โคโยตี้ค่ะพี่

บทที่ 6.

​

SAENDI TALK.

ประมาณเกือบๆ6โมงเย็นเรากลับมาถึงบ้านแล้วเข้าไปเก็บเสื้อผ้าและของใช้ที่จำเป็นใส่กระเป๋า เราตัดสินใจที่จะหนีไปอยู่ที่อื่นสักพัก โชคดีที่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่บ้านไม่งั้นคงต้องมาตอบคำถามดันให้ปวดหัวอีก

และที่หนีไปก็ไม่ใช่ว่ากลัวอีเสี่ยโรคจิตมันจะมาตามมาลากเราไปอีกหรอกนะ อีเสี่ยมันคงไม่มาเสียเวลาอะไรกับเราขนาดนั้น แต่ที่ต้องหนีเพราะเรากลัวว่าน้าจิตมันจะเที่ยวยกเราให้ไปขัดดอกใครต่อใครอีกน่ะสิ คงไม่ได้มีแค่อีเสี่ยคนเดียวแน่ๆที่เป็นเจ้าหนี้มัน

เราเก็บของเสร็จกำลังจะออกจากบ้าน แสงดาวก็กลับมาจากโรงเรียนพอดี บอกก่อนว่าเรากับแสงดาวไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่ สำหรับเราอ่ะไม่ได้อะไรกับน้องหรอก ยังไงก็น้อง แต่น้องนี่สิได้เชื้อแม่มันมาเต็มๆ

"จะไปไหนน่ะพี่แสนดี"

แสงดาวเอ่ยถามเราที่กำลังหิ้วกระเป๋าเดินลงบันไดมา

"พี่จะไปอยู่ที่อื่นสักพักน่ะ ช่วงนี้กิจกรรมเยอะไหนจะออกงานอีกมันไปมาลำบาก"

เราโกหกแสงดาวไป แล้วถามมันกลับแทน

"ว่าแต่เราเถอะ ทำไมพึ่งกลับบ้านโรงเรียนเลิกนานแล้วนี่"

คำถามของเราเหมือนไปจี้ถูกจุดของแสงดาวเข้าล่ะมั้ง เพราะมันหันมามองเราตาขวางทันที แถมยังพูดใส่อารมณ์อีกต่างหาก

"ไปทำรายงานบ้านเพื่อนมา พี่จะมายุ่งอะไรกับดาวเนี่ย แม่ก็ไม่ใช่ !"

"ใช่ ! อีดาวน่ะมันลูกกู มึงไม่ต้องสาระแนมายุ่งหรอกอีแสนดี"

แล้วน้าจิตก็โผล่เข้ามา จากที่คิดว่าจะไปเงียบๆก็คงไม่เงียบละ

"ลูกกูน่ะมันเด็กดี ไม่เหมือนมึงหรอก. . ."

น้าจิตมันพูดค้างไว้แค่นั้นแล้วมันก็มองเราไล่ตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างดูถูก ก่อนจะพูดต่อ

"เอาตัวเองยังไม่รอดอย่าสะเออะมาสอนลูกกู"

"แล้วที่หนูเป็นแบบนี้เพราะใครล่ะ !"

ปรี๊ดสิแบบนี้ นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นเมียพ่อกูตบคว่ำไปละ

"มึงอย่ามาเถียงกูนะอีแสนดี ! แล้วนี่มึงกลับมาทำไม คงถูกเขาเขี่ยทิ้งมาล่ะสิ"

". . . ."

เราเงียบไม่ตอบคำถามของน้าจิต ปล่อยให้มันเข้าใจว่าเราถูกเขี่ยทิ้งน่ะดีแล้ว ถ้าบอกว่าหนีมามันคงจับเราไปประเคนอีเสี่ยนั่นอีกแน่

"แล้วนี่เสี่ยเขาให้เงินมึงมาเท่าไหร่ แบ่งมาให้กูด้วย ข้าวสารก็หมด ค่าเทอมอีดาวอีก ค่าน้ำค่าไฟก็ยังไม่ได้จ่าย เอามาให้กูเลย"

น้าจิตถามพร้อมกับแบมือตรงหน้าเรา

"จะเอาที่ไหนมาให้ หนูไปขัดดอกเขานะไม่ได้ไปขายตัวถึงจะได้มีตังค์กลับมาอ่ะ"

เราสวนกลับอย่างเริ่มหมดความอดทน เอะอะก็แบมืออย่างเดียว กูจะไปหาจากไหนมาให้นัก

"โว้ยยย ! อีโง่ !!"

น้าจิตมันตวาดเราเสียงดังพร้อมกับยกนิ้วขึ้นจิ้มมาที่หน้าผากเราแรงๆจนหน้าหงาย

"มีผัวเสี่ยรวยๆแทนที่จะเอาอกเอาใจ เสือกโง่ให้เขาเฉดหัวทิ้งมา แถมเงินยังไม่ได้สักบาท เลี้ยงมึงนี่เปลืองข้าวสุกจริงๆ มึงไปเลยนะจะไปตายที่ไหนก็ไป ไป๊ !"

น้าจิตมันก็เอ่ยปากไล่เราด้วยความโมโห ซึ่งมันเข้าทางเราพอดีเพราะเราตั้งใจที่จะไปอยู่แล้ว

"ไปอยู่แล้วไม่ต้องไล่หรอก"

เราบอกแล้วสะบัดหน้าเดินออกจากบ้านไป ไม่คิดที่จะหันไปมองบ้านที่อาศัยอยู่มาตั้งแต่เด็กนั่นอีก

บ้านที่มีแต่ความทรงจำเลวร้ายมันจะไปมีอะไรน่าจดจำ. . .

เราต่อรถเมล์ไปที่หออีแก้มแถวๆอ่อนนุช จริงๆอีแก้มมันชวนเราหลายรอบแล้วแหล่ะว่าให้เราไปอยู่กับมัน แต่เราไม่อยากรบกวนมันไงเลยปฏิเสธไป แต่มาเกิดเรื่องแบบนี้คงต้องเปลี่ยนใจไปรบกวนมันก่อน เอาไว้หาทางขยับขยายได้แล้วค่อยว่ากัน

ปัง ! ปัง ! ปัง !

ไปถึงเราก็เคาะประตูเรียกมันอยู่หน้าห้อง พักเดียวอีแก้มมันก็เปิดประตูออกมา

"แสนดี !?" มันเรียกเราพร้อมกับทำหน้างงๆ

"เออกูเอง"

เราบอกก่อนจะโยนกระเป๋าเสื้อผ้าให้มันรับไปถือไว้ แล้วเบียดตัวเข้าไปในห้อง อีแก้มมันเอื้อมมือไปปิดประตูห้องแล้วมันก็เดินตามเรามาติดๆ

"เกิดอะไรขึ้น แล้วทำไมมึงเดินแบบนั้น!?"

มันถามอย่างสงสัย สมควรที่มันจะสงสัยอยู่หรอกก็ตอนนี้เราเดินขาถ่างเพราะแสบตรงน้องสาวเรามาก อีเสี่ยมันทำเราเข็ดจนตายเลยจริงๆ

"กูขอมาอยู่ด้วยคนนะ"

เรารีบเปลี่ยนเรื่อง จะให้ตอบยังไงบอกว่าโดนข่มขืนเหรอ หึ ! ไว้พร้อมเดี๋ยวค่อยเล่า แต่คนอย่างอีแก้มมีหรือที่มันจะปล่อยผ่าน

"มึงเล่ามาเดี๋ยวนี้ถ้ายังเห็นว่ากูเป็นเพื่อน"

นั่นไง. . .

เจอประโยคนี้เข้าไป ไม่เล่าก็ไม่ได้อีก. . .

แล้วเราก็เล่าทุกอย่างให้มันฟังไปจนหมด พอเล่าจบอีแก้มก็ด่ากราดออกมาทันที

"แม่งโคตรเหี้ย ! กูนึกอยู่แล้วเชียวว่าสักวันวันต้องมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น จิตใจแม่งทำด้วยอะไรวะ กูนึกว่าแม่เล้าทีเถอะ อย่าให้กูเจอนะทั้งแม่เลี้ยงมึง ทั้งไอ้เสี่ยนั่นน่ะ กูจะ. . ."

"มึงจะอะไรอีแก้ม?"

เราถาม เมื่อเห็นมันพูดค้างไว้แค่นั้น

"กูยังนึกไม่ออก. . ."

หืมมมม ทำเหมือนมึงหล่อ. . .อีเวร. . .

"มึงมาอยู่กับกูอ่ะดีแล้ว กูชวนตั้งไม่รู้กี่ครั้งเป็นไงล่ะมึงต้องรอให้เกิดเรื่องซะก่อน"

แล้วมันก็บ่นนู่นนี่นั่นของมันไปตามประสา เราไม่สนใจคำพูดมันหรอก เพราะรู้ว่าที่มันบ่นเพราะเป็นห่วง และจะว่าไปขนาดพ่อแท้ๆยังไม่ห่วงเราเท่ามันเลย

"ขอบใจมึงมากนะอีแก้ม"

เราบอกขอบใจแล้วยิ้มให้มัน แต่อีแก้มแม่งเสือกหันมามองตาขวาง แล้วมันก็พูดในสิ่งที่ตรงดันข้ามกับการกระทำออกมา แต่เป็นคำพูดที่ทำให้เรายิ้มได้

"มึงเป็นเพื่อนกู ถ้าไม่ช่วยมึงกูจะไปช่วยหมาที่ไหนล่ะ"

คำพูดแม้ไม่สวยหรู แต่ก็รู้ว่าจริงใจ. . .

SAENDI END.