อารัมภบท

396 Words

เสียงโทรศัพท์ดังอยู่ใกล้ๆ หู คนที่อยู่ให้ห้วงนิทรานิ่วหน้า เพราะต้องการพักผ่อนมากกว่าที่จะตื่นมาคุยกับใครในวันนี้... แต่เสียงนั้นคงจะแผดดังก้องไม่หยุดแน่ๆ ถ้าเธอไม่กดรับสาย ชลนทีพลิกกายเพื่อหันไปทางต้นเสียง ดวงตาที่กำลังพยายามลืมมามองหาเจ้าวัตถุที่กำลังแผดเสียงอยู่หรี่เข้ามากกว่าเดิมเมื่อพบกับแสงจัดจ้า... ปรับสายตาแล้วมองออกไปอีกครั้งก็เห็นท้องทะเลสีฟ้าสดใส และผู้ชายตัวสูงกับแผ่นหลังเปลือยเปล่าที่ไม่คุ้นตา ก้มลงเพื่อดึงกางเกงยีนขึ้นสวม... หญิงสาวกะพริบตาปริบๆ อ้าปากค้าง... เรื่องที่หล่อนฝันว่าตัวเองโรมรันพันตูอย่างเร่าร้อนกับผู้ชาย มันไม่ใช่แค่ฝัน... เขาหันหน้ากลับมามอง เหยียดยิ้มเหมือนเย้ยหยัน เพียงแค่นั้น หล่อนก็คุ้นตาขึ้นมาทันที รอยยิ้มหยันกับแววตาที่มองหล่อนอย่างเกลียดชัง มีอยู่คนเดียวเท่านั้นที่เคยเจอในชีวิตนี้... ชานป๋อเสียน! “พอรู้ทันแล้ว ก็ไม่อายที่จะยั่วแล้วสินะ” กวาดตามองมาแล้วก็เอ่ย เสียงโทรศัพท์ดับไปแล้วเหลือเพียงแต่เสียงเยียบเย็นของเขาเอ่ยขึ้นยามที่ทอดมองมายังหล่อน ยั่วเขา? ก้มหน้ามามองตัวเอาตามสายตาเขาก็เบิกตากว้าง เมื่อเห็นว่า เรือนร่างเปลือยเปล่าไม่มีสิ่งใดปกปิดกำลังเปิดเปลือยท้าสายตาของเขา... มืออันสั่นเทารีบควานหาผ้าห่มมาปกปิดเรือนกายของตัวเอง... “อะ ออกไป ฉันจะแต่งตัว” กลั้นสะอื้นเอ่ยบอกเขา อยากจะไปให้ไกลจากตรงนี้... ท่าทางของหล่อนไม่ได้รับความสงสาร กลับได้รับเสียงหัวเราะจากเขา.... “ไม่ทันแล้วมั้ง”เขาเดินเข้ามาบีบต้นแขนของหล่อนแน่น... อีกมือเชยคางหล่อนให้เงยหน้ามองเขา แม้หล่อนจะต้านแรงเขาด้วยการเบือนหน้าหนี แต่เขาก็บีบให้หล่อนต้องจ้องหน้าเขาตอบอย่างไม่ปรานี... “จะแสดงอะไรอีก... นี่มันห้องฉัน ห้องที่เธอก้าวมาเอง ยั่วเสร็จแล้วคิดจะไป มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอกนะ” เข่นเขี้ยวบอก แล้วก็ผลักร่างบางให้หงายลงไปกับที่นอน แล้วล้มตัวทาบทับตามลงไปติดๆ...

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more