อุ้มรักมาเฟีย (25+)

อันติง | ว่าที่คนไข้คนนี้..เป็นมาเฟีย

"ฉันไม่ได้อยากให้นายเป็นของฉัน หยุดเสนอตัวให้ฉันสักที!"

"แล้วถ้าฉันไม่เป็นของเธอ..เราจะทดลองการรักษายังไงล่ะ"

"ก็ฉันจะไม่รักษาไง>[]พรึบ!

"เธอห้ามไปไหนทั้งนั้น เธอเป็นคนเดียวที่ช่วยฉันได้!"

"หมอเฉพาะทางในประเทศไทยมีตั้งหลายคน ถ้ากลัวเรื่องเเดงบินไปต่างประเทศก็ได้ ทำไมต้องฉัน! ฉันไม่เอาหรอก ไม่มีทาง ฉันจะไม่มีวันทำอะไรให้นายอีก ตั้งแต่เรื่องชันสูตรแล้วนะ มันไม่ใช่เรื่องของฉันเลย>[]'การรักษา' แต่ทำไม..ฉันต้องรู้สึกว่ามันเป็นการรักษาที่วัดใจฉันมาก และฉันจะทำได้มั้ยนะ?เพราะมันไม่ง่ายเลย ที่จะเพิกเฉยกับใบหน้าหล่อๆและหุ่นล่ำๆของลีออง

แล้วยิ่งตรงนั้น อย่างที่บอก.. ถึงมันจะหลับไหล แต่ความอลังการนั้นใหญ่กว่าดิลโด้ที่ฉันจับอีก

เฮือก ~ ทำไมคิดๆแล้วแสบจมูกเนี่ย

ฟื้ด~! (เสียงสูดน้ำมูก)

"เฮ้ย เลืิอดกำเดาเธอไหล"

ลีอองพูดจบก็รีบสาวทิชชู่ส่งมาให้ฉันทันที ก่อนที่ฉันจะรีบเงยหน้าขึ้นมองเพดาน ส่วนมือก็เช็ดตามจมูกบ้างซับเลือดบ้าง

จนผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆฉัน..เขาหยัดลุกจากโซฟา และเดินดุ่มๆอ้อมมาก้มมองฉันจากด้านหลัง

"O,,O" หยุดนะเจ้าเลือดกำเดา หยุดนะเจ้าความคิด ถึงเขาจะหล่อ จะล่ำ จะอลังการก็เถอะ หยุด!

"เธอกำลังคิดอะไรอยู่ยัยวัว ถึงเลือดกำเดาไหลแบบนี้"

ฉันมองคนถามตาปริบๆ อีกแล้วเหรอเนี่ย..ฉันต้องเงยหน้าคุยกับเขาอีกแล้ว ไม่ชอบแบบนี้เลย..

"มะ..ไม่เลย ไม่ได้คิดอะไรสักนิด สงสัยเส้นเลือดฝอยในจมูกฉันแตก"

ใจเย็นๆอันติง ห้ามให้เขารู้เด็ดขาด..ว่าหล่อนกำลังจินตนาการความล่ำของเขา

ขณะที่ฉันพยายามหักห้ามใจ ไม่ให้ตัวเองแสดงอาการออกมา ลีอองก็ก้มลงมาหาฉันช้าๆ ขณะที่ตาเขาเพ่งมองที่ริมฝีปาก ส่วนฉัน..ก็มองปลายคางที่เคลื่อนใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

โอ้โห...

หล่อจังเลย ฉันต้องรักษาคนไข้หล่อๆและนวดกระปู๋ให้เขาจริงๆเหรอเนี่ย

ฉันหยุดคิดไม่ได้เลยว่า ถ้า..นวดบ่อยๆฉันจะชินหรือหิวเอง

"ไง เรื่องรักษาตกลงมั้ย?"

"ขอฉันคิดดูก่อนนะ ฉันยังไม่เคยศึกษาเรื่องนี้จริงจัง กลัวรักษาผิดวิธี-///-"

ฉันตอบติดขัด และพยายามหันหน้าหลบเขา

"อืม ถ้าเธอตอบแบบนี้แสดงว่าตกลง ก็ดี..อย่าให้ฉันขู่เธอไปมากกว่านี้เลย"

เดี๋ยวนะอิคนบ้า ฉันยังไม่ได้ตอบตกลงเลย ! ฉันแค่ขอคิด

"เดี๋ยว! ฉันยังไม่ได้ตกลงสักหน่อย!"

ปึก!

"โอ้ย! " ฉันรีบปฏิเสธลีอองทันที ก่อนที่จะผงกหัวขึ้นและหน้าผากชนกับคางเขา และหลังจากนั้นเขาก็รีบกระโดดข้ามโซฟามาลูบหน้าผากฉันเบาๆ

โดยไม่สนว่าคางตัวเอง จะมีเลือดหยดติ๋งๆเลย

"โคตรซื่อบื้อ-_-" ฉันเจ็บนะ แล้วมึนด้วย แต่เขาจะไม่ดูคางตัวเองหน่อยเหรอ!

"ฉันซื่อบื้อฉันยอมรับ ตะ..แต่ คางนายแตกนะลีอองTT"

"เออดิ เธอแม่งหัวแข็งชิบ" แล้วเขาก็ลูบที่คางตัวเองจับดูเลือด ก่อนที่จะรีบดึงทิชชู่ซับมันแล้วลุกขึ้นเดินออกไปทันที

ทิ้งให้ฉันที่นั่งลูบหน้าผากตัวเองตอนนี้ มองตามหลังด้วยความงุนงง

จนนั่นแหละ..เขาเดินไปเปิดประตูบานใหญ่เข้าไปในห้อง และถ้าฉันเดานะ..ห้องนั้นมันคงเป็นห้องนอนมาสเตอร์ของเขาแน่นอน

และแล้วก็ผ่านไปประมาณสิบห้านาทีที่ฉันนั่งรอ และคลึงหน้าผากตัวเองไปด้วย ซึ่งไม่รู้ว่ารออะไร ทำไมต้องรอ อันที่จริงทางสะดวกแบบนี้ ฉันควรกลับบ้านได้แล้วนะ

พอคิดได้แบบนั้น ฉันก็ตัดสินใจลุกขึ้นจากโซฟา..แล้วหยิบกระเป๋าเตรียมเดินไปที่ประตูทางออก

แต่เมื่อก้าวเท้าไปก้าวเดียวเท่านั้น ฉันก็ต้องหยุดชะงัก...ฉุกคิดด้วยความลังเล และหันมองไปที่ประตูบานใหญ่ สลับกับประตูทางออกหลักของห้อง

ฉันทำเขาเลืิอดออก..จะไม่ช่วยอะไรหน่อยเหรอ

อีกอย่าง..ฉันเป็นกำลังจะหมอนะ อย่างน้อยๆฉันก็ควรจะฆ่าเชื้อหรือทำแผลให้เขาก่อนกลับ

"เฮ้อ~" พอตัดสินใจได้ ฉันก็ทิ้งกระเป๋าลงที่โซฟาอีกครั้ง

ก่อนจะหันกลับและเดินไปที่ห้องนอนใหญ่ ที่เปิดประตูเข้าไปมีเตียงคิงไซส์สีเทา ห้องตกแต่งสไตล์โมเดิร์นลักชูรี่ มีผนังห้องสีน้ำกรมท่า และสีไฟสีส้มนวลก็ทำให้ห้องดูขรึมน่าค้นหา

ราวกับคนออกแบบ...ต้องการให้ฉันอยากรู้จักตัวตนของเจ้าของห้อง

"ลีออง นายอยู่ไหน? เป็นอะไรรึป่าว ให้ฉันทำแผลให้มั้ย?"

ฉันถามไป และก้าวเดินไป..จนตอนนี้ไปหยุดที่หน้าห้องๆนึงที่เป็นกระจกขุ่นมัว ซึ่งข้างในมีเสียงน้ำเปิดกับเงาของใครบางคนเคลื่อนไหวอยู่

จนฉันใช้หูแนบฟัง และถามอีกครั้งว่า..

"ละ..ลีออง นายอยู่ในนี้รึป่าว?"

'อยู่ เข้ามาสิ'

แล้วฉันก็เปิดประตูกระจกนั้นเข้าไปโดยไม่ลังเล ก่อนที่จะเจอกับไอกลุ่มใหญ่..ที่ลอยออกมากระทบหน้าจังๆ

บอกเลยว่าเสี้ยววินาทีนั้น ความร้อนรุ่มมันเริ่มเร้าอารมณ์ฉันขึ้นมา..

จนฉันตัดสินใจเดินช้าๆเข้าไปในห้องน้ำ และเปิดม่านออก

พรึบ!

ใช่..ไอสีขาวลอยฟุ้ง ลีอองเขาเปลือยทั้งตัวและใช้สองแขนค้ำขอบอ่าง เขาเงยหน้าขึ้นรับความอุ่นของน้ำ โดยไม่สนใจฉัน ที่ยืนไล่มองตามเรือนร่างเปลือยๆของเขาเลย

และฉัน..ก็ไม่รู้ว่าทำไมกัน ตัวเองถึงละสายตาออกจากลำรักใต้น้ำนั้นไม่ได้

ซึ่งมันไม่เปลี่ยน...มันยังหลับอยู่ แต่อารมณ์ฉัน..มันหวนคิดถึงวันนั้นในห้องน้ำ

หมอกขาวๆไออุ่นๆทำฉันนึกถึงความรู้สึกที่ตัวเองกำลังร้อนเร่า และมอบความกระสันซ่านแผดเผา กับตัวเองใต้ฝักบัว..

"ละ..ลีออง" ฉันเรียกเขาเสียงแหบแห้ง ก่อนจะกลืนน้ำลายลงไปเลี้ยงคอที่แห้งผาด อึก ใหญ่

"หืม..มีอะไร?" เขาขานตอบ ขณะที่ยังหลับตาพริ้ม จนฉันค่อยๆข่มตาหลับอีก ไม่ให้ตัวเองรู้สึกไปมากกว่านี้

แค่คิดก็ทุเรศ แค่คิดก็ดูไร้ยางอาย..อย่านะอันติง อย่าคิดถึงวันนั้นของเธอ! มันไม่เหมือนกัน..

อย่า!...

"ฉันตัดสินใจแล้ว ฉัน..จะลองรักษานายดู-////-"

"อืม..งั้นเริ่มวันนี้เลย แล้วฉันจะทำให้เธอรู้..ว่าฉันคุ้มค่ากับการรักษาแค่ไหน"