ตอนนั้นป้าช้อยรู้สึกโกรธลุงเข้มอยู่ในใจเหมือนกัน ที่เห็นจำปาเจ็บ ทั้งที่ก็อุตส่าห์กำชับกำชาเอาไว้ว่าอย่ารุนแรงจนทำให้จำปาถึงกับช้ำ แต่ก็อย่างว่า… ลุงเข้มไม่เคยพบเจอของใครเหมือนอย่างของจำปา พอได้โอกาสแกก็เลยจัดหนักอย่างที่เห็น
“จากนี้ฉันกับลุงเข้มจะมองหน้ากันไม่ติด…แกไม่ปราณีฉันเลย ทำจนฉันช้ำไปทั้งตัว”
จำปาทำท่าคล้ายจะสะอื้น รู้สึกกระดากที่จะต้องเจอหน้ากันอย่างหลีกเลี่ยงได้ยาก ตราบใดที่บ้านเช่ายังอยู่ติดกัน
“เออน่ะ… มันผ่านไปแล้ว อย่าให้เรื่องขี้ประติ๋วกลายเป็นเป็นเรื่องใหญ่ เลิกเศร้าโศกเสียทีเถอะ คิดว่าทำบุญทำทานให้ตาเข้มก็แล้วกัน แล้วไอ้นั่นของผู้หญิงมันไม่ได้ใช้งานได้ครั้งเดียวซะเมื่อไหร่”
ป้าช้อยส่งสายตาค้อนขวับให้จำปาด้วยความลืมตัว นึกก่นด่าอยู่ในใจว่า ‘อีตอแหล’ เพราะว่าแกมั่นใจในของดีที่ลุงเข้มมีมาแต่กำเนิด ลองได้เจอเข้าไปสักที… มีหรือที่จำปาจะไม่ติดใจ?
ที่ป้าช้อยรู้ ก็เพราะว่
