆ
ผมรู้ว่าผมงี่เง่าเอาแต่ใจ ผมก็เป็นของผมแบบนี้มาตั้งแต่เกิดแล้ว ในเมื่อเมย์ไม่รักทำไมผมจะต้องง้อเธอด้วย
แกร็ก!
ผมบิดประตูห้องออกไปหาเมย์เพื่อขอโทษเธอ ผมคิดว่าผมควรใจเย็นและรับฟังเธอมากกว่านี้ ความสัมพันธ์ระหว่างเรามันยังเดินหน้าไปได้ เพียงแค่ผมอดทนพยายามและเดินหน้าจีบเธออย่างจริงใจ แต่ว่า…
เมย์ไม่ได้ยืนรอผมอยู่หน้าห้องแล้ว เธอเดินจากไปกับผู้ชายอีกคนโดยไม่แม้จะหันกลับมามองผมด้วยซ้ำ ทั้งที่ผมก็โกรธเธออยู่แท้ ๆ แต่เธอกลับเลือกไปมีความสุขกับผู้ชายคนอื่นอย่างลอยหน้าลอยตา
ผมกำหมัดด้วยความโกรธแค้น เมย์ไม่ได้แคร์ผมขนาดนั้น มีแต่ผมที่แคร์เธอมาตลอด
“อ๊ากกกก!” ผมระเบิดเสียงร้องออกมาพร้อมทุบกำหมัดเข้าที่กำแพงห้องน้ำซ้ำ ๆ หลายครั้งจนเกิดบาดแผลฉกรรจ์ที่หลังมือ
สายธารน้ำเย็นที่ไหลออกมาจากฝักบัวกระทบผิวกายไม่ได้ช่วยให้อารมณ์ที่พลุกพล่านเบาบางลงเลยสักนิด ใจของผมมันร้อนเป็นไฟ ไม่ใช่เพราะโกรธแค้นที่เธอไม่รัก แต่โกรธแค้นที่เธอไม่แคร์ความรู้สึกของผมเลยต่างหาก
ที่ผ่านมาความรักของผมมันไม่เคยมีค่าอะไรกับเมย์เลย
.
.
.
.
.
ตอนแรกมาแล้วค๊าบบบ
ฝากเฮียไทคนเอาแต่ใจด้วยเน้อ
คอมเมนท์พูดคุยกันนะค๊าบ เยิฟ ๆ
- Writer
