กลับมาถึงบ้าน..ทั้งคืนฉันก็นอนไม่หลับ ความรู้สึกมันเหมือนฉันไม่มั่นใจ ว่าลีอองเขาจะตอบกลับมาแบบไหน เพราะดูจากที่เขาหายไป จากที่เขาบล็อกทุกอย่างของฉัน แนวโน้มที่จะรับผิดชอบกัน
มันแทบไม่มีเลย
จนสายๆของอีกวันที่ฉันมีพลังงานแค่น้อยนิด ฉันก็ขับรถตามแผนที่หลังนามบัตรไปที่บ่อนของลีออง หลงบ้างเบลอบ้าง เพราะบ่อนนี้ไม่มีใครปักหมุดเลย หนำซ้ำมันยังอยู่ในซอยเล็กซอยน้อย ที่ฉันต้องลัดเลาะเข้าไปอีกด้วย
แต่พอมาถึงที่หมายที่แน่ชัด..ฉันก็ต้องตกใจ ข้างนอกดูเผินๆคือโกดังสินค้า แต่ข้างในอลังการราวกับคนละโลก เพราะมันคือบ่อนชั้นดีของคนมีระดับ!
ก้าวแรกที่เข้ามา..มีเครื่องแสกนโลหะหรืออาวุธ มีแอลกอฮอล์เจล มีเครื่องวัดอุณหภูมิที่ใช้ๆกันในสนามบิน แถมทางเข้าเป็นอุโมงค์บุกำมะหยี่สีน้ำเงิน..เล่นไฟส่องตามพื้นเป็นลายมังกร
ส่วนตรงนั้นแจกันก็แพง รูปก็แพง โอ้ย!~เอาเป็นว่าของในนี้แพงทุกชิ้น และถ้าบ่อนไม่ปิด..ฉันคงไม่มีโอก
