“เบื่อโว้ย!” เคลย์ตันตะโกนสุดเสียง เมื่อเห็นหน้าตัวเองในกระจก ทำไมเขาถึงโง่และทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง ทำไมเขาต้องติดอยู่ในห้องนอนของตัวเอง ทำไมต้องมีคนเฝ้าเขาอยู่หน้าประตูห้อง แล้วทำไมเขาถึงต้องถูกยึดโทรศัพท์ไปเหมือนเด็กๆ ที่ถูกทำโทษเพราะเล่นเกมเกินเวลาที่พ่อแม่กำหนด เขาอยากคุยกับจิรัชยาจะแย่ ใจเขาร้อนเป็นไฟ อยากอธิบายให้เธอเข้าใจเรื่องทั้งหมด อยากขอร้องให้เธอไม่เกลียด และอยากจะขอโทษ เขาไม่อยากจากเธอไปไหนไกล ทั้งๆ ที่เข้าใจผิดกันแบบนี้
“ใช่...” เขาคิดอะไรบางอย่างออก จึงเดินมาเปิดแล็ปท็อปอย่างรวดเร็ว เขาเข้าไปในโปรแกรมไลน์ที่ติดตั้งในแล็ปท็อป หยิบหูฟังขึ้นมาต่อ และโทรหาจิรัชยาอย่างรวดเร็ว
“ทำไมไม่คิดได้ตั้งนานแล้ววะ” ระหว่างรอสาย เขาก็ด่าตัวเองที่ซื่อบื้อจนไม่รู้จะเปรียบเทียบกับสัตว์ตัวไหน
“รับสิเจน... รับสิ” เมื่อติดต่อครั้งแรกไม่สำเร็จ เขาก็ติดต่อเธออีกครั้ง
“เจน... คุยกับผมหน่อย... ร
