โคโยตี้ค่ะพี่

บทที่ 11.

​

SAENDI TALK.

เช้า. . .

เราค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา ความรู้สึกแรกคือปวดเมื่อยไปหมดทั้งตัว เราหันไปมองข้างๆตอนนี้เสี่ยปลื้มมันนอนหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข

สบายเลยเนอะ มีกูเนี่ยลำบาก เมื่อคืนก็แทบจะไม่ได้นอนเลยด้วยซ้ำ

"เหี้ย !"

เราร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าวันนี้มีเรียนเช้า

ตาย !

ตายแน่กู มีเรียนตอนเก้าโมง แต่นี่มันแปดโมงแล้ว เท่านั้นแหล่ะอีแสนดีสปริงตัวขึ้นมานั่งอย่างไวแล้วทำท่าจะลุกขึ้น แต่เสี่ยปลื้มมันดันหันมากอดเอวเราไว้แน่น ส่วนอีกมือมันก็เอื้อมมาบีบขยำหน้าอกเราเบาๆ

"จะไปไหน?"

มันถามแต่ยังไม่ยอมลืมตา ก่อนจะเอาหน้ามาซุกแถวเอวเราแล้วพรมจูบมาตามหน้าท้อง อีเสี่ยกูจั๊กจี้เหอะ

"ปล่อยเลยเสี่ยกูต้องไปแล้ว"

เราบอกและพยายามแกะมือไม้กำลังที่รุ่มร่ามออก และแน่นอนว่าเสี่ยมันไม่ยอมปล่อยแถมยังกอดแน่นมากกว่าเดิมอีก

"มึงจะไปไหน กูไม่ให้ไป มึงต้องอยู่กับกู"

"กูอยู่ไม่ได้ กูมีเรียนเช้า ให้กูไปเรียนก่อน"

"มึงว่าไงนะ?"

เสี่ยปลื้มมันเงยหน้าขึ้นมาถาม สีหน้ามันบ่งบอกว่างงมาก

"กูมีเรียนเช้า"

เราทวนให้เสี่ยฟังอีกครั้งช้าๆชัด คราวนี้เสี่ยมันดีดตัวแล้วลุกขึ้นมานั่งจ้องเรา แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยเราออกจากอ้อมแขนอยู่ดี

"มึงยังเรียนอยู่ !?"

มันถามอีก และเราก็พยักหน้าตอบมันไป

"มึงเป็นสิ่งมีชีวิตที่มหัศจรรย์ว่ะ"

นั่นชมใช่ไหม ? ทำไมแค่อีแสนดียังเรียนอยู่มันแปลกตรงไหน?

"รู้แล้วก็ปล่อยกูสิ กูจะได้รีบไป สายแล้วเนี่ย"

เราบอกเสี่ยมันอีกครั้ง คราวนี้มันปล่อยเราทันทีพร้อมกับลุกขึ้นตามมาด้วย

"เดี๋ยวกูไปส่ง"

เราหันไปมองหน้าเสี่ยมันทันที อยากจะปฏิเสธนะ แต่มาคิดดูอีกทีให้เสี่ยมันไปส่งก็ดีเหมือนกันเพราะตอนนี้มันสายแล้ว จากนั้นต่างคนก็ต่างใส่เสื้อผ้า พอเสร็จเราก็ทำท่าจะเดินออกจากห้องไปก่อน แต่อีเสี่ยมันก็ส่งเสียงเรียกไว้อีก

"เดี๋ยว !"

"อะไรอีกเสี่ย คนยิ่งรีบๆอยู่"

เรานี่แทบจะหันไปตะคอกมันเลยเหอะ แต่ทำได้แค่พูดเสียงสูงเท่านั้น กลัวว่าถ้าเผลอตะคอกไปเดี๋ยวมันตุ๊ยท้องเอาอีก

"มึงจะออกไปทั้งชุดนี้?"

มันบอกพร้อมกับชี้นิ้วมาที่เรา

"ทำไมอ่ะ?"

เราถามอย่างสงสัย พร้อมกับก้มลงมองตัวเอง กางเกงยีนขาสั้นเสมอหู กับบราแบบสป็อต

ทำไม มันเป็นยังไง??

"มึงชอบโชว์ว่างั้น"

อีเสี่ยมันพูดประชด เราก็เลยก้มลงมองตัวเองอีกครั้งอย่างงงๆ กูชอบโชว์ตรงไหน ก็มึงลากกูมาทั้งแบบนี้ ความผิดตกอยู่ที่กูเรอะ งง??

แล้วเสี่ยปลื้มมันก็เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าพร้อมกับหยิบเสื้อสูทของมันออกมายื่นให้เรา

"ใส่ซะกูไม่อยากให้คนในคอนโดแตกตื่น"

พูดจบเสี่ยมันก็เดินออกจากห้องไปทันที ส่วนเราก็รับเสื้อสูทในมือเสี่ยมันมาถือไว้แบบงงๆ แล้วรีบเดินตามมันออกไป

แล้วเสี่ยมันก็ขับรถมาส่งเราที่หอ ตอนนี้ก็เกือบจะเก้าโมงแล้ว ชั่วโมงเรียนแรกคงไม่ทันแล้วแน่นอน

"ขอบคุณนะเสี่ย"

เราหันไปขอบคุณเสี่ยมันก่อนจะเปิดประตูแล้วลงจากรถ แต่ก็ต้องชะงักหันไปมองอีเสี่ยมันอีกครั้งเพราะตอนนี้อีเสี่ยปลื้มมันตามเราลงมาจากรถด้วย

"เสี่ย! มึงจะไปไหน?"

"ไปกับมึงไง"

"มึงจะไปทำไม?"

เราถามมันอีก ทำไมกูเริ่มเพลียใจกับมึง

"กูก็จะขึ้นไปรอมึงไง ทำไมมึงซ่อนผัวไว้รึไง !?"

โอ๊ยยยยย ! ไปกันใหญ่ กูยังไม่มีผัวโว๊ยยยย !!

"เลอะเทอะละเสี่ย นี่มันหอพักหญิงมึงเข้าไม่ได้ ถ้ามึงจะรอกูไปนั่งรอข้างหน้านู่น ไป"

เราบอกพร้อมกับชี้มือไปที่ม้าหินอ่อนหน้าหอพัก เสี่ยปลื้มมันหันไปมองตามที่มือเราชี้ แล้วหันกลับมาหาเราอีก

"มึงจะหนีกูอีกไหม?"

"กูจะหนีพ้นไหมล่ะ?"

เราถามเสี่ยมันกลับ จริงๆในหัวสมองเราคิดจะหนีอยู่ตลอดเวลาแหล่ะ แต่ไม่ใช่เวลานี้ ตอนนี้เราคิดอย่างเดียวว่าอยากจะรีบไปเรียนให้ทันเท่านั้น

"งั้นกูจะไปรอตรงนั้น เสร็จแล้วรีบลงมา"

แล้วเสี่ยมันก็เดินไปที่ม้าหินอ่อน ส่วนเราก็รีบไปที่ห้องแล้วอาบน้ำใส่เสื้อผ้า ทำเวลาให้เร็วที่สุด ทั้งอาบน้ำแต่งตัว และแต่งหน้านิดหน่อยเบาๆ เสร็จแล้วเราก็รีบลงไปหาเสี่ยมันทันที

พอลงไปถึงตรงที่เสี่ยปลื้มมันนั่งรอเราเท่านั้นแหล่ะ มองหามันแทบไม่เจอ เพราะตอนนี้รอบตัวของเสี่ยมีผู้หญิงรุมล้อมอยู่สามสี่คน เนื้อหอมไปอีก มองดีๆเหมือนแมลงวันตอมขี้ไม่มีผิด

"เสี่ย !"

เราเรียกเสี่ยปลื้มเสียงห้วน เสี่ยมันหันมามองเรารวมทั้งผู้หญิงพวกนั้นด้วย

"ยังจะไปส่งอยู่ไหม?"

เราถามแล้วก็เดินออกมาเลยไม่ได้รอฟังคำตอบจากเสี่ย เอาง่ายๆคือถ้าเสี่ยมันไม่เดินตามมานั่นก็หมายว่ามันเปลี่ยนใจไม่ไปส่งแล้วนั่นแหล่ะ

หมับ !

แล้วอีเสี่ยมันก็เดินตามมาคว้าเเขนเราไว้

"รถกูอยู่ทางนี้"

จากนั้นมันก็ลากเราไปไปยัดใส่รถ ส่วนมันก็เดินอ้อมไปประจำที่คนขับแล้วมันก็หันมายิ้มมองมาที่เราด้วยสายตาหื่นกาม

"ยิ้มอะไร?"

"เห็นชุดมึงแล้วเ****นขึ้นมาทันทีเลยว่ะ"

มันตอบยิ้มๆ แล้วมองกวาดไปทั่วร่างกายของเรา มึงนี่หื่นตลอดเวลาเลยเนอะ โรคจิตอีกต่างหาก

"หยุดคิดแล้วออกรถ กูสายแล้ว"

เราพูดจบอีเสี่ยมันก็หันไปออกรถทันที

"มึงเรียนที่ไหน?"

เสี่ยมันถาม

"มหาลัยyy"

แล้วทั้งรถก็ตกอยู่ในความเงียบ ไม่มีใครพูดอะไรอีกจนกระทั่งถึงมหาลัย เราก็เตรียมจะลงจากรถแต่คราวนี้ไม่ได้หันไปขอบคุณมันหรอก หงุดหงิด. . .

"เดี๋ยว"

". . . "

"เลิกกี่โมง"

"บ่ายสาม"

เราตอบมันเสียงห้วนไม่หันไปมองหน้ามัน

"กูจะมารับไปเก็บของ มึงต้องย้ายไปอยู่กับกู"

"กูไม่ไป"

เราพูดสวนมันทันที ยังไงก็ไม่ไปเด็ดขาด

"พ่อมึงเป็นหนี้กูลืมรึไง?"

"ไม่เกี่ยวอะไรกับกู"

เราบอกอย่างไม่แคร์ แล้วทำท่าจะลงจากรถ แต่เสี่ยปลื้มมันก็ดึงกระชากเรากลับไปหามันอย่างแรง ตอนนี้ใบหน้าของมันดูน่ากลัวมาก

"กูเริ่มจะดีกับมึงนะแสนดี หรืออยากให้กูร้าย"

อีเสี่ยมันพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน จ้องหน้าเราอย่างเอาเรื่อง

"อย่าขัดใจกู ไม่อย่างนั้นกูจะตามรังควาญมึง ครอบครัวมึง เพื่อนมึง ทุกๆที่ๆมึงไปกูจะตามไปอาละวาดแม่งให้หมด แต่ถ้ามึงตามใจกู มึงจะได้ทุกอย่างที่มึงอยากได้ เลือกเอาแล้วกันอยากได้แบบไหน"

". . . ."

SAENDI TALK.