แพรวา
“ขอบคุณคุณพีร์มากนะคะที่อยู่เป็นเพื่อนแล้วยังมาส่งแพรอีก” ฉันบอกออกไปหลังจากคุณพีร์ขึ้นมาส่งถึงหน้าห้อง
“ด้วยความเต็มใจครับ เข้าห้องไปพักเถอะดึกแล้ว” คุณพีรพัฒน์พูดด้วยรอยยิ้ม
“ค่ะ ขับรถดีๆนะคะ”
“ครับ ฝันดีครับ”
“ฝันดีค่ะ” ฉันบอกแล้วคุณพีรพัฒน์ก็เดินออกไป ซึ่งฉันก็หันมาสแกนคีย์การ์ดเปิดประตูห้องมา แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นคุณติณณภพนั่งทำหน้านิ่งๆอยู่ที่โซฟา
“ไปไหนมา” เสียงแข็งเอ่ยถามออกมาทันที แต่ครั้งนี้ฉันไม่กลัวเค้าเหมือนทุกครั้งหรอก เพราะในความผิดของฉันมันก็เกิดจากความน้อยใจจากเค้า
“ไม่ได้ไปไหนค่ะ” ฉันตอบกลับไป ไม่รู้จะบอกยังไง ไปนั่งทำใจที่สวนสาธารณะมามันก็ฟังดูพิกลๆ
“แล้วทำไมได้กลับมากับมัน!” คุณติณณภพลุกขึ้นมายืนตรงหน้าถามเสียงดัง
“ก็บังเอิญเจอกัน”
“บังเอิญเจอกัน แล้วไปเจอกันที่ไหน ออกจากงานมาตั้งแต่ตอนไหน แล้วถึงห้องตอนไหน” คุณติณณภพยังคงใช้เสียงที่แข็งเหมือนเดิมไม่เปล
