ตอนที่ 5 จะทนได้สักกี่น้ำ
1894 Words
ธารารินเปิดประตูห้องทำงานเข้ามาแต่เช้าตรู่แล้วก็ต้องถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย บนโต๊ะทำงานมีดอกกุหลาบสีชมพูอ่อนช่อโตส่งกลิ่นหอมฟุ้งเช่นเดิม
เธอเดินตรงดิ่งไปยังดอกไม้ช่อนั้น วางซองเอกสารสีน้ำตาลไว้ข้างๆ หยิบการ์ดใบสวยขึ้นมาดูก็เห็นข้อความของผู้ชายน่าขยะแขยงคนเดิมที่กำลังจะมาเป็นสามีของเธอในอีกไม่นานนี้
“ผมดีใจนะครับ ที่จะได้แต่งงานกับคุณ สัญญาว่าจะดูแลคุณให้ดีที่สุด”
CEO สาวแสนสวยเบะปาก เสียบการ์ดใบนั้นคืนที่เดิม แล้วหอบดอกไม้ช่อโตเดินตรงดิ่งไปยังถังขยะที่แม่บ้านยังไม่ยอมเพิ่มขนาดให้กับเธอเสียที ก่อนจะใช้เท้าเหยียบเพื่อเปิดฝาแล้วยัดช่อกุหลาบลงไปในถังใบนั้นให้มันเสนอหน้าชูช่อราวกับถังขยะใบน้อยเป็นแจกันทรงสวยเหมือนกับทุกวัน
ดวงตาคมกริบเบิกกว้างด้วยความตกใจ มองแผ่นหลังบอบบางของว่าที่เจ้าสาวซึ่งกำลังยืนสะกดจิตช่อดอกไม้ของเขาในถังขยะอย่างอึ้งๆ ก่อนจะยกยิ้มขำที่มุมปากพร้อมพยักหน้าน้อยๆ ด้วยความชอบใจ เห็นทีหลังจากนี้เขาคงมีเรื่องสนุกท้าทายให้ทำอีกเยอะเลย
“ผมเสียใจนะครับ น้ำริน ที่คุณทำกับดอกไม้ของผมแบบนี้”
เสียงทุ้มที่ไม่คุ้นหูดังขึ้นมาจากด้านหลัง เจ้าของห้องสะดุ้งโหยงแล้วหันกลับไปมองยังต้นเสียงทันที ก็สบตากับชายหนุ่มรูปหล่อในชุดสูทสีดำทั้งตัวนอกตัวใน นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟากลางห้อง
ดวงตากลมโตที่ตกแต่งเครื่องสำอางอย่างสวยงามเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยเมื่อมองเขาเต็มตา ผู้ชายตรงหน้าผิวพรรณขาวผ่องดูเนียนละเอียดราวกับผิวผู้หญิง ใบหน้าเรียวรูปไข่รับกับคางเหลี่ยมมนกำลังดี แถมเข้ากับผมรองทรงสั้นที่เซตทรงยุ่งเล็กน้อยตามสมัยนิยม คิ้วเข้มดกดำบนหน้าผากกว้างพอเหมาะ จมูกโด่งจัด ริมฝีปากหยักได้รูปสวยสีแดงสดราวกับผลเชอร์รี่ และจุดที่ดึงดูดเธอไว้ให้ยืนมองเขานิ่งราวกับตกอยู่ในภวังค์ คือดวงตาคมกริบดำขลับชวนใจสั่นคู่นั้น
คืนนั้น..เธอก็ว่าเขาหล่อแล้ว แต่เมื่อมาเจอกันในแสงไฟปกติแบบนี้ ต้องยอมรับเลยว่าผู้ชายคนนี้หล่อและมีเสน่ห์มาก ไม่แปลกใจเลยที่เขาจะมีผู้หญิงมากมายในชีวิต
ไม่ต่างจากเขาที่มองหญิงสาวในชุดเดรสสูทแขนยาวแบบกระโปรงสั้นสีขาว แหวกอกลงลึกจนเห็นความอวบอิ่มของวัยสาวที่เบียดกันจนชิด ตัวชุดเรียบหรูตกแต่งกระดุมสีทองทั้งบนสาบเสื้อและปลายแขน เรียวขายาวบนรองเท้าส้นสูงสีขาวยิ่งทำให้เธอดูสวยเซ็กซี่ชวนตกตะลึง
ไหนจะใบหน้าเรียวรูปไข่ขาวผ่อง ดวงตากลมโตที่เคยสบมองในคืนนั้น จมูกโด่งปลายเชิดรั้น ริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงอมชมพู ผมยาวถึงกลางหลังดัดเป็นลอนตรงปลาย ยิ่งทำให้เขาไม่อาจละสายตาไปจากเธอได้เลย
คืนนั้น..ในความมืด ก็ว่าสวยจนเขาตะลึงแล้ว วันนี้..ภายใต้แสงสว่าง เธอยิ่งสวยจนทำเอาเขาแทบลืมหายใจ
“คุณ..”
ธารารินผู้ไม่เคยตกอยู่ภายใต้มนตร์สะกดของชายใดรู้สึกตัวก่อน จึงเชิดใบหน้าสวยงามขึ้นเล็กน้อย แม้จะตกใจว่าหมอนี่มานั่งอยู่ในห้องเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ก็ปรับสีหน้าได้อย่างแนบเนียน
เพียงเสี้ยววินาที คนตัวโตก็ลุกขึ้นจากโซฟา ก้าวยาวๆ เพียงไม่กี่ก้าวก็มาหยุดยืนตรงหน้าเธอแล้ว
“สวัสดีครับ ผมว่าเรารู้จักกันนะ แค่ยังไม่เคยคุยกันเท่านั้นเอง”
“คุณปัณจธร”
“ครับ ผมปัณจธร คุณเรียกผมว่าปั้น หรือปั้นจั่นก็ได้”
“ค่ะ คุณปัณจธร คุณมาหาฉันถึงที่นี่ มีธุระอะไรหรือเปล่า”
คนตัวโตแค่นยิ้มขำ ท่าทางลูกสาวคนเดียวของเจ้าของที่ดินผืนงามอย่างคุณหนูน้ำริน จะไม่ใช่หมูในอวยอย่างที่เขาหวังจะให้เป็น
ท่าทีพยศและหยิ่งยโสนั้น มันน่าหมั่นไส้จนน่าปราบให้อยู่หมัดจริงๆ
“ถ้าไม่มีธุระ ผมมาหาว่าที่เจ้าสาวของผมไม่ได้หรือครับ”
“ต้องการอะไร พูดมาตรงๆ ไม่ต้องสร้างภาพ เพราะฉันไม่มีวันหลงกลผู้ชายอย่างคุณ”
“ผู้ชายอย่างผมมันแย่ขนาดนั้นเลยหรือครับ”
“คุณน่าจะรู้จักตัวคุณเองดีที่สุดนะ ไม่เห็นต้องมาถามฉันเลย รีบพูดธุระของคุณมา ฉันมีงานต้องทำ”
“ไม่คิดจะเชิญผมนั่งหน่อยเหรอครับ”
“ไม่ค่ะ เราคงไม่มีความจำเป็นต้องคุยกันนาน รีบคุย รีบจบ รีบไป และหวังว่าเราจะไม่ต้องมาพบเจอหน้ากันอีก”
“คุณเป็นคนตรงๆ ดีนะครับ”
“ค่ะ ฉันเสแสร้งไม่เป็น”
“ดีครับ งั้นเราคงตกลงอะไรกันง่ายหน่อย คุณรู้ใช่ไหมว่าผมอยากได้ที่ดินของพ่อคุณมาก แต่ท่านไม่ยอมขายให้ ท่านจะยกให้ผมต่อเมื่อเราแต่งงานกันและทำตามเงื่อนไขในพินัยกรรมได้ คือเราต้องมีลูกกัน คุณยินดีแต่งงานกับผมหรือเปล่า”
“ฉันไม่ยินดีแต่งงานกับคุณ แต่ฉันต้องการทำให้พ่อสบายใจ ก่อนที่ท่าน..จะไป”
ท้ายเสียงสั่นเล็กน้อย ทั้งดวงตาคู่สวยยังไหววูบจนเขาสัมผัสได้
“ที่จริงคุณไม่ควรยอมรับข้อตกลงบ้าๆ นี่แต่แรก ว่างนักหรือไง ถึงมาแต่งงานกับผู้หญิงเพื่อที่ดิน”
“ผมไม่ได้ว่าง แต่ผมทำได้ทุกอย่างเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ผมต้องการ เดี๋ยวอยู่ด้วยกันไปคุณก็รู้”
“ที่ดินมีเยอะแยะ ทำไมต้องมาอยากได้ที่ที่เขาไม่อยากขาย”
“ของดีที่สุด ใครๆ ก็อยากครอบครอง และแน่นอนว่ามันก็คงจะยากหน่อยเป็นธรรมดา ซึ่งผมไม่เกี่ยงในวิธีการที่จะได้มันมา”
“ไร้ยางอายที่สุด”
“ผมไม่รู้สึกหรอกนะ อยากพูดอะไรก็พูดเลยครับน้ำริน”
คนรูปหล่อใช้มือทั้งสองข้างล้วงกระเป๋ากางเกง ยืนผ่อนคลายด้วยท่วงท่าสบายๆ มองเธอด้วยใบหน้านิ่งเฉย ดวงตาคมกริบไร้ความรู้สึก
“ถ้าคุณไม่มาอยากได้ที่ดินผืนนี้ พ่อฉันคงไม่คิดวิธีบ้าๆ แบบนี้มาหรอก ฉันอยากให้คุณถอนตัวไปซะ ถ้าเป็นไปได้”
“เสียใจที่ต้องบอกคุณตรงๆ ว่ามันเป็นไปไม่ได้ ทำใจซะเถอะ คุณรักพ่อคุณมากนี่ ทำให้ท่านสบายใจก่อนที่ท่านจะจากไป เรื่องแค่นี้ไม่เห็นยาก หรือคุณหนูน้ำรินคนสวยมีแฟนอยู่แล้วครับ”
“มันเรื่องของฉัน คุณเองก็มีผู้หญิงตั้งเยอะ”
“ผมไม่มีแฟน ไม่เคยมี”
“หึ ไม่มีแฟน แต่เมียทั่วบ้านทั่วเมือง”
“ผู้หญิงที่แค่นอนด้วย ไม่เรียกว่าเมียหรอกนะครับ แต่อย่างคุณนี่สิ ที่จะต้องเรียกว่าเมีย”
“ทุเรศ ฉันขยะแขยง คุณยอมแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักได้ยังไง ฉันทำใจไม่ได้หรอกนะ”
“ขนาดทำใจไม่ได้ แต่คุณก็ยอมรับปากแต่งงานกับผมอยู่ดี ไม่ต้องกลัวหรอกนะ แต่งงานกับผมมันไม่ได้แย่ขนาดนั้นหรอก เรื่องบนเตียง ผมทำให้คุณมีความสุขได้ไม่น้อยกว่าผู้ชายคนอื่นในชีวิตคุณหรอกครับ”
“สกปรก”
“ผมป้องกันทุกครั้ง ไม่มีโรค เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปตรวจให้อีกรอบก็ได้ เพื่อความสบายใจ”
“นี่ยังไงคุณก็จะแต่งงานกับฉันให้ได้ใช่ไหม ไม่เข้าใจหรือไง ว่าฉันไม่อยากแต่งงานด้วย ไปยกเลิกกับพ่อฉันซะ”
ในเมื่อเธอไม่สามารถทำให้ท่านผิดหวังได้ คงจะดีกว่าถ้าเขาเป็นคนขอยกเลิกงานแต่งงานและไม่ต้องการที่ดินผืนนี้อีก เดี๋ยวเธอจะหาวิธีอื่นเอาเอง เพื่อให้พ่อของเธอสบายใจและมั่นใจว่าท่านจากไปได้โดยไม่ต้องเป็นห่วงเธอ
“ถ้าพ่อคุณรู้ว่าคุณมาล็อบบี้ให้ผมผิดคำสัญญากับท่านแบบนี้ ท่านคงเสียใจมากนะครับ ที่คุณไม่ได้รักท่านจริงอย่างที่ปากว่า”
“นี่คุณจะเอาเรื่องนี้ไปฟ้องพ่อฉันเหรอ”
“หึหึ ผมไม่ฟ้องหรอกครับ แค่ไปอธิบายให้ท่านเข้าใจในตัวผมเท่านั้นเอง ว่าผมพร้อมทำตามที่ท่านต้องการทุกอย่าง แต่ที่งานแต่งงานมันไม่เกิดขึ้นตามที่ท่านต้องการ เพราะลูกสาวของท่านไม่ได้รักท่านมากพออย่างที่ปากพูด เลยยอมเสียสละความสุขส่วนตัวเพื่อท่านไม่ได้”
คนตัวบางก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว เชิดหน้าขึ้นมองคนที่ตัวสูงกว่าเธอค่อนข้างเยอะด้วยแววตาที่แสดงถึงความเกลียดชังอย่างไม่มีปิดบัง
“มันจะมากเกินไปแล้วนะ คุณนี่มันทุเรศที่สุด ถ้ายังยืนยันที่จะแต่งงานกับฉันเพื่อที่ดิน ก็ขอให้รู้เอาไว้ว่าฉันจะไม่มีวันยอมมีลูกกับคุณ อย่าหวังว่าจะมาแตะต้องตัวฉัน และอย่าหวังว่าจะใช้ลูกของฉันเป็นเครื่องมือให้คุณได้ที่ดินของฉันไป ฉันจะทำให้คุณทนไม่ได้ จนขอหย่ากับฉันเลย คอยดูสิ”
“ถ้าคิดว่าทำได้ ก็ลองดูครับ”
เขาขยับตัวเข้าหาเธออีกก้าว โน้มใบหน้าหล่อเหลาลงมาหาเธอเล็กน้อย จนตอนนี้ใบหน้าของคนทั้งสองห่างกันไม่กี่คืบเท่านั้น
เธอจ้องสบตากับเขาอย่างไม่มีเลี่ยงหลบ ผู้ชายเจ้าเล่ห์ไร้ยางอาย อย่าฝันว่าชาตินี้เขาจะได้ที่ดินของพ่อเธอไป มาคอยดูกันว่า ถ้าที่ดินมรดกผืนงามไม่มีวันตกไปเป็นชื่อของเขา คนอย่างเขาจะทนอยู่กับเธอได้สักกี่น้ำ
“รู้เอาไว้..ว่าฉันไม่มีวันยอมให้พินัยกรรมสมบูรณ์ ถ้าชาตินี้ที่ดินผืนนั้นไม่มีวันเป็นของคุณ อยากรู้นักว่าผู้ชายไร้ยางอายอย่างคุณ จะทนอยู่กับฉันได้สักกี่น้ำ”
ดวงตาคมกริบวาบขึ้น ก่อนจะก้มลงมาอีกนิดแล้วกระซิบเสียงแหบพร่าจนเธอขนลุกซู่
“กี่น้ำเหรอ นับให้ไหวแล้วกัน”
“ไอ้บ้า”
เธอออกแรงผลักหน้าอกแกร่ง แต่เขากลับก้าวเดินหน้าอย่างคุกคาม ต้อนจนแผ่นหลังบอบบางชิดกับผนังไร้ทางหนี หนำซ้ำเขายังรวบข้อมือทั้งสองข้างของเธอตรึงไว้ที่ผนังห้องเย็นเยียบ แล้วก้มลงมาสูดกลิ่นหอมหวานจากซอกคอขาวผ่องที่เขาเคยได้กลิ่นมาแล้วครั้งหนึ่ง
“ปล่อยนะ”
“ดูไม่เห็นจะเก่งเหมือนเมื่อกี้เลยนะครับ แค่นี้คุณก็หนีผมไม่พ้นแล้ว เอาอะไรมาคิดว่าคุณจะรอดเงื้อมมือผมไปได้”
“แน่จริงอย่าใช้กำลังสิ”
“หึหึ คุณคงลืมไปแล้ว ว่าว่าที่สามีของคุณเป็นคนที่อยากได้อะไรก็ต้องได้ โดยที่ไม่เกี่ยงวิธีด้วยสิ”
- Writer
