ความเจ็บปวดที่ฉันประสบพบเจอ...มันไม่ได้ผ่านไปง่ายๆเลย
ฉันฝืนยิ้มทุกวัน และเศร้าทุกครั้งที่อยู่คนเดียว แม้พี่เกมส์กับมะนาวจะดีกับฉันมาก คอยเป็นห่วงเป็นใย ซื้อขนมซื้อของบำรุงมาให้ไม่ขาด
แต่ฉันก็ยังรู้สึกขาดอะไรบางอย่างอยู่ดี...
ขาดพ่อของลูก...ขาดความมั่นใจในการใช้ชีวิต เพราะนี่มันคือความผิดพลาดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของฉัน
ทำไมฉันถึงโชคร้ายนัก...คิดว่าตัวเองสวย รวย เก่ง พร้อมทุกอย่างแล้วนะ แต่มาพังไม่เป็นท่าเพราะตัณหาราคะตัวเอง
ฉันบ่นกับตัวเองในใจขณะที่นั่งกินนมกล่องที่โรงอาหาร วันนี้เป็นวันเบื่อๆอีกวัน...และเป็นวันที่ลีอองเขาหายไปเหมือนเคยๆ
ก็นั่นแหละ..ตั้งแต่วันที่เขายืนกรานจะไม่รับผิดชอบ เราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย เขาไม่ได้สืบหาความจริงจากฉัน และเฟสฉันก็บล็อกเหมือนเดิม
มันคงจบแล้ว...ต่อไปนี้ฉันคือซิงเกิ้ลมัมอย่างเต็มตัว
"อันติง ผลเลือดออกแล้วนะ"
ฉันหลุดออกจากภวังค์ แล้วรีบปรับสีหน้ากลับมา
