บทที่ 10
1229 Words
“อย่าห้ามซะให้ยาก”
ผู้พันฮาคิมไม่สนใจเสียงครางประท้วงอู้อี้ ร้างราในรสเสน่หามาแรมเดือน เฝ้าคิดถึงจุมพิตและเจ้าของเรียวปากอิ่มมานานแสนนาน พอได้กดริมฝีปากลงไปตักตวงความหวานกำซ่าน ก็ทำท่าจะหยุดไม่ได้ ลิ้นร้อนๆ วาดโลมเลียไปตามรอยแยกของเรียวปากอิ่ม สอดแทรกชอนไชเข้าไปเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นนุ่ม หลอกล่อให้เจ้าหญิงไลอาด์ตกอยู่ในภวังค์ของจุมพิตอันเร่าร้อน
มือใหญ่ทั้งสองกดไปบนแผ่นหลังกระทั่งปทุมถันงามสล้างแนบชิดกับแผงอกกว้าง จนรับรู้ได้ถึงความอ่อนนุ่มที่เขาโหยหา อยากฝังปากและจมูกโด่งเป็นสันเข้าไปดอมดมกระหวัดดูดชิมปทุมถันคู่นี้
นานเท่าไรแล้วที่เขาไม่ได้ประคองกอด ไม่ได้จุมพิตตักตวงความหวาน ดอมดมกลิ่นกายอันหอมรัญจวนจากเรือนกายของเจ้าหญิงไลอาด์ หกเดือน เกือบเจ็ดเดือน นับตั้งแต่ต้องปลอมตัวเข้าไปอยู่ในกองโจรของนาฟซา
พอได้โอบกอด บดขยี้จุมพิต สัมผัสโลมเล้าลงไปบนปทุมถันเต็งตึงอันคุ้นเคย ก็ทำท่าจะหยุดไม่ได้ แก่นกายของความเป็นบุรุษเพศร้อนระอุ แข็งขึงชูชันอยู่ภายใต้กางเกง อยากบรรเลงเพลงสวาท พาคนในอ้อมแขนทะยานสู่ความหฤหรรษ์ตามที่ใจร่ำร้อง
“ไลอาด์...ผมคิดถึงคุณ...” ผู้พันฮาคิมครางออกมาด้วยความลืมตัว
แต่! เจ้าหญิงไลอาด์ไม่มีเชื่อ และทำลายความต้องการของผู้พันฮาคิมจนหมดสิ้น เมื่อไม่ยอมตกอยู่ในภวังค์ของความวาบหวามอีกต่อไป
“ฉันบอกให้ปล่อย!”
“ไม่ ผมไม่ปล่อยคุณ ผมอยากกอดคุณไว้แบบนี้” ผู้พันฮาคิมผละริมฝีปากออกจากเรียวปากอิ่มอย่างแสนเสียดาย ทว่ายังคงกอดร่างบางไว้แนบแน่น
“พูดกันดีๆ ไม่ฟังใช่ไหม”
เจ้าหญิงไลอาด์กลับมาเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง ขณะเค้นเสียงลอดไรฟัน ก็ยกเท้าเล็กกระแทกไปบนกล่องดวงใจของผู้พันฮาคิมเต็มแรง
“อ๊ากก!! ไลอาด์!” ผู้พันฮาคิมถึงกับร้องเสียงหลง จุกจนตัวงอหน้าดำหน้าแดงไปหมด “นรก! รู้ไหมว่าเจ็บ...คุณกำลังทำให้เจ้าน้องชายของผมใช้การไม่ได้”
คำสบถในตอนท้ายจากผู้พันฮาคิม หารู้ไม่ว่าได้สร้างความเจ็บปวดให้กับเจ้าหญิงไลอาด์เป็นอย่างมาก จนขอบตาทั้งสองร้อนผะผ่าว เป็นการยากเหลือเกิน เมื่อต้องบังคับน้ำเสียงให้ฟังดูแข็งห้วน ขณะหลุดคำถามแกมประชดประชันออกมา
“หกเดือนที่ผ่านมา คงใช้งานบ่อยล่ะสิท่า และคงมีคนรออยู่ในค่ำคืนนี้ด้วย ถึงห่วงหนัก ห่วงหนา กลัวว่าน้องชายจะใช้การไม่ได้อีก”
ในตอนแรก...ผู้พันฮาคิมไม่ทันได้คิดตามคำประชดของเจ้าหญิงไลอาด์ เพราะมัวแต่กระโดดเบาๆ เพื่อบรรเทาอาการเจ็บปวดให้จางลงไปบ้าง พอเงยหน้ามามองสบตากับดวงตาคู่สวยแดงก่ำ ก็ขมวดคิ้วเข้าหากันยุ่ง เอ่ยถามซ้ำออกไปว่า
“ใช้งานบ่อย? คุณกำลังหมายถึงผมนอนกับผู้หญิงอื่นไปทั่วใช่ไหม”
“แล้วใช่ไหมล่ะ ผู้พัน” เจ้าหญิงไลอาด์ย้อนถามเสียงห้วน กลั้นใจรอคอยคำตอบที่อาจทำให้ตนเองเจ็บปวดใจที่สุด
“ไม่ใช่! ผมไม่เคยมีใครทั้งนั้น”
เจ้าของดวงตาวาวโรจน์ปฏิเสธลั่น จ้องมองคนตรงหน้าเขม็ง ก่อนจะปรายตาไปมองธาซิม ซึ่งยังคงถูกผู้กองฟาดิสล็อกตัวไว้ทั้งๆ บาดเจ็บอยู่ แล้วหันมาถากถางเจ้าหญิงไลอาด์บ้าง
“ผมไม่เหมือนคุณ จากกันแค่ไม่กี่เดือน คุณก็คว้าผู้ชายคนอื่นมาทำ ‘ผัว’ แล้ว”
เจ้าหญิงไลอาด์หน้าชาไม่ต่างจากถูกตบหน้ากับคำพูดเน้นหนักที่หลุดมาจากปากของผู้พันฮาคิม แต่แทนที่จะแก้ต่างให้กับตนเอง และบอกความจริงไปว่าธาซิมเป็นคู่หมั้นกำมะลอ เจ้าหญิงกลับเพิ่มไฟโทสะในตัวของผู้พันฮาคิมให้ลุกโชนด้วยการเชิดหน้าขึ้น เค้นเสียงตอบกลับโดยไม่มีเกรงกลัวสายตาของอีกฝ่าย
“ในเมื่อถูกคนเคยรักทิ้งไปอย่างไม่แยแส แล้วทำไมฉันต้องทำตัวเป็นแม่ม่าย ทนอยู่อย่างโดดเดี่ยวเดียวดายด้วยล่ะคะ”
“บ้าฉิบ!”
เสียงสบถลั่นตามด้วยมือใหญ่ที่กระชากร่างบางมาปะทะอกกว้าง ก่อนจะเลื่อนไปบีบพวงแก้มตามแรงโกรธ เค้นเสียงถามห้วนจัดชิดกับเรียวปากอิ่ม
“คงคว้าไอ้หน้าจืดคนนี้มาทำผัวทันทีที่ผมเดินออกมา ถามจริงๆ เถอะ นอนกับมันกี่ครั้งแล้ว”
“หยาบคายที่สุด” เจ้าหญิงไลอาด์ตะโกนพรุสวาท ใบหน้างามแดงจัด ดวงตาทั้งคู่ลุกวาบเพราะความโกรธกับคำถามนี้
คำถามถากถางสร้างความเจ็บปวดใจให้กับเจ้าหญิงไลอาด์ยังไม่หมดเพียงเท่านี้ ยิ่งเห็นดวงตากลมโตแดงก่ำ ใบหน้างามเผยความเจ็บปวดให้เห็น ผู้พันฮาคิมก็ยิ่งสร้างบาดแผลให้เกิดในใจของเจ้าหญิงมากเท่านั้น
“ถ้าจำไม่ได้ ตอบไม่ถูกว่านอนกับมันกี่ครั้งแล้ว ก็ช่วยสงเคราะห์ ตอบให้ชัดๆ หน่อยว่าระหว่างผมกับมัน ‘ลีลา’ใครเด็ดกว่ากัน”
เผียะ!!!
ผู้พันฮาคิมได้รับฝ่ามือเล็กที่สะบัดตบลงมาบนใบหน้าของเขาเต็มแรง เป็นคำตอบจากการสร้างความเจ็บปวดให้กับคนในอ้อมแขน
“ทำไมล่ะ ไลอาด์ ทำไมไม่ตอบคำถามของผม หรือคุณลืมท่วงท่าเมคเลิฟของผมไปแล้ว จนตอบไม่ได้ว่าใครเด็ดกว่าใคร”
“สารเลว!” เจ้าหญิงไลอาด์หลุดเสียงพรุสวาทออกมาอีกครั้ง “ไม่เจอกันหกเดือน สิ่งที่คุณมอบให้กับฉันไม่มีเปลี่ยนคือความเย็นชาและความเจ็บปวด ไปให้พ้นหน้า ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ”
“ฮึ! ฝันไปเถอะว่าผมจะปล่อยคุณให้ไปร่านกับไอ้หน้าจืดคนนี้”
เผียะ!!!
เจ้าหญิงไลอาด์ตบลงไปบนใบหน้าของผู้พันฮาคิมอีกครั้งอย่างเหลืออด จนเห็นรอยฝ่ามือทั้งห้าปรากฏบนใบหน้าคมเข้มอย่างชัดเจน
“หุบปากหมาๆ ของคุณได้แล้ว ผู้พันฮาคิม”
ถูกตบหน้าสองครั้ง ไม่เจ็บเท่ากับถูกเจ้าหญิงไลอาด์เค้นเสียงด่า
“มานี่ ไลอาด์ คุณต้องถูกทำโทษที่ตบหน้าผัวถึงสองครั้งด้วยกัน”
“ปล่อย! ไอ้บ้า ปล่อยฉัน!”
เจ้าหญิงไลอาด์หวีดเสียงร้องลั่น พยายามจับพนักเก้าอี้ไว้ ขณะถูกลากตัวอย่างไม่ปราณีปราศรัยด้วยแรงมหึมาจากผู้พันฮาคิมให้ลงจากเครื่องบิน
“เข้าไปในรถ เจ้าหญิงไลอาด์”
“ไอ้บ้า คนสารเลว”
ผู้พันฮาคิมไม่สนใจเสียงหวีดร้องจนแสบแก้วหู พอลากเจ้าหญิงไลอาด์มาถึงรถยนต์ ก็จับร่างบางระหงยัดเข้าไปในรถ แล้วกระแทกประตูปิดเต็มแรง ก่อนจะวิ่งอ้อมเข้าไปประจำที่คนขับ กระชากรถออกจากบริเวณสนามบินเล็กแห่งนี้ โดยไม่สนใจธาซิมคู่หมั้นของเจ้าหญิงไลอาด์
แน่นอนว่าผู้กองฟาดิสจะจัดการพาธาซิมไปทำแผลที่ถูกชกจนจมูกหัก แล้วส่งตัวธาซิมไปอยู่ในเมืองหลวงคาลาส์ กันไม่ให้ชายคนนี้ได้อยู่ใกล้ชิดกับผู้หญิงของเขาอีกต่อไป
- Writer
