มนตร์ตาละวัน -ภพคุณหลวง-

บทที่ ๑ โมโหโทโษ

บทที่ ๑ โมโหโทโษ

‘อ้ายคุณพระนี่ เป็นบ้าหรืออย่างไร บอกว่าจะแต่งก็แต่งซี!’ เสียงเอ็ดตะโรโวยวายของชายร่างสูงใหญ่กำยำทำบ่าวสะดุ้งไปตามกัน สองหญิงหนึ่งชายในเสื้อคอเปิดสีน้ำตาลเข้ม กางเกงขาสามส่วน ก้มหน้ามองพื้นหินอ่อนอย่างสั่นกลัว ส่วนคุณพระในชุดราชปะแตน นุ่งโจงกระเบนผ้าไหมสีเขียวเป็นเงามัน ทอดถอดหายใจยาวบนโซฟาไม้สักด้วยท่าทางเดือดเนื้อร้อนใจแทนเสียเหลือเกิน

“กระผมมีความภักดีต่อคุณหลวงจึงเตือนนะขอรับ หล่อนเป็นหม้ายขันหมาก ชื่อเสียงไม่เป็นไปในทางที่ดี...”

“มันยุ่งอย่างนี้แหละ!” ตะคอกดัง เจ้าของร่างสูงในสูทฝรั่งพลันลุกขึ้นจากโซฟา กระแทกเท้าลงบนพื้นหินอ่อนดังปึงปัง คุณพระรีบลุกขึ้นตาม

“พุทโธ่! คุณหลวง ฟังกระผมก่อน...”

“เลิกเห่าเสียที อ้ายคล้าว” พลันหันหลังมองขวับ ดวงตาคมกริบที่ปกติจะฉายแววใจดีปรากฏเปลวไฟมหึมา

“กูสั่งมึงแล้วไปจัดการ ประเดี๋ยวนี้!” เสียงประกาศกร้าวสั่ง ไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายได้โต้แย้ง ‘คุณพระประสิทธิ์’ หรือ ‘นายคล้าว’ จำต้องยอมก้มหน้าตอบ “ขอรับกระผม”

ในเมื่อค้านหัวชนฝาลูกเดียว ใครเล่าจะกล้าขัดใจ ‘คุณหลวงจัน’ โกรธหน้าแดงก่ำราวกับยักษ์ กระแทกไม้ตะพดข่มขู่ว่าอาจมีใครในบ้านได้ถูกเพ่นกบาล รวมถึงนายคล้าวผู้เป็นทั้งบ่าวและมิตรสหาย ดูแลคุณหลวงมานมนานไม่เคยถูกต่อว่ามาก่อนยังถูกตะคอกเสียงดังลั่น

ทั้งบ่าวคนรับใช้และคุณพระประสิทธิ์จึงออกจากห้องรับแขกไปจัดการธุระในทันที ส่วนเจ้าของบ้านคงได้ฤกษ์ไปนั่งรอข่าวดี ต้องเป็นข่าวดี! มิฉะนั้น ด้วยกำลังทรัพย์และอำนาจของท่านเอง คงหาสักหนทางหนึ่งไขว่คว้าเอาของที่ต้องการมาครอบครองจนได้ ไม่เว้นแม้กระทั่งแม่หญิงงามผู้ต้องตาต้องใจแต่แรกพบเห็น

ถัดจากตัวบ้านใหญ่ประยุกต์สไตล์โคโลเนียล ผสมผสานวัฒนธรรมฝรั่งเข้ากับยุคสมัย ด้านหลังเป็นเรือนไทยรายล้อมด้วยดอกกล้วยไม้ สวนหย่อมและบึงน้ำกว้างเต็มไปด้วยดอกบัวบานสะพรั่ง ชายร่างสูงใหญ่ถอดเสื้อกั๊กกระดุมสองแถวออกวางพาดไว้บนตั่งนั่ง เอื้อมไปหยิบมวนยาสูบขึ้นต่อไฟ

โทสะลูกเล็กค่อยดับมอดลงพร้อมกลุ่มควันที่ลอยขึ้นในอากาศ ขณะมือหนาคีบซิการ์ด้วยปลายนิ้วชี้และนิ้วโป้ง คุณหลวงหนุ่มเงี่ยหูฟังเสียงปลายนิ้วของบ่าวกำลังหมุนโทรศัพท์ดังแกรก ๆ ทีละเลขจนครบเจ็ดตัว ๕๗๙๒๔๘๑ จากห้องรับแขกในอีกฟากหนึ่ง ด้วยโสตประสาทรับรู้เหนือมนุษย์ซึ่งเขาสามารถมองเห็นและได้ยิน

นับเป็นโชคช่วยของเขา บ้านหล่อนไม่ได้ยากจนมากเสียจนยากต่อการใช้โทรศัพท์หรือโทรเลขในการติดต่อ แต่เป็นโรงฝ**นใหญ่ที่มีชื่อเสียง ท่านผู้อำนวยการโรงยามีบรรดาศักดิ์เป็นถึงหลวง แต่กระนั้นก็เป็นที่รู้จักกันในนามเ**กอี้ หากได้ไปเทียวตระเวนโรงยาฝ**นจะพบผู้แต่งตัวตามประเพณีจีนอย่างสวยงามโก้หรูทีเดียว กางเกงแพรจีนปั๊งลิ้ม (ปังลิ้ม) เนื้อผ้านิ่มเป็นเงามันยังกับว่าคนใส่ตัวผอมบางเหล่านั้นจะปลิวไปด้วย บ้างก็สวมเสื้อกุยเฮงสีต่าง ๆ

คุณหลวงจันได้เดินทางไปในวันที่มีผู้คนมากมายเสียหน่อย ก่อนสะดุดเข้ากับบุตรสาวคนงามของหลวงท่าน

เขากำลังจะได้พบหล่อน! แม่แก้วตา...

ดวงตาคู่คมทอดมองบึงบัวบานสีชมพูหวาน ด้วยความคิดคำนึงถึงเจ้าของใบหน้าหวาน ดวงตากลมโตใต้คิ้วเรียวสวย ปลายจมูกเป็นสันงามอย่างลงตัวราวหญิงสาวในภาพวาด กลิ่นหอมอ่อนจากสบู่สมุนไพรปะปนกับยาหม่องโบราณจากหัวเข่าที่หกล้มจนเขียวช้ำ ไม่รู้ว่าไปหกล้มซุ่มซ่ามที่ไหนมา

คงนับได้หนึ่งอาทิตย์พอดี หน้าตาประจิ้มประเจ๋อนั่นยังติดอยู่ในห้วงความทรงจำ

‘รับประทานโทษค่ะคุณ... ฉันไม่เห็น!’

‘ครับ... ไม่เห็นก็ไม่เป็นไร’

หากไม่ใช่พรหมลิขิตคงเป็นเรื่องแสนบังเอิญ สาวร่างอ้อนแอ้นอรชรในกี่เพ้าตัวสวยแค่เดินชนคนแปลกหน้าในโรงฝ**นของบิดา แต่คุณหลวงชีกอดันสะดุดหลุมรักอาหมวยเข้า กระทั่งตอนนี้ ทุกวินาทีเดินไปเชื่องช้าจนคุณพระกลับมาด้วยสีหน้าเป็นกังวล

“ว่าอย่างไร เ**กบ้านนั้นจะยกลูกสาวให้ฉันหรือไม่?”

“ยกให้ขอรับ... เพียงแต่”

“แต่?” คิ้วเข้มหนาเลิกขึ้น คุณหลวงคิดอยู่ว่าจะได้สมใจปรารถนาหรือต้องให้มีเรื่องมีราวกัน

“ค่าสินสอดของลูกสาวเ**กเรียกมา ผมมีความเห็นว่าค่อนข้างสูง ยังประสงค์จะวานขอเรื่องบ่าว ขอให้ติดตามมาดูแลหล่อนด้วย”

“บ่าวมีกี่คน?”

“มี ๒ คนครับ”

“ให้พามา”

“มากคนมากความนะขอรับ”

“ฉันแลเห็นว่าไม่ใช่ปัญหา บ้านออกจะกว้างขวางใหญ่โต สั่งให้แม่อิ่มไปจัดห้องหับเสียใหม่ ฉันอาจจะปลูกเรือนเพิ่มก็ได้”

“ฤกษ์... เป็นสักช่วงไหนดีขอรับ?”

“เร็วที่สุด”

ในสีหน้าระรื่นบอกชัดแจ้งว่าอยากได้เมียประเดี๋ยวนี้! แลหากว่าทุกอย่างเป็นไปราบรื่นตามคำขอ แม่แก้วตาคนงามคงจะได้เป็นนายหญิงคนแรกของบ้าน ชายโมโหร้ายจึงกลับมาเป็นนายใจดีเช่นเดิม ฉีกยิ้มกว้างจนเห็นไรฟันขาวครบทุกซี่ เห็น... กระทั่งเขี้ยวคมตรงมุมปากที่ยื่นยาวผิดมนุษย์ทั่วไป นัยน์ตาสีแดงสดสวยราวลูกแก้วโลหิต

“ขอบใจมาก เอ้านี่อัฐ... ฝากคุณพระช่วยเป็นธุระจัดการให้ฉันทีเถิด”