หมับ!
“อ๊ะ อื้อ! อยะ อย่ากัดรุ้งสิคะ”
โดนรวบไปนั่งอยู่บนตักไม่พอ ยังถูกมือหนาแหวกสาบเสื้อบริเวณไหล่ลง ฟันซี่คมกัดลงจนรู้สึกเจ็บ ไม่ได้มากมายนัก แต่ก็พาลให้รู้สึกบางอย่างขึ้นมาอีก
“เรื่องเงินค่าจ้างผมรับผิดชอบเอง คุณจะเอาเท่าไหร่ หืม?”
เป่าลมใส่หลังหูเล็ก รู้ดีว่าบริเวณนี้ เป็นจุดที่ไวต่อความรู้สึกมากที่สุด และเขาชอบที่จะทำให้เธอรู้สึก เวลาร่างกายเธอตอบสนอง มันน่ารัก น่าขย้ำมาก
“คือ รุ้งเอาเท่าที่พี่สายน้ำเสนอให้ก็พอค่ะ”
“ทำไหร่ละ หืม?”
แม้จะขัดใจคนในอ้อมค้อม แต่เขาเข้าใจว่าเธอเป็นแบบนี้ และมันเป็นข้อดีมากกกว่าข้อเสีย ถ้าหากเป็นผู้หญิงคนอื่น คงพูดจำนวนเงินที่ต้องการออกมาแล้ว เธอเป็นแบบนี้ก็ดีแล้วแหละ ค่อยๆเรียนรู้กันไป เขาจะเป็นคนทำให้เธอเติบโตมากกว่านี้เอง
“สามหมื่นค่ะ”
“เยอะเหมือนกันนะเนี่ย ผมรู้สึกไม่คุ้มเลย เมื่อคืนมีแต่ผมที่เป็นคนทำ”
“ไม่ใช่นะคะ งานรุ้งไม่ใช่การทำเรื่องอย
