รักต้องเลือก

ตอนที่7 มื้อเช้า

“ขอบคุณสำหรับข้าวเย็นนะคะ” พอเดินมาถึงหน้าห้องของฉัน ฉันก็ไม่ลืมหันไปบอกท่านประธานที่เคารพอีกครั้ง อ้อไม่ต้องคิดว่าคุณติณณภพมาส่งฉันถึงหน้าห้องหรอกนะ แต่เพราะว่าห้องเราอยู่ตรงข้ามกันต่างหากล่ะ

“แค่ตั้งใจทำงานก็พอ” คุณติณณภพตอบกลับมา ซึ่งแน่นอนว่าปกติฉันไม่ได้ขี้เกียจ

“ฉันก็ตั้งใจทำงานให้คุณทุกวันอยู่แล้ว ไม่เคยอู้ ไม่เคยบ่น ไม่เคยงอแงด้วย” ฉันบอกออกไปตามตรง ถึงจะมีเลิกดึก เข้างานก่อนเวลา แต่สวัสดิการที่ได้มันหักลบกันได้ ไหนจะสวัสดิการเสริมได้อยู่ห้องหรูๆ กินอาหารฟรีเกือบทุกวัน มีรถไปรับไปส่งทุกวันอีก

“แบบนี้ต้องให้คนอื่นชมหรือเปล่า” คุณติณณภพพูดออกมากวนๆ จะอะไรล่ะก็เค้าหาว่าฉันหลงตัวเองชมตัวเองน่ะสิ

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันไม่อยากได้คำชมจากใคร แค่บอกให้ท่านประธานที่เคารพรับรู้ว่าฉันตั้งใจทำงานให้คุณแค่นั้นฉันก็สบายใจแล้ว” ฉันตอบกลับอย่างสบายๆ ก็ไม่ได้อยากได้คำชมจากใครจริงๆเรารู้ตัวเราเองก็พอแล้ว

“หึ เข้านอนได้แล้ว” คุณติณณภพส่ายหัวให้ก่อนจะพูดออกมา

“ค่ะ ฝันดีนะคะท่านประธาน”

“อืม ฝันดี” คุณติณภพพูดก่อนจะหมุนตัวไปห้องตัวเอง ฉันก็หันตัวเข้าห้องตัวเองไม่ต่างกัน

หลังจากเข้าห้องมาฉันก็เข้าไปอาบน้ำ ไม่นานก็ออกมาด้วยผ้าขนหนูผืนเดียวอย่างเคยตัวเลือกชุดนอนมาใส่และทิ้งตัวนอนเล่นบนเตียงที่นุ่มด้วยความเหนื่อยล้า แต่แทนที่จะได้นอนหลับกลับนอนคิดถึงรอยยิ้มของใครบางคนที่อยู่ห้องตรงข้าม

“ถ้าคุณยังทำแบบนี้ต่อไปฉันต้องคิดกับคุณมากกว่าเจ้านายลูกน้องแน่ๆเลย” จะว่าฉันใจง่ายหรือคิดเกินตัวฉันก็ไม่เถียงหรอก แต่จะให้ฉันคิดยังไงล่ะก็พี่ดาวเดือนที่ทำงานกับคุณติณณภพมาตั้งกี่ปียังบอกว่าเค้าเข้มงวดกับการทำงานมากๆ แต่จนตอนนี้ฉันยังไม่เห็นความเข้มงวดที่แสดงออกมาให้ฉันเห็นเลย ฉันไม่ได้หมายความว่าเค้าทำงานเล่นๆนะ แต่หมายถึงว่าเข้มงวดจนไม่มีพูดเล่นหรือคุยอะไรนอกเหนือจากเรื่องงานแบบนี้ แต่ทั้งหมดมันไม่ใช่ไง ฉันกลับเห็นว่าเค้ายิ้มตลอดเวลาด้วย

แล้วไหนจะการดูแลเอาใจใส่ฉันทั้งไปทำงานด้วยกัน กลับด้วยกันเกือบทุกวันถ้าเค้าไม่ได้กลับบ้าน แถมวันไหนกลับด้วยกันก็จะต้องไปกินข้าวก่อนกลับห้องตลอดด้วย ส่วนตอนเช้าก็เหมือนกัน คุณติณณภพจะมาฝากท้องที่ห้องฉันทุกวันที่เค้ากลับมานอนคอนโด

ไหนจะความใกล้ชิดที่เค้าทำเหมือนไม่ใช่ลูกน้องกับเจ้านาย แบบนี้จะไม่ให้ฉันหวั่นไหวได้ยังไงกัน หัวใจฉันไม่ได้แข็งเหมือนหินสักหน่อยที่จะไม่หวั่นไหวกับการกระทำอบอุ่น ที่มาจากคนที่หล่อมากกกกแบบนี้

“เลิกคิดอะไรเพ้อเจ้อได้แล้วยัยแพร” ฉันไล่ความคิดเหลวไหลในหัวออกทันทีก่อนจะปิดไฟนอน ที่เป็นอยู่แบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว ถ้าวันหนึ่งฉันตกหลุมรักคุณติณณภพจริง ก็จะขอแค่แอบรักเค้าโดยไม่คิดแย่งชิงหรอก เพราะคนระดับเค้าจะมาสนใจอะไรคนธรรมดาอย่างฉันกัน

กริ๊งงงงงงงง เสียงดังที่บนหัวปลุกฉันให้ตื่นจากหลับฝันดีทันที นาฬิกาพวกนี้เสียมารยาทจริงๆส่งเสียงดังรบกวนเวลาคนนอนไม่เกรงอกเกรงใจกันเลย ถ้าไม่ติดว่าต้องใช้แม่จะปาทิ้งให้แตกไม่เหลือชิ้นดี

“ตื่นแล้วววว” ฉันพูดออกมาด้วยความหงุดหงิดก่อนจะกดปิดนาฬิกาที่แผดเสียงร้องไม่หยุด แล้วก็ต้องลากตัวเองเข้าห้องน้ำไปด้วยสภาพที่ยังง่วง การทำงานไม่ใช่เรื่องยาก แต่การตื่นไปทำงานคือเรื่องยากที่สุดต่างหาก

ใช้เวลาไม่นานฉันก็จัดการตัวเองจนเสร็จออกมาแต่งตัวจัดการความเรียบร้อย ก่อนจะออกจากห้องนอนไปที่ครัว วันนี้ขี้เกียดขอแค่ขนมปังปิ้งกับนมแล้วกัน แต่ก็ไม่ลืมกาแฟให้ท่านประธานที่เคารพด้วย

ออด ออด ออด พูดยังไม่ทันขาดคำก็มาแล้ว อายุยืนจริงๆ ฉันวางมือจากของที่เตรียมเสร็จพอดีเดินไปเปิดประตูให้คุณติณณภพ

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ” ฉันทักทายไปด้วยรอยยิ้ม

“อรุณสวัสดิ์” เสียงเข้มเอ่ยออกมาก่อนจะเดินเข้าห้องไปทันที โอเค ทราบค่ะว่าที่นี่เป็นที่ของคุณ แต่ตอนนี้ฉันอาศัยอยู่นะคะท่านประธาน รอฉันเชิญก่อนก็ไม่ได้

“วันนี้มีแค่ขนมปังกับกาแฟนะคะ” ฉันปิดประตูเดินตามเข้ามาแล้วบอกคุณติณณภพออกไป

“อืม ปกติฉันก็กินแค่นี้แหละ” คุณติณณภพตอบกลับมา

“เอาอะไรดีคะ ส้ม สตอเบอรี่ หรือนมข้นดี” ฉันเทกาแฟดำให้คุณติณณภพก่อนจะหันมาถามเค้าถึงแยม เพราะปกติฉันไม่เคยทำแบบนี้ไง เลยไม่รู้ว่าเค้าชอบแบบไหน

“เอาอะไรก็ได้” คุณติณณภพตอบกลับอย่างไม่เรื่องมาก ซึ่งฉันก็พอรู้ว่าเค้ากินอยู่ง่าย

“งั้นเอาสตอเบอรี่ดีกว่า ฉันชอบ” ก็ไอ้อะไรก็ได้มันไม่มีอ่ะ ฉันคิดไม่ออกหรอก เอาแบบที่ฉันชอบนี่แหละจะได้ทำทีเดียวเลย

ฉันบอกก่อนจะทาแยมใส่ที่ขนมปังของคุณติณณภพสองแผ่นวางไว้ในจานเค้าและของตัวเองสองแผ่น

“อาหารเช้าสำคัญทานให้หมดนะคะ หรือถ้าจะเอาเพิ่มบอกฉันได้ เดี๋ยวฉันทาให้อีก” ฉันพูดบอกก่อนจะลงมือกินขนมปังกับนมของตัวเอง เพราะฉันไม่ค่อยชอบกินกาแฟหรอกถ้าไม่ง่วงจริงๆ

“ฉันไม่ได้กินเยอะเหมือนเธอสักหน่อย” คุณติณณภพตอบกลับมาอย่างไม่จริงจัง

“ก็คุณตัวโตแล้วนี่คะ แต่ฉันกำลังอยู่ในวัยกำลังกินกำลังนอน” ฉันตอบไปติดตลก เพราะรู้ตัวอยู่ว่าชอบกินเยอะ เยอะมากด้วย

“อย่าลืมว่าเธอเลยวัยนั้นมานานแล้ว” คุณติณณภพพูดขึ้น

“ใครว่าล่ะ ฉันพึ่งจะเข้าวัยนั้นเองต่างหาก ถ้าคุณจะใช้งานฉันหนักฉันก็ไม่ว่าหรอกนะคะ แต่ว่าต้องเลี้ยงฉันดีๆรู้ไหม ฉันจะได้ทำงานให้คุณได้เต็มที่” กองทัพต้องเดินด้วยท้องเคยได้ยินไหม ถ้าท้องอิ่มสมองก็ทำงานดี

“หึ ถ้าเป็นเด็กดี ฉันจะให้กินอยู่ดีไม่มีข้อแม้เลย” คุณติณณภพตอบ

“พูดแล้วนะคะ ห้ามคืนคำด้วย” ฉันชี้ย้ำคำพูดคุณติณณภพออกไป

“ไม่มีปัญหา” คุณติณณภพไหวไหล่ตอบกลับมา ฉันยิ้มให้ก่อนจะลงมือกินขนมปังต่อ

หลังจากจัดการกับมื้อเช้าง่ายๆเสร็จฉันกับคุณติณณภพก็ออกไปทำงานด้วยกันเหมือนเดิม โดยที่รถก็ติดเหมือนเดิม

“วันนี้มีอะไรด่วนไหม” ระหว่างที่เราขึ้นลิฟท์มาคุณติณณภพก็ถามขึ้น

“วันนี้ตอนบ่ายสามมีนัดกับคุณพีรพัฒน์ที่ร้านกาแฟค่ะ” ฉันบอกคุณติณณภพออกไปโดยไม่ต้องเปิดไอแพดดูเพราะมีนัดแค่ที่เดียว

“อืม เธอออกไปกับฉันเหมือนเดิมแล้วกัน”

“รับทราบค่ะ” ฉันตอบรับท่านประธานที่เคารพออกไปทันที

“วันนี้ไม่รับแขกนะ เอกสารเยอะ” คุณติณณภพเปิดประตูเข้าไปในห้องแต่ยังไม่ได้เข้าห้องก็หันมาบอกฉันก่อน สงสัยจะเห็นเอกสารที่กองรอบนโต๊ะ

“ได้ค่ะ” ฉันรับคำสั่งออกมาอย่างรู้หน้าที่ของตัวเอง ก่อนจะแยกย้ายกันทำหน้าที่ของตัวเอง

กริ๊งงงง กริ๊งงงง ระหว่างนั่งทำงานอยู่เสียงโทรศัพท์สำนักงานบนโต๊ะดังเรียกความสนใจของฉันขึ้น

“สวัสดีค่ะ” ฉันกรอกเสียงออกไป

(วันนี้ไม่ออกไปกินข้าว สั่งเข้ามากินที่นี่นะ) เสียงเข้มคุ้นหูเอ่ยออกมา

“รับทราบค่ะ” ฉันตอบกลับไปก่อนจะยกมือดูนาฬิกา การทำงานล่วงเลยมาจนเกือบเที่ยงอย่างรวดเร็วโดยไม่รู้ตัวเลย เวลางานเยอะงานเร่งงานรีบเวลานี่เดินเร็วจริงๆ วันไหนงานไม่รีบนะเดินเหมือนคนป่วยเลย

(สองที่ ฉันกับเธอ) พอสิ้นสุดความต้องการท่านประธานที่เคารพก็วางสายไป ตัวเองไม่ออกไปกินแล้วทำไมต้องให้ฉันอยู่กินด้วยเนี่ย

ตั้งแต่มาทำงานที่นี่ตั้งหลายเดือนฉันมีโอกาสได้ออกไปกินข้าวกับพนักงานด้วยกันแค่ช่วงที่พี่ดาวเดือนอยู่เอง หลังจากพี่ดาวเดือนออกแล้วคุณติณณภพก็สั่งให้ฉันกินเป็นเพื่อนเค้าตลอด ถ้าไม่สั่งมากินที่นี่ก็ออกไปกินด้วยกันข้างนอก จนตอนนี้ฉันแทบไม่มีเพื่อนสนิทในที่ทำงานแล้วอ่ะ แต่ผู้เป็นใหญ่สั่ง ผู้น้อยอย่างฉันก็ขัดไม่ได้ จัดการโทรสั่งอาหารมาสองที่ทันที

และหลังจากอาหารมาส่งฉันก็ต้องเอาไปจัดใส่จานก่อนจะยกมาในห้องของท่านประธานที่เคารพและนั่งกินข้าวกับเค้าสองคน

เราจะชอบเค้าไม่ได้ นั้นมันเจ้านายนะ

“แพรวา”