ฉันยกยิ้มที่มุมปาก ความรู้สึกเกลียดพุ่งทยานขึ้นมาทันที ยังมีหน้ามาถาม ยังมีหน้ามาสนใจ วันนั้นตัวเองทำอะไรไว้ จำไม่ได้เหรอ?
"ฉันทำแท้งออกไปแล้ว " ฉันตอบเรียบๆกดเสียงตัวเองทุ้มต่ำจนอันอันหันมอง แต่เมื่อลูกสาวจะถามและหันไปเห็นพ่อ ฉันก็รีบขยับบังทันที
"ทำไมเธอใจร้ายแบบนี้วะ เธอฆ่าลูกตัวเอง!?"
ฉันพ่นลมหายใจออกมา เหอะ..เบาๆ แล้วเหลือบขึ้นมองคนที่ยืนอยู่ด้วยหางตา
โถ่อีพ่อพระ! แล้วที่แกทำกับลูกตัวเองล่ะ!! แกไม่ใจร้ายเหรอ!
"นายไม่มีสิทธิมาว่าฉัน และช่วยไสหัวออกไปไกลๆ เดี๋ยวฉันกินข้าวไม่ลง-_-"
"เวรชิบ" ลีอองสบถ แต่ฉันไม่สนใจ..นั่งมองตรงไปที่พนักงานที่กำลังยกถาดอาหารมาเสริฟ์ จนเขาพูดขึ้นมาอีกครั้งว่า
"ฉันอยากรู้นัก..ว่าเวรกรรมจะตามสนองเธอเมื่อไหร่"
ได้ยินประโยคนั้นเข้าไป ลมหายใจของฉันมันก็ถี่ขึ้นๆ พร้อมกับหัวใจที่เต้นตึกๆไม่เป็นจังหวะ ใบหน้าร้อนผ่าวๆราวกับเลือดกำลังสูบฉีดขึ้นหน้า
และฉันก็ไม
