“เมา?” ชานป๋อเสียนหันมาถามลูกน้อง...
“ครับ”
“นายกลับเข้าไปในงานเถอะ ไปช่วยดูแลมาดามเผิงไป”
“แต่...”
“นายฟังคำสั่งคนอื่นมากกว่าฉันตั้งแต่เมื่อไหร่” เขาถามเรียบๆ ของคนที่สายตาจดจ้องชลนที และไม่ได้มองมาทางเขาเลย แต่หลินเหวินเล่อรู้สึกว่าหน้าของเจ้านายเขามันช่างเยียบเย็นเหลือเกิน
“มาดามเผิงให้ดูแลเธอเหมือนเป็นสมาชิกครอบครัว ผมทิ้งหน้าที่ไม่ได้”
“ทำตามที่ฉันสั่ง” แม้จะหันข้างให้ แต่หลินเหวินเล่อสัมผัสถึงความเย็นชาที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ของผู้เป็นนาย
“ถ้าอย่างนั้น ผมฝากด้วยนะครับ”
เขาบอกแล้วเดินแยกออกไป แม้จะพ้นจากสายตาเขาแต่เขารู้ว่าชานป๋อเสียนไม่ปล่อยชลนทีเดินกลับห้องคนเดียวแน่นอน... แต่จะปะทะคารมกันเหมือนอย่างที่มาดามเผิงกลัวไหมเขาไม่รู้.. แต่สภาพชลนทีนั้นเธอไม่น่าจะเถียงกับใครได้ตอนนี้ ดังนั้นเขาจึงวางใจและเดินกลับเข้างานเพื่ออารักขามาดามเผิง
หลินเหวินเล่อเดินออกมาเจอบอดี้การ์ดที่เฝ้า
