“คุณควรทำหน้าให้มันผ่อนคลายกว่านี้ พนักงานต้อนรับกลัวไปหมดแล้ว นี่ถ้าผมเป็นหมอมาประชุมวิชาการเอง ผมจะยื่นเช็กอินแทนแล้ว” หลินเหวินเล่อบอกชานป๋อเสียน นายแพทย์หนุ่มอาจจะไม่รู้ตัวว่าหน้าของเขาในตอนที่เรียบนิ่งนั้นน่ากลัวแค่ไหน เพราะเขาเชื่อว่าตอนที่โกรธจัดชานป๋อเสียนคงไม่เคยส่องกระจกดูหน้าตัวเอง ลำบากแค่คนที่ต้องเผชิญหน้านี่ล่ะ
เขาน่ะ ชินแล้วโดยเฉพาะช่วงหลังๆ มานี้เจอเข้าบ่อยจนไม่คิดอะไร แต่คนอื่นไม่ค่อยชินเท่าไหร่นี่สิ มันเลยต้องเตือนเจ้านายตัวเองบ้าง
“คุณอารมณ์เสียเรื่องที่คุณน้ำมีเพื่อนชายคนสนิท หรือว่าโมโหที่เจอจ้าวจื่อหรงที่โรงแรมนี้กันแน่”
เพราะชินกับหน้าเย็นชาของเจ้านายเลยเผลอถามคำถามชวนคอขาดไปได้ พอนึกได้ว่าพูดอะไรไป เขาก็ถอยออกมาก้าวหนึ่ง เหมือนที่ไอ้หมอจ้าวจื่นหรงที่นั่งอยู่ล็อบบี้ที่เห็นชานป๋อเสียนแล้วรีบเผ่นหนีนั่นล่ะ...
“เราทำงานด้วยกันมานานเท่าไหร่แล้วเหวินเล่อ”
“ห้าปีครับ
