ฉันขยับข้อมือที่ถูกมัด ดิ้นให้ตัวเองหลุดพันธการ เมื่อได้ยินเสียงโคร่มครามดังออกมาจากหน้าบ้าน และเสียงฝีเท้าที่เหยียบพื้นไม้ แกร๊ก..แกร๊ก เข้ามา...
มีคนมา..แต่ทำไมไอ้พี่เกมส์ไม่รู้สึกตะหงิดใจเลยนะ! ทำไมยังนั่งอยู่ และมองฉันด้วยความสะใจแบบนี้
"ชอบเวลานี้ชิบหายเลยว่ะ เวลาแห่งความเจ็บปวด "
ฉันส่ายหน้ารัว พยายามหุบขาที่มือใหญ่กำลังล้วงเข้าไปใต้กระโปรง ก่อนที่พี่เกมส์จะรีบจับขอบเพนตี้ฉันกระชากลง พรึบ!! จนฉันรีบไขว้ขาไว้
"อย่า.. ฮึกๆ อย่าทำ"
"เล่นตัวทำไม? พี่ทำอันติงเพราะความรัก ไม่เหมือนมันสักหน่อย.."
ไอ้พี่เกมส์พูด..แล้วลูบเบาๆตามแก้มที่แดงเป็นริ้วๆของฉัน เดี๋ยวเขาก็สบถด่า เดี๋ยวเขาก็พูดจาดี
จนตอนนี้ฉันตามอารมณ์ไม่ทันแล้ว
"ถ้าปล่อยกูไปมึงรอด..ถ้าทำกูมึงตาย ชีวิตเดียวของมึง การศึกษามึง อาชีพมึง..มึงเลือกเอาอิพี่เกมส์>[]ปัง!! เสียงปืนดังขึ้นมาหนึ่งนัด
ร่างใหญ่ที่โน้มทับชะงัก มือหนา
