“เจนครับ! ผมไปด้วย!” เคลย์ตันสวมบทนักวิ่งทีมชาติ แล้วเปิดประตูรถของจิรัชยา ก่อนจะเข้าไปนั่ง โดยที่คนขับไม่ได้รับเชิญ
“ลงไป!” จิรัชยาพยายามสงบสติอารมณ์ หลังจากด่าตัวเองในใจที่กดล็อคประตูช้าเกินไป
“ไม่... ผมไม่ลง” เคลย์ตันส่ายหัว และดึงเข็มขัดนิรภัยมาขาดไว้
“ที่อย่างนี้ล่ะทำเป็นฟังภาษาไทยไม่รู้เรื่อง” เธอประชดประชันโดยที่ไม่มองหน้าเขา
“เอ่อ... คุณพอจะมีเวลาว่างสัก 2-3 ชั่วโมงไหม”
“ไม่! ฉันไม่สะดวก ลงจากรถเดี๋ยวนี้!”
“ผมไม่ได้จะโฆษณาขายเครื่องกรองน้ำนะ แล้วผมก็ไม่ได้จะขายประกัน หรือหลอกคุณไปฟังอบรมขายตรงอะไรด้วย”
“ฉันไม่อยากรู้หรอกนะว่าคุณจะทำอะไร เพราะตั้งแต่คุณกระโดดขึ้นมาบนรถ ฉันก็เสียเวลามากพอแล้ว” จิรัชยามองหน้าเขาด้วยความไม่พอใจ จริงอยู่ที่เธอไม่ได้โกรธเรื่องที่เขาเคยคิดจะทำอะไรกับโรงแรมของเธอ และเธอก็ซาบซึ้ง ในการช่วยเหลือคนที่ตาบอดอย่างเธอ ให้มองเห็นความสว่างของโลกใบนี้อีกครั้ง
